Портал:Biografija/Izabrani članak 2016.
Izabrani članci
uredi
Januar
uredi.jpg)
Vordel Stefen „Stef” Kari II (engl. Wardell Stephen "Steph" Curry II; Akron, 14. mart 1988), poznatiji kao Stefen Kari, američki je košarkaš. Trenutno je član Golden Stejt voriorsa i igra na poziciji plejmejkera.
Izabran je u prvom krugu NBA drafta 2009. od strane istoimene ekipe. Tri sezone je igrao na Dejvidson koledžu, gde je nastupao za ekipu Dejvidson vajldketsa. Kari je sin nekadašnjeg profesionalnog košarkaša Dela Karija, koji je šesnaest sezona nastupao u NBA ligi.
Godine 2015. na Ol-staru je pobedio u takmičenju u brzom šutiranju trojki, osvojio je prvi šampionski prsten sa Golden Stejtom i proglašen za najkorisnijeg igrača u sezoni. Drži rekord NBA lige po postignutim trojkama u regularnoj sezoni. U tandemu sa klupskim kolegom Klejom Tompsonom, zajednički drže rekord lige po broju postignutih trojki u regularnoj sezoni i dobijaju nadimak Spleš braders.
Sa seniorskom reprezentacijom SAD je osvojio dve zlatne medalje na Svetskim prvenstvima 2010. i 2014. Pojedini košarkaški stručnjaci, kolege i navijači smatraju da je Kari najbolji šuter u istoriji NBA lige.
Februar
uredi
Milutin Milanković (Dalj, 28. maj 1879 — Beograd, 12. decembar 1958) bio je srpski matematičar, astronom, klimatolog, geofizičar, građevinski inženjer, doktor tehničkih nauka i popularizator nauke.
Vanredni profesor primenjene matematike bio je od 1909. do 1920. godine (osim 1914—1918), dok je kao redovni profesor nebeske mehanike radio od 1920. do 1955. (osim 1941—1945) na Univerzitetu u Beogradu. Bio je dekan Filozofskog fakulteta školske 1926/1927, pionir u raketnom inženjerstvu, potpredsednik SANU u tri mandata počev od 1948, direktor Astronomske opservatorije u Beogradu od 1948. do 1951, član i reosnivač Komisije 7 za nebesku mehaniku Međunarodne astronomske unije od 1948. do 1953. itd.
Milanković je dao dva fundamentalna doprinosa nauci. Prvi doprinos je „Kanon osunčavanja Zemlje” koji karakteriše sve planete Sunčevog sistema. Drugi doprinos je teorijsko objašnjenje Zemljinih dugotrajnih klimatskih promena uzrokovanih astronomskim promenama njenog položaja u odnosu na Sunce; danas poznato kao Milankovićevi ciklusi. Ovo objašnjava pojavu ledenih doba tokom geološke prošlosti Zemlje, kao i klimatske promene na Zemlji koje se mogu očekivati u budućnosti.
Milutin Milanković je osnovao planetarnu klimatologiju izračunavanjem temperaturskih uslova u gornjim slojevima Zemljine atmosfere, kao i temperaturske uslove na planetama unutrašnjeg Sunčevog sistema (Merkuru, Veneri i Marsu) te Zemljinom prirodnom satelitu — Mesecu. Pored toga, Milanković se u geofizici smatra za koautora teorije tektonskih ploča, i to sa svojim radom Pomeranje Zemljinih obrtnih polova.
Milanković je registrovao, kao autor ili koautor osam patenata, koje je u periodu 1905—1933. podnosio u različitim državama, uglavnom iz oblasti armiranog betona. Tokom profesorske karijere ostao je veran svom prvom pozivu, građevinarstvu, radeći kao konstruktor, statičar i supervizor na čitavom nizu građevinskih objekata od armiranog betona širom zemlje.
Mart
uredi
Nikola I Petrović-Njegoš (Njeguši, 7. oktobar/19. oktobar 1841 — Antib kraj Nice, Francuska, 2. mart 1921) je bio knjaz Crne Gore u periodu 1860—1910. i kralj u periodu 1910—1918. iz dinastije Petrović Njegoš.
