Ravena
Ravena (ital. Ravenna) grad je u Italiji. Ravena je i peti po veličini grad pokrajine Emilije-Romanje u severnom delu države i glavni grad istoimenog Okruga Ravena.
| Ravena Ravenna | |
|---|---|
 Ranohrišćanski spomenici Ravene | |
 Zastava
 Grb
| |
| Administrativni podaci | |
| Država |  Italija |
| Regija | Emilija-Romanja |
| Stanovništvo | |
| Stanovništvo | |
| — | 157.074[1] |
| — gustina | 239 st./km2 |
| Geografske karakteristike | |
| Koordinate | 44° 25′ 04″ S; 12° 11′ 58″ I / 44.417778° S; 12.199444° I |
| Vremenska zona | UTC+1 (CET), leti UTC+2 (CEST) |
| Aps. visina | 4 m |
| Površina | 652,8 km2 |
  Ravena Ravena na karti Italije | |
| Ostali podaci | |
| Gradonačelnik | Mikele di Paskale |
| Poštanski broj | 48100 |
| Pozivni broj | 0544 |
| Registarska oznaka | RA |
| Veb-sajt | |
| www.comune.ravenna.it | |
Ravena je poznata kao važno istorijsko središte u doba Zapadnog rimskog carstva i rane Vizantije (Ravenski egzarhat). U gradu se nalazi nekoliko velelepnih crkava iz vizantijskog razdoblja, kao najboljih primera rane vizantijske umetnosti u vreme cara Justinijana. Stoga su ovi spomenici danas deo baštine Uneska.
Geografija uredi
Ravena se nalazi na prelazu iz središnje ka severnoj Italiji. Od prestonice Rima grad je udaljen 470 km severno, a od Bolonje 75 km istočno.
Reljef uredi
Ravena se razvila u jugoistočnom delu Padske nizije. Grad je na južnom rubu prostrane močvarne oblasti oko ušća reke Po (smešteno 50 km severno). Jadransko more je veoma blizu - 8 km istočno. Južno od grada se pruža ravničarsko tle. Ovakav osamljen položaj grada okruženog močvarom bez neposrednog izlaska na more dao je Raveni dobar strateški položaj u vreme ratova i kriznih vremena.
Klima uredi
Klima u Raveni je izmenjeno sredozemna klima sa primetnim uticajem hladnije klime sa severa. Stoga je u leto veoma toplo, a zimi je sneg česta pojava i veoma je hladno u odnosu na veći deo Italije južno.
Vode uredi
Ravena se nalazi blizu Jadrana (8 km) u močvarnom području, a u gradu i okolini prokopano je mnogo kanala za odvodnjavanje zemljišta. Međutim, najvažniji kanal je namenjen saobraćajnom povezivanju Ravene sa morem.
Istorija uredi
Iako je područje Ravene bilo naseljeno još u vreme praistorije, pravi razvoj naselja započinje dolaskom Rimljana, kada Oktavijan Avgust izgrađuje mornaričku luku u Klaseu, današnjem predgrađu grada na moru.
Padom Zapadnog rimskog carstva i čestim upadima varvara Ravena se našla u izvanrednom položaju prirodno zaštićenog područja iz unutrašnjosti (močvare). Po predanju, prvi episkop Ravene bio je sv. Apolinarije (St Apollinaris) (q.v.). Zbog pretnje od napada Vizigota, 402. godine carski dvor Zapadnog carstva premešten je iz Milana u Ravenu, koja je svojim močvarama pružala veću zaštitu. Godine 493. godine vlast nad Italijom je preuzeo ostrogotski kralj Teodorih Veliki (umro 526. godine), koji je takođe koristio Ravenu kao svoju prestonicu i koji je bio pokrovitelj arijanske crkve u gradu. Godine 540. godine Ravenu je zaposeo vizantijski vojskovođa Velizar i time osnovao Ravenski egzarhat, područje Italije pod vlašću Vizantije. Posle 568. godine, kada je veći deo Italije pao pod vlasti Langobarda, uloga Ravene je opala, ali je sve do 751. godine ostala glavni grad vizantijske Italije. Posle pada pod langobardsku vlast izgubila sve povlastice statusa sekularne prestonice i pretvorila se u nezdravi izolovani provincijski grad.
Značaj Ravene u kasnim periodima starog Rima i Vizantije uzdigao je položaj njenih episkopa koji su bili postavljeni nad novoustanovljenom mitropolitskom provincijom početkom 5. veka, i dobili titulu “arhiepiskopa” sredinom 6. veka. Prava Ravenske crkve nadživela su pad značaja grada kao sekularnog centra. Početkom 9. veka A. Agnelije (A. Agnellus) napisao je istoriju Ravenske crkve, delom i da bi zaštitio njene povlastice od papskih napada. Rimsko-nemački car Oton III postavio je arhiepiskopa Gerberta za papu Silvestra II, a Hajnrih IV postavio je arhiepiskopa Viberta za (antipapu) Klementa III nasuprot Grigoriju VII.
U kasnijim epohama grad nije uspreo da obnovi ni deo nekadašnje slave. U 12. veku pridružila se vojvodstvu Romanja u borbi protiv papske vlasti. U to vreme grad ima polusamostalan status, a gradom upravlja vlastelinska porodica Da Polenta. U 15. veku grad potpada pod Mletke, ali se ubrzo vraća pod vlast Papa, da bi se 1861. godine pridružila u stvaranju Kraljevine Italije.
