Petar Ivelić
Petar Ivanov Ivelić (Venecija, 1772 – ?, Rusija, ?) je bio ruski general-major i grof poreklom iz Risna.[1]
| Petar Ivelić | |
|---|---|
 grof Petar Ivanov Ivelić | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 1772 |
| Mesto rođenja | Risan, Mletačka republika |
| Mesto smrti | Tara, Rusija |
U njegovoj biografiji stoji: „Srpske nacionalnosti, grčke veroispovesti, iz venecijanske grofovske porodice, ruski podanik“. U ruskim knjigama se vodi kao Пётр Иванович Ивелич.
Risanski Ivelići uredi
Ivelići su stara risanska porodica. Po nekim izvorima doselili su u Risan još za vreme Nemanjića. Otac Jovan je bio protoprezviter u Risnu, a njegova dva brata u službi ruskog cara, generali i diplomate. Petrova baba Jefimija je bila od Vlaisavića. Moguće da je reč o znamenitim Vladislavićima. To bi bila i moguća veza za odlazak Jefimijinih sinova u Rusiju.
Petar je jedan od petorice Ivelića koji su postali generali.
Vojna karijera uredi
Svoje školovanje i vojnu karijeru započeo je u vojsci Mletačke republike. Tu je dobio čin poručnika. 5. jula 1788. godine prelazi u Rusku armiju i 12. septembra dobija čin kapetana, a službovao je u komandi Našeburgskog pešadijskog puka na čijem je čelu bio komandant i njegov rođak Marko Ivelić. Kasnije prelazi u Finski jegerski korpus a od 1793. godine komanduje Širevanskim pešadijskim pukom.
Učestvovao je u rusko-turskom ratu 1787-91. godine. Napreduje 1794. u čin sekund-majora, 1799 u čin potpukovnika a 1800. postaje pukovnik.
Godine 1806. postao je komandant novoformiranog Brestovskog pešadijskog puka, sa kime je ratovao protiv Francuza 1807. godine u sastavu rezervnog korpusa grofa Benigsena. 1808. godine učestvovao je u ratu protiv Švedske. Zbog zasluga dobio je iste godine čin general-majora i odlikovan je odrednom sv. Georgija IV stepena pod brojem 930. Na orden je uzvratio pokazivanjem još većeg umeća i hrabrosti u borbi protiv švedske vojske i priobalpukovnikne flote prilikom zauzimanja uskog prolaza Tavastensker, 9. jula, kao i prilikom razbijanja neprijatelja u zalivu kod ostrva Sando, te na kopnu na ostrvu Kimito 21. jula, gde je u borbama veoma značajno sadejstvovao ruskoj floti, kada je komandujući odredom kopnenih snaga raspoređenih na ostrvu Kimito pored rta Vestanckier svojom neustrašivošću zadržao najjače udare mnogo nadmoćnijeg neprijatelja, porazio ga i spasio svu rusku priobalnu artiljeriju.
Učešće u velikom otadžbinskom ratu uredi
Učestvovao je u Otadžbinskom ratu protiv Napoleonove armije 1812. godine. Komandovao je najpre Prvom a onda Drugom brigadom 17. pešadijske divizije. Učestvovao je u bitkama pod Vitebskom, Smolenskom i Borodinom. Ranjen je u Borodinskoj bitki ali je ozdravio i nakon kraćeg odmora vraćen je u jedinici. Dobitnik je ordena Ane I i II stepena i Ordena sv. Vladimira 3. stepena i Medalje iz 1812. godine.
1813. godine učestvovao je u borbama kod Drezdena i Baucena, a 1814. godine u borbama kod grada Eperne u Francuskoj.
Vojnu službu napustio je je 5. decembra 1816. godine. Dobio je titulu Grofa 1825. godine.
Posle dužeg odsustvovanja vratio se u Risan, da bi odradio poslove oko upravljanja imovinom, o čemu ga je obaveštavao brat Savo.
Bio je oženjen Tatjanom, rođenom Nerpina. Imao je sina Nikolu i ćerke Aleksandru, Jelisavetu i Nadeždu.
Reference uredi
- ^ „Srbski generali u Borodinskoj bici”. Srbsko carstvo. Pristupljeno 27. 1. 2019.
