Pekče
Pekče, kraljevstvo u jugozapadnoj Koreji tokom perioda Tri kraljevine (1. vek p. n. e. — 668. n. e.).
Istorija uredi
Pozadina uredi
U 4. veku, narod Koreje je preduzeo važne korake ka političkoj konsolidaciji, formirajući tri velika kraljevstva i posebnu ligu manjih država. Početkom veka, severnom Korejom su i dalje dominirale kineske komande, ali 313. godine, kada je zapadni Čin bio pred kolapsom, severnokorejska država Kogurjo u usponu je osvojila kineske kolonije Tai-fang i Lo-lang. Kinezi koji su živeli u ovim komandama bili su nasukani u Koreji, a mnogi su se venčali sa Korejancima. Neko vreme, stare komande nisu bile potpuno apsorbovane od strane države Kogurjo, već su ostale kao rasadnik kineske kulture. U južnoj Koreji su nastala dva kraljevstva, Sila i Pekče. Male države u regionu kojim dominiraju plemena Samhan formirale su federaciju Kaja, koja je održavala bliske odnose sa Japancima.[1]
Pekče uredi
Korejsko kraljevstvo Paekče formirano je od plemena Mahan, drevne južnokorejske države o kojoj se govori u Istoriji Veija. Prvi Paekčeov kralj, Kun Čogo, ujedinio je pedesetak plemena Mahan i 371. godine lično predvodio veliku vojsku koja je napala uporište Kogurjo u današnjem Pjongjangu, ubivši kralja Kogurjoa. Paekče je tada privremeno držao oblasti Lo-lang i Tai-fang. Godine 372. Paekče je uspostavio odnose sa kineskim dvorom u istočnom Činu, koji je priznao Kun Čogoa kao „generala koji je pokorio istok i guvernera Lo-langa i Tai-fanga“. Međutim, Kogurjov neuspeh je bio samo privremen i Pekče je na kraju potisnut na jug u jugozapadnoj Koreji.[1]
Kraljevi Paekče su tražili da Kina prizna njihovu vlast i regionalnu hegemoniju. U kasnom 5. i 6. veku, Pekče je uspostavio odnose sa uzastopnim južnim kineskim dinastijama, uključujući Sung, Južni Či i Liang: 521. godine, prema kineskoj istoriji, Liang šu, edikt koji je izdao car Lianga Vu-ti je kralju Pekčea Murjongu (r. 502—23) dodelio titulu „umiritelja istoka“. Nekih 19 godina kasnije, dvor Lianga je ponovo priznao Murjongov autoritet kao kralja Pekčea i njegov položaj kao „ umiritelja istoka“. Bliske odnose sa Liangom nastavio je Murjonov sin kralj Song (r. 523—53), koji je dobio slično priznanje.[1]
Poznavaoci japanske istorije najbolje poznaju Paekče kao kraljevstvo koje je prenelo budizam i druge elemente kineske kulture u Japan. Budizam je došao u sam Paekče krajem 4. veka, a uveo ga je, prema tradicionalnim izveštajima, indijski monah Marananda, koji je emigrirao iz Kine 384. godine. Kasniji kontakt između Paekčea i kineskih dvorova rezultirao je velikim prilivom budističkih spisa i umetnosti, kao i kineskih zanatlija i naučnika, u korejsko kraljevstvo. Bliski odnosi sa Liangom uspostavljeni su u vreme kada je budizam cvetao u južnoj Kini. Budizam je sa oduševljenjem usvojen od strane vladajućih klasa Paekčea, ubrzo je prenet na Japance. Prema tradicionalnim izveštajima, to se dogodilo za vreme vladavine kralja Songa, Murjongovog sina i naslednika. Odeća i ukrasi iz Murjongove grobnice, slični onima pronađenim u grobnicama u Kini i Japanu, ukazuju na to da je Paekče bio glavna veza između ove dve kulture tokom perioda Kofun u Japanu. Dug koji je Japan imao prema Paekčeu nastavio se kroz 6. vek, kada je mnoga umetnička blaga uvezena da bi ukrasila budističke hramove glavnog grada regije Asuka.[1]
Reference uredi
- ^ a b v g The Cambridge history of Japan. 1. John Whitney Hall, 耕造. 山村. Cambridge, UK: Cambridge University Press. 1988—1999. str. 298—306. ISBN 0-521-22352-0. OCLC 17483588.