Stanovništvo uredi
Prema rezultatima popisa stanovništva 2011. u opštini je živelo 153.740 stanovnika.[2]
| 1931. | 1936. | 1951. | 1961. | 1971. | 1981. | 1991. | 2001. | 2011. |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 76.335 | 80.658 | 91.513 | 115.188 | 131.547 | 138.034 | 135.844 | 134.631 | 153.740 |
2008. godine. Ravena je imala preko 155.000 stanovnika, 2 puta više nego na početku 20. veka.
Grad danas ima značajan udeo imigrantskog stanovništva, doseljenika iz svih krajeva sveta (10% gradskog stanovništva).
Kulturno blago i znamenitosti grada uredi
Tokom 5. i 6. veka, zahvaljujući bogatstvu i važnosti grada, podignut je veliki broj raskošnih crkava koje su bile ukrašene mozaicima. Zbog pustoši koju je ikonoborstvo ostavilo na Istoku, ovi mozaici danas predstavljaju najveću i najlepšu sačuvanu zbirku iz ovog razdoblja - ranovizantijske umetnosti. Najvažniji spomenici, svi ukrašeni mozaicima, jesu:
- Mauzolej Gale Placidije (iz 425),
- pravoverna krstionica (oko 458),
- arijanska krstionica (verovatno s kraja 5. veka),
- arhiepiskopska kapela, koju još zovu „Oratorijum Svetog Andreje” (494/519)
- Teodorihova crkva San Apolinare Nuovo (S. Apollinare Nuovo) - 493/526 g,
- dve izvanredne crkve čiju je izgradnju finansirao Julijan (Julianus), bogati bankar iz Ravene,
- San Vitale (S. Vitale) - osvećena 547. godine i
- San Apolinare in Klase (S. Apollinare in Classe) - osvećena 549. godine, na oko 5 kilometra od grada.
U ikonografski najsloženije i najzanimljivije mozaike ubrajaju se oni koji oslikavaju život Hristov u arijanskoj crkvi San Apolinare Nuovo.
U gradu se još nalazi:
Ovih 8 spomenika zajedno čine spomenike Svetske baštine Uneska pod imenom „Rani hrišćanski spomenici i mozaici u Raveni”.
Važno je spomenuti i to da je u središtu Ravene grob Dantea, poznatog italijanskog pesnika.
Privreda uredi
Grad Ravena je važno industrijsko središte, posebno na polju naftne industrije (rafinerija nafte i zemnog gasa). Takođe u gradu se proizvode veštačka đubriva i sintetički kaučuk. Razvijene su: metalna, tekstilna i prehrambena industrija.
Grad je zahvaljujući posebnosti vizantijskog nasleđa i važno turističko odredište Italije.
Galerija uredi
-
Danteov grob -
Crkva San Vitale - mozaik cara Justinijana sa svitom -
Crkva San Apolinare - mozaici u oltarskom delu -
Crkva San Apolinare Nuovo - mozaici na gornjem delu broda -
Tipična ulica stare Ravene
_-_Facade.jpg)
Izvori podataka uredi
Osnovni izvor podataka iz istorije i gradnje do IX veka je Liber Pontificalis Ecclesiae Ravennatis od Angellusa (q.v.). Najobimniju raspravu o istoriji, građevinama i mozaicima (sa crno belim ilustracijama) napisao je F. W. Deichmann, Frühchristliche Bauten und Mosaiken von Ravenna (Baden-Baden, 1958) i id., Ravenna, Hauptstadt des spätantiken Abendlandes (2 toma u 3 dela + planovi, Weisbaden, 1969-1976). T. S. Brown, The Church of Ravenna and the imperial administration in the seventh century, EHR 94 (1979), 1–28, je mnogo obuhvatnije delo nego što to naslov govori. G. Bovini, Ravenna Mosaics (Greenwich, Conn. [1956], London, 1957; ponovo štampano Oxford, 1978) koristan je uvod na engleskom. L. von Matt i G. Bovini, Ravenna (Cologne, [1971]) sadrži izvanredne table u boji sa mozaicima. G. Bovini (ed.), ‘Corpus’ della scultura paleocristiana bizantina ed altomedioevale di Ravenna (3 toma, 1968–1969). E. Dinkler, Das Apsismosaik von S. Apollinare in Classe (Wissenschaftliche Abhandlungen der Arbeitsgemeinschaft für Forschung des Landes Nordrhein-Westfalen, 29; 1964) sa bibliografijom o crkvenoj istoriji Ravene, 11. G. Bovini, Saggio di bibliografia su Ravenna antica (Bologna [1968]). Novija istraživanja i otkrića objavljena u žurnalima Felix Ravenna (Ravenna, 1911 ff.) i Corsi di Cultura sull'Arte Ravennate e Bizantina (ibid., 1955 ff.).
Međunarodna saradnja uredi
Reference uredi
- ^ „Dato Istat”. Arhivirano iz originala 28. 11. 2021. g. Pristupljeno 28. 11. 2021.
- ^ „Statistiche I.Stat”. ISTAT. 28. 12. 2012.