Naslijedio je na crnogorskom prijestolu svog strica Danila. Za vrijeme njegove vladavine Crna Gora je Berlinskim sporazumom 13. jula 1878, poslije Crnogorsko-turskog rata, dobila međunarodno priznanje i znatno teritorijalno proširenje. Dalja teritorijalna proširenja Crne Gore uslijedila su nakon balkanskih ratova (1912—1913).
Nikola I je reformisao državnu upravu, ustanovio Ministarski savjet, osavremenio vojsku, Opštim imovinskim zakonikom udario temelj pravnom sistemu i otvorio vrata stranim investicijama. Godine 1905. je Nikola I oktroisao Ustav Knjaževine Crne Gore nakon čega je i sazvana Narodna skupština. Nikola je vladao autokratski, zbog čega je u Crnoj Gori stekao brojne neprijatelje. On je lično bio veliki pristalica srpstva i želeo je ujedinjenje Srba i drugih Južnih Slovena. Međutim, bio je ogorčeni protivnik Karađorđevića.
U Prvom svjetskom ratu je objavio rat Austrougarskoj. Kraljevina Crna Gora je pružila otpor austrougarskoj invaziji, ali je morala kapitulirati januara 1916.
Kralj Nikola se sa Vladom i Dvorom sklonio u Francusku, u egzil iz kojeg se nikada nije vratio. Poslije završetka rata zbačen je sa vlasti na Podgoričkoj skupštini. Uprkos vojnim (Božićna pobuna i crnogorski komiti koji je potrajao do 1929. godine) i pokušajima crnogorske diplomatije na Pariskoj konferenciji, Crna Gora nije uspjela povratiti svoj međunarodno-pravni suverenitet izgubljen krajem 1918. ujedinjenjem sa Kraljevinom Srbijom.
Kralj Nikola I je umro izolovan u emigraciji, a sahranjen je u ruskoj crkvi u Sanremu, Italija. Njegovi posmrtni ostaci i ostaci njegove supruge kraljice Milene Petrović su 1989, uz najviše državne počasti, vraćeni i sahranjeni na Cetinju, u Dvorskoj crkvi na Ćipuru.
Kralj Nikola I ogledao se i u književnosti. Najpoznatiji radovi su mu pjesma Onamo, 'namo! i drama Balkanska carica.
April
uredi
Hilari Dajana Rodam Klinton (engl. Hillary Diane Rodham Clinton, Čikago, 26. oktobar 1947) američka je političarka i pravnica. Kandidat je za demokratsku nominaciju za predsednika SAD na predsedničkim izborima koji će se u ovoj zemlji održati 2016. godine. Funkciju 67. državne sekretarke SAD obavljala je u administraciji trenutnog predsednika Baraka Obame, od 2009. do 2013. godine. Na položaju senatorke SAD iz Njujorka bila je od 2001. do 2009. godine. Kao supruga 42. predsednika SAD Bila Klintona, bila je prva dama Sjedinjenih Američkih Država, za vreme trajanja njegovog mandata od 1993. do 2001. godine.
Poreklom iz šireg područja Čikaga, Hilari Klinton je 1969. godine diplomirala na koledžu Velsli, a zatim 1973. doktorirala na Pravnom odseku Fakulteta Jejl. Posle mandata kongresne pravne zastupnice preselila se u Arkanzas i udala za Bila Klintona, 1975. godine. Godine 1977. bila je jedan od osnivača organizacije Advokati Arkanzasa za decu i porodicu, da bi naredne godine postala prva direktorka Korporacije za pravne usluge, a 1979. postala prva partnerka Advokatske firme „Rouz”. Kao prva dama Arkanzasa, u periodu 1979—1981. i 1983—1992, Klintonova je vodila radnu grupu za reformu obrazovnog sistema Arkanzasa, a bila je i u odboru direktora Volmarta. Američki Nacionalni pravni časopis je 1988. i 1991. godine uvrstio Hilari Klinton na listu „100 najuticajnijih advokata u Americi”. Njeno bogatstvo u 2015. godini iznosilo je preko 30 miliona dolara, odnosno između 45 i 53 miliona dolara ako se u obzir uzme i bogatstvo njenog muža.
