Patuljasti slon

Patuljasti slon, takođe poznat kao Borneo slon, podvrsta je Azijskog slona koja nastanjuje severoistočni Borneo, u Indoneziji i Maleziji. Od 1986. godine on je naveden kao ugrožen na IUCN crvenoj listi, jer je broj slonova na ostrvu opao za 50% u poslednje tri generacije, za koje se procenjuje od 60-75 godina.

Karakteristike

U principu slonovi sa Bornea su veoma slični Afričkim slonovima. Pretpostavlja se da je Borneo slon pametniji. Što se izgleda tiče nema značajnih razlika - imaju podjednako velike uši dostižu slične razmere i težinu (mužjaci visina oko 4 metra, prosečna težina oko 6000 kilograma, ženke visine do 2,5 metara i prosečne težine oko 3200 kilograma). Slonovi na dan u proseku pojedu 450 kilograma vegetacije.

Rasprostranjenost i stanište

Slonovi su ograničeni na severni i severoistočni deo Bornea. Tokom osamdesetih godina prošlog veka u Sabahu su postojale dve različite populacije, koje su se prostirale preko rezervata za divljinu Tabin i susedne šume sa šljunkomna strmim terenima; i u brdovitoj unutrašnjosti na visini oko 300 do 1.500 metara nadmorske visine diperokarpovoj šumi, koja je uglavnom u to vreme bila neometana, a ležala je na samoj periferiji. U Kalimantanu je njihov domet ograničen na malo susedno područje gornje reke Sembakung na istoku. Tokom 1992. godine procenjeni broj slonova kretao se u rasponu od 500 do 2.000 jedinki. Na osnovu istraživanja sprovedenog u rezervatu za divlje životinje Tabin, u okrugu Donji Kinabatangan i u šumskom rezervatu Deramakot. Popis slonova obavljen je u Sabahu u periodu od jula 2007. do decembra 2008. godine, brojeći gomile duž 216 linija transekata u pet glavnih raspona slonova koji su prelazili ukupnu udaljenost od 186,12 km. Rezultati ovog istraživanja ukazuju populaciju slonova od 1.184-3.652 jedinke koja naseljava područja Tabina, Donjeg Kinabatangana, Severnog Kinabatangana, šumskog rezervata Ulu Kalumpang i centralne šume Sabaha. Gustina i veličina populacije slonova varira u pet ključnih raspona. Gornji sliv šumskog rezervata Ulu Segama imao je najveću gustinu populacije sa 3,69 slonova na kilometar kvadratni. Samo nezaštićeno centralno šumsko područje podržavalo je populaciju veću od 1.000 jedinki.

Istorijat

U 19. veku, zoološkim istraživanjem je utvrđeno da su se divlji slonovi prirodno javljali u ograničenom području severoistočnog Bornea. Status i karakterističnost patuljastih slonova od tada je kontroverzna. Godine 1940. Frederik Nuter Hasen smatrao je patuljaste slonove potomcima predstavljenog staleža i stavio ih u podvrstu Elephas maximus indicus. Redžinald Ines Pokok, proučavajući primerke u Britanskom muzeju prirodne istorije, nije se složio, i 1943. godine i postavio je sve patuljaste slonove u podvrstu Elephas maximus sumatrensis. Hiljadu devet stotina pedesete godine Paules Edvard Pieris Deraniagala opisao je podvrstu Elephas maximus borneensis, uzevši za svoj tip ilustraciju u Nacionalnom geografskom časopisu.

Ugroženost

Pretežne pretnje patuljastom slonu danas su gubitak staništa, degradacija i fragmentacija, koje pokreće sve veća ljudska populacija i dovode do porasta sukoba između ljudi i slonova(kad slonovi jedu ili gaze useve). Stotine ljudi i slonova godišnje se ubije kao rezultat takvih sukoba. Širenje ljudu narušava njihove migracione puteve, troši njihove izvore hrane i uništava njihovo stanište. Populacija slonova u Kalimantanu i dalje opada kao posledica oštećenja zaštićenih šuma. Od aprila 2012. godine, procenjuje se da se od 20 do 80 slonova nalazi u blizini 22 sela u okrugu Sebuku i u okrugu Nunukan, u severnom Kalimantanu.