Pejto
Pejto (grč. Πειθώ) je u grčkoj mitologiji bila nimfa.
.jpg)
Mitologija uredi
Hesiod u teogoniji je navodi kao jednu od Okeanida.[1] Bila je boginja, duh ili demon ljubavnog nagovaranja, zavođenja i slatkorečivosti. U kombinaciji sa Bijom (silom), ona je predstavljala i silovanje, kao i otmicu mlade. Ona je bila u pratnji boginje Afrodite, pa su je neki autori smatrali njenom kćerkom. Prikazivana je kao žena čije su ruke odražavale pokret ubeđivanja ili kako beži sa mesta silovanja. Njeni atrubiti su ponekad bili beli golub i klupko uvezenog kanapa. Osim Okeana, Tetije i Afrodite, kao njeni roditelji su se pominjali i Prometej i Ata. Kao njena deca su se pominjali Higija, koju je imala sa Erosom, Egijalej i Apija, koje je imala sa Foronejom, kao i Jink.[2] Kao njen suprug naveden je i Arg.[3] Prema nekim izvorima, postojale su dve Pejto, od kojih je jedna bila Okeanida, a druga boginja koja je zajedno sa haritama Pandori darivala zlatnu ogrlicu.[4] Ime ove boginje, koja je personifikovala i brak, bio je čest epitet Artemide i Afrodite. U rimskoj mitologiji poistovećena je sa Suadom.[3]
Kult uredi
Prema predanju, njen kult u Atini je uspostavio Tezej. U Sikionu su joj bili posvećeni svetilište i statua.[3]
Umetnost uredi
S obzirom da se Pejto pominje kako je u Sparti pomogla trojanskom plemiću Parisu da nagovori Helenu da ostavi muža i pođe sa njim u Troju, njen lik se nalazi na mnogobrojnim vazama, naročito onima koje prikazuju otmicu Helene, koje potiču sa kraja 6. i 5. veka p. n. e. Od zidnih slika najpoznatija je „Pejto i Erosi“ iz 25. godine nove ere koja je otkrivena u Pompeji, a danas se nalazi u napuljskom Narodnom muzeju. Lik Pejto je prikazan i na reljefu koji ukrašava friz Partenona, koji se danas nalazi u Britanskom muzeju u Londonu.[5]
Izvori uredi
- ^ Carlos Parada, 1997. Genealogical Guide to Greek Mythology Greek Mythology Link: OCEANIDS Arhivirano na sajtu Wayback Machine (4. avgust 2010); List of OCEANIDS, daughters of Oceanus and Tethys
- ^ theoi.com: Peitho, Pristupljeno 23. 4. 2013.
- ^ a b v Cermanović-Kuzmanović, A. & Srejović, D. 1992. Leksikon religija i mitova. Savremena administracija. Beograd.
- ^ Carlos Parada, 1997. Genealogical Guide to Greek Mythology Greek Mythology Link: Pandora1; Modelling Pandora 1
- ^ Zamarovski 1985, str. 274.
Literatura uredi
- Zamarovski, Vojteh (1985). Junaci antičkih mitova: Leksikon grčke i rimske mitologije. Zagreb.