Njena glavna politička inicijativa u ulozi prve dame — Plan Klintonine zdravstvene zaštite iz 1993. godine, za čije vođstvo je imenovao predsednik — u Kongresu SAD nije prošla. Klintonova je odigrala vodeću ulogu u zalaganju za poboljšanje zdravstvenog osiguranja dece i odraslih 1997. i 1999. godine. Jedina je prva dama koja je na poziv suda svedočila pred saveznom porotom, 1996. u vezi s aferom Vajtvoter, iako nije osuđena ni vezano za ovaj ni druge slučajeve tj. afere koje su nicale u vreme predsednikovanja njenog muža. Brak s predsednikom Bilom bio je predmet značajnih javnih rasprava nakon skandala sa Monikom Levinski 1998. godine, kada njena uloga prve dame biva polarizovana kod velike većine američke javnosti.
Nakon preseljenja u Njujork, Klintonova je 2000. izabrana kao prva žena na funkciju senatora te savezne države, te je tako postala prva i jedina do tada prva dama SAD koja se kandidovala za neku funkciju. Nakon Napada na Svetski trgovinski centar, podržala je vojnu akciju u Avganistanu i glasala za Iračku rezoluciju, ali je kasnije prigovorila da administracija Džordža Buša vodi rat u Iraku. Na mesto senatorke ponovo je izabrana 2006. godine. Tražila je nominaciju Demokratske stranke SAD na predsedničkim izborima 2008. godine. Iako je osvojila više primarnih izbora i delegata od bilo koje žene pre, izgubila je stranačku nominaciju od Baraka Obame.
Maj
uredi
Ivo Andrić (Dolac, 9. oktobar 1892 — Beograd, 13. mart 1975) bio je srpski i jugoslovenski književnik i diplomata Kraljevine Jugoslavije. Godine 1961. dobio je Nobelovu nagradu za književnost „za epsku snagu kojom je oblikovao teme i prikazao sudbine ljudi tokom istorije svoje zemlje“. Kao gimnazijalac, Andrić je bio pripadnik naprednog nacionalističkog pokreta Mlada Bosna i strastveni borac za oslobođenje južnoslovenskih naroda od Austrougarske monarhije. U austrijskom Gracu je diplomirao i doktorirao, a vreme između dva svetska rata proveo je u službi u konzulatima i poslanstvima Kraljevine Jugoslavije u Rimu, Bukureštu, Gracu, Parizu, Madridu, Briselu, Ženevi i Berlinu. Bio je član Srpske akademije nauka i umetnosti u koju je primljen 1926. godine. Njegova najpoznatija dela su pored romana Na Drini ćuprija i Travnička hronika, Prokleta avlija, Gospođica i Jelena, žena koje nema. U svojim delima se uglavnom bavio opisivanjem života u Bosni za vreme otomanske vlasti.
U Beogradu je osnovana Zadužbina Ive Andrića, prva i najvažnija odredba piščeve oporuke bila je da se njegova zaostavština sačuva kao celina i da se, kao legat odnosno, zadužbina, nameni za opšte kulturne i humanitarne potrebe. Na osnovu piščeve testamentarne volje, svake godine dodeljuje se Andrićeva nagrada za priču ili zbirku priča napisanu na srpskom jeziku.
Juni
uredi
Velimir „Bata” Živojinović (Koraćica pod Kosmajem, 5. jun 1933 — Beograd, 22. maj 2016) bio je jugoslovenski i srpski pozorišni, televizijski i filmski glumac.
Na filmskom platnu je debitovao 1955. godine u filmu Pesma sa Kumbare. Glumio je u više od 300 filmova, pozorišnih komada i televizijskih serija. Snimao je filmove u kojima je igrao glavne uloge na prostorima svih bivših jugoslovenskih republika. Jedan je od rodonačelnika takozvanog „Crnog talasa” u jugoslovenskom filmu, nastalog početkom šezdesetih, u kojima je kontinuirano nastupao sve do kasnih sedamdesetih godina. Paralelno s njima, igrao je i u tzv. partizanskim filmovima u kojima se proslavio tokom 60-ih i 70-ih, a jedan od njih, Valter brani Sarajevo, mu je doneo veliku popularnost u Kini.
Osim glume, uporedno se bavio i politikom. Od početka devedesetih godina bio je poslanik Socijalističke partije Srbije u nekoliko mandata, a 2002. godine bio je kandidat SPS-a na republičkim predsedničkim izborima u Srbiji. Smatra se najvećim srpskim glumcem, sa najviše uloga.
Juli
uredi_(19121926889).jpg)
Novak Đoković (Beograd, 22. maj 1987) je srpski teniser. Od 7. jula 2014. zauzima prvo mesto na ATP listi u pojedinačnoj konkurenciji, a na tom mestu je više od 200. nedelja. Mnogi teniski kritičari, bivši igrači i saigrači smatraju Đokovića jednim od najboljih tenisera u istoriji. Profesionalno igra od 2003. godine. U dosadašnjoj karijeri osvojio je dvanaest titula na grend slem turnirima: šest puta Otvoreno prvenstvo Australije, tri puta Vimbldon, dva puta Otvoreno prvenstvo SAD i jedanput Rolan Garos. Osvajanjem Rolan Garosa 2016. postao je prvi teniser, nakon Roda Lejvera 1969, sa pobedama na sva četiri grend slem turnira u nizu. Drži rekord sa osvojenih šest trofeja na Otvorenom prvenstvu Australije i jedini je koji je trijumfovao tri puta zaredom u Open eri.
Četiri puta je bio finalista Otvorenog prvenstva SAD, tri puta na Rolan Garosu i jednom na Vimbldonu. Osvajač je pet titula na Masters kupu. Đoković je rekorder po broju osvojenih ATP Masters 1000 turnira (29) i u jednoj sezoni (6), jedini teniser koji je osvojio bar jednu titulu na osam od devet turnira iz ATP Masters 1000 serije. Osvojio je bronzanu medalju na Olimpijskim igrama 2008. u Pekingu. Zajedno sa saigračima iz reprezentacije Srbije je došao do titule u Dejvis kupu 2010. godine. Đoković ima najbolji procenat pobeda na tvrdoj podlozi (83,82%) u teniskoj istoriji, kao i najbolji procenat dobijenih mečeva na tvrdoj podlozi na grend slem turnirima (87,70%).
Sa Rafaelom Nadalom je ostvario jedno od najvećih rivalstava u istoriji tenisa. Odigrali su rekordan broj međusobnih duela u Open eri, drugi najveći broj mečeva na grend slemovima i najduže finale. Zapaženo je i Đokovićevo rivalstvo sa Rodžerom Federerom, protiv koga je igrao u četiri finala grend slem turnira, u rekordnih petnaest međusobnih duela na grend slem turnirima i rekordnih deset polufinala.
Pored proglašenja za najboljeg sportistu i tenisera Srbije i sveta, Đoković je odlikovan ordenom Karađorđeve zvezde, ordenom Svetog Save od SPC i ordenom Republike Srpske.
Avgust
uredi
Jelena Ćetković (Cetinje, 21. avgust 1916 — Jajinci, kod Beograda, 14. maj 1943), revolucionarka, učesnica Narodnooslobodilačke borbe i narodni heroj Jugoslavije.
Kao mlada krojačka radnica prišla je radničkom pokretu i 1933. godine postala član Saveza komunsitičke omladine Jugoslavije, a 1935. godine član Komunističke partije Jugoslavije. Učestvovala je u brojnim akcijama KPJ u Podgorici, kao i u poznatim belvederskim demonstracijama na Cetinju.
Godine 1938. preselila se u Beograd, gde je takođe učestvovala u partijskom radu, a posebno u akcijama ženskog pokreta i borbi za prava žena. Kao iskusan partijski radnik, bila je angažovana za instruktora Pokrajinskog komiteta KPJ za Srbiju i pomagala je partijskim organizacijama u raznim mestima u Srbiji.
Na početku Narodnooslobodilačkog rata, 1941. godine bila je član Rejonskog komiteta KPJ „Centar” u Beogradu. U toku leta 1941. godine prešla je na oslobođenu teritoriju i najpre bila u jednom partizanskom odredu u istočnoj Bosni. Potom je prešla na slobodnu teritoriju Užičke republike i politički radila sa ženama na terenu Čačka i Užica.
Nakon Prve neprijateljske ofanzive, krajem 1941. godine bila je poslata u Beograd, gde je početkom 1942. godine preuzela dužnost sekretara Mesnog komiteta KPJ za Beograd. Bila je organizator udarnih grupa, koje su izvele čitav niz akcija u okupiranom Beogradu.
Pripremajući svoju poslednju akciju — atentat na Đorđa Kosmajca, bila je uhapšena početkom marta 1942. godine. U policiji je mučena i zlostavljana, ali islednicima nije ništa želela da kaže. Teško izmučena, skoro polumrtva, dočekala je dan pripremljene akcije i njen uspeh. Potom je bila prebačena u logor na Banjici. Streljana je na stratištu u Jajincima, maja 1943. godine.
Za narodnog heroja proglašena je 5. jula 1952. godine.
Septembar
uredi
Oktavijan Avgust (lat. Gaius Julius Caesar Octavianus Augustus; Rim, 23. septembar 63. p. n. e. — Nola, 19. avgust 14.) osnivač je Rimskog carstva i bio je prvi rimski car, koji je vladao od 27. godine. p. n. e. do svoje smrti 14. godine n. e.
Rođen u staroj, bogatoj konjičkoj porodici plebejaca iz roda Oktavija, Avgust je 44. p. n. e. posthumno usvojen od strane svojeg ujaka Gaja Julija Cezara posle Cezarove smrti. Zajedno sa Markom Antonijem i Markom Lepidom formirao je Drugi trijumvirat koji je pobedio cezarove ubice. Nakon njihove pobede kod Filipa, trijumviri su među sobom podelili Rimsku republiku i vladali kao vojni diktatori. Trijumvirat se na kraju raspao zbog konkurentnih ambicija njegovih članova: Lepid je prognan i oduzet mu je položaj, a Antonije je izvršio samoubistvo nakon poraza od Oktavijana u bici kod Akcija 31. p. n. e.
Iako je bio prvi car, u njegovo vreme uglavnom su sačuvane sve institucije Republike, pa se mehanizam Avgustove vladavine oslanjao na njegov lični prestiž (kako sam kaže u Delima božanskog Avgusta), a ne na autokratski ili diktatorski lični režim. Avgust je počasna titula koju je on dobio u času stupanja na vlast, 27. godine p. n. e. Augustus na latinskom znači uzvišeni (misli se u religioznom smislu). Kasnije je to postala titula svih rimskih careva koji su vladali nakon njega. Oktavijan Avgust je verovatno najvažnija ličnost u rimskoj istoriji. Tokom svog dugog života i spektakularne karijere, on je zaustavio osipanje Rimske republike i na novo
Oktobar
uredi.jpg)
Marko Orešković Krntija (Široka Kula kod Gospića, 3. april 1896 — Veliko Očijevo kod Drvara, 20. oktobar 1941) bio je revolucionar, učesnik Španskog građanskog rata i Narodnooslobodilačke borbe, jedan od organizatora ustanka u Lici 1941. i narodni heroj Jugoslavije.
Poticao je iz siromašne seljačke porodice, pa je kao veoma mlad, sa svega 16 godina, morao napustiti rodnu Liku i poći u svet u potrazi za poslom. Do početka Prvog svetskog rata radio je na raznim poslovima u Nemačkoj, a od 1915. godine se nalazio u službi Austrougarske ratne mornarice, gde je bio mornar-ložač na ratnom brodu SMS Sent Ištvan. Kao protivnik rata i Austrougarske bio je zatvaran, a 1918. godine je bio jedan od pristalica pobune mornara u Boki kotorskoj. Iste godine je uspeo da preživi potapanje svog ratnog broda na Jadranu.
Posle Prvog svetskog rata ponovo je stupio u vojnu službu u Jugoslovensku kraljevsku mornaricu, ali je nakon dvogodišnjeg školovanja za aviomehaničara napustio vojsku. Potom je radio kao vozač na Kosovu i Metohiji, a 1926. godine je došao u Beograd gde je radio kao vozač jednog ministra. U Beogradu se uključio u radnički pokret i postao član sindikata, a potom i Komunističke partije Jugoslavije (KPJ).
Zbog komunističkog delovanja, 1929. godine je uhapšen i osuđen na pet godina zatvora. Kaznu je izdržao u zatvorima u Sremskoj Mitrovici i Lepoglavi. Nakon izlaska iz zatvora radio je u Zagrebu, a 1937. godine je otišao u Španiju, gde se u građanskom ratu — kao pripadnik bataljona „Đuro Đaković”, u sastavu 129. internacionalne brigade — borio protiv fašizma. Godine 1939. se vratio u Jugoslaviju, gde je ponovo uhapšen.
Godine 1940. je uspeo da pobegne iz logora za političke zatvorenike u Lepoglavi, nakon čega je duže vreme živeo ilegalno. Iste godine je bio izabran za člana Centralnog komiteta KP Hrvatske, a potom i za člana Centralnog komitet KP Jugoslavije. Tada je kao politički instruktor obilazio partijske organizacije po Hrvatskoj, a najviše po Lici i Dalmaciji.
Novembar
uredi
Eleonora od Akvitanije (fr. Aliénor d’Aquitaine; fr. Éléonore de Guyenne; engl. Eleanor of Aquitaine; 1122 ili 1124 — 1. april 1204) bila je jedna od najbogatijih i najmoćnijih žena u zapadnoj Evropi u razdoblju razvijenog srednjeg veka. Poreklom je bila iz dinastije Ramnulfida koja je vladala jugozapadnom Francuskom. Još kao devojčica postala je vojvotkinja od Akvitanije, a zatim kraljica Francuske (1137—1152) kao supruga Luja VII. Zahvaljujući drugom braku postala je kraljica Engleske (1154—1189) kao žena Henrija II, prvog vladara iz dinastije Plantageneta. Eleonora je bila pokroviteljka književnih stvaralaca kao što su bili Vas, Benoa de St Maura i Bertran de Ventadorn.
Kada je 1137. postala naslednica vojvodstva Akvitanije Eleonora je istovremeno postala i najpoželjnija nevesta u Evropi. Tri meseca pošto je postala vojvotkinja, Eleonora se udala za francuskog prestolonaslednika Luja, sina njenog zakonskog staratelja kralja Luja VI. Kao kraljica Francuske učestvovala je u neuspešnom Drugom krstaškom pohodu. Ubrzo nakon toga, Eleonora je zatražila poništenje braka, ali je papa Evgenije III odbio njene zahteve. Ipak, nakon što je Luju rodila i drugu ćerku, francuski kralj se složio sa razvodom pošto mu Eleonora nije rodila sina ni posle petnaest godina braka. Brak je bio poništen 11. marta 1152. zbog srodstva u četvrtom stepenu. Njihove ćerke su proglašene za zakonitu decu, Luju je povereno starateljstvo, a Eleonori su vraćene njene zemlje.
Decembar
uredi
Konstantin Jozef Jireček (češ. Konstantin Josef Jireček; Beč, 24. jul 1854 — Beč, 10. januar 1918) bio je češki istoričar i univerzitetski profesor. Svoj rad je posvetio izučavanju do tada malo poznate prošlosti prošlosti balkanskih država i naroda, naročito Bugara i Srba.
Za poziv istoričara, prema porodičnoj tradiciji Jirečeka i Šafarika se opredelio i spremao još od rane mladosti. U nauku ga je uveo Đuro Daničić. Kao gimnazijalac i student je objavio niz prikaza iz književnosti južnoslovenskih naroda. U Pragu je studirao istoriju, geografiju i filologiju. Doktorskom disertacijom „Istorija bugarskog naroda” (1876), stekao je svetsku slavu.
Posebno ga je zanimalo arhivsko istraživanje. Izučavao je i prikupljao izvornu građu u dalmatinskim arhivima, naročito Dubrovnika, na čije je bogatstvo prvi skrenuo pažnju, kao i po Kneževini Bugarskoj i Istočnoj Rumeliji.
U periodu 1879—1884. unapredio je prosvetnu politiku u obnovljenoj Bugarskoj, obavljajući više dužnosti u Ministarstvu prosvete te zemlje.
Na Univerzitetu u Pragu radio kao docent za geografiju i istoriju jugoistočne Evrope (1878—1879) i kao profesor opšte istorije, s osobitim obzirom na istoriju Slovena i istoriju Balkana (1884—1893). Na Univerzitetu u Beču, gde je na inicijativu Vatroslava Jagića vodio novoformiranu katedru za slovensku filologiju i nauku o starinama (1893–1918), između ostalih, studenti su mi bili poznati srpski istoričari Jovan Radonić, Stanoje Stanojević i Vladimir Ćorović.
Njegovo životno delo „Istorija Srba”, o političkoj i kulturnoj prošlosti Srba do 1537, rezultat višedecenijskih istraživanja, započeo je 1901, ali zbog obaveza, bolesti i prerane smrti nije uspeo da završi i objedini. Na osnovu njegovih rukopisa i arhivskih ispisa, dovršili su ga i dopunili Vatroslav Jagić i Jovan Radonić.