Rimokatolički zločinački projekat veštačke hrvatske nacije

Rimokatolički zločinački projekat veštačke hrvatske nacije je delo Vojislava Šešelja, srpskog političara i predsednika Srpske radikalne stranke. Objavila ga je 2007. godine Srpska radikalna stranka i sa 1032 stranice predstavlja najobimnije delo Vojislava Šešelja. Knjiga je sinteza u kojoj su na jednom mestu sabrani svi radovi velikosrpskih istoričara koji promovišu tvrdnju Vuka Karadžića „ Srbi svi i svuda “. Prvo izdanje knjige štampano je u 500 primeraka; recenzenti knjige su prof. Dr. Mirko Zurovac i dr. Nikola Žutić. Treće izdanje knjige iz iste, 2007. godine, ima tiraž od 3.600 primeraka; Godine 2010. knjiga je doživela svoje četvrto izdanje, tada u tiražu od 4.000 primeraka.

Vojislav Šešelj na suđenju za ratne zločine u Hagu. Knjigu „Rimokatolički zločinački projekat veštačke hrvatske nacije“ napisao je i objavio iz pritvora, tokom suđenja za ratne zločine.

U skladu sa velikosrpskom misli, Šešelj u knjizi u kojoj se bavi Hrvatima kao glavnom preprekom ostvarenju velikosrpskog projekta negira postojanje bošnjačke, makedonske i crnogorske nacije.

Tvrdnje i teze

Šešelj u svojoj obimnoj knjizi iznosi i pokušava da dokaže nekoliko tvrdnji:

• Prvi je da je štokavski samo srpski jezik, a kajkavski samo slovenački. Dakle, čakavski je zapravo jedini hrvatski jezik i samo čakavci su pravi Hrvati.
• Druga tvrdnja je da Rimokatolička crkva nikada neće oprostiti Srbima što su se odlučili za pravoslavlje u 13. veku, te je Srbe katolike koristila kao instrument namećući im ilirska, jugoslovenska i konačno hrvatska imena, koristeći istoriografske pamflete i falsifikate, i promovišući mržnju prema pravoslavlju. Neki Srbi su poreklom katolici (Dubrovnik), tvrdi Šešelj, a većina ih je pokatoličena ili nuđenjem zemlje i hrane ili silom kroz vekove sve do 20. veka, kada se genocid nad pravoslavnim Srbima dogodio dva puta, u 2. svetskom ratu i u ratu 1990-ih. Srpski vladari i narod lutali su između katolicizma i pravoslavlja sve do 1219. Smatra se da su pre te godine dve trećine Srba bili katolici. Vukan Nemanjić je bio katolik. Stvorena je monstruozna državna celina u čijem je korenu beskrajna antisrpska mržnja, a akcija zapadnih sila je 1995. godine proterala skoro ceo srpski narod sa teritorije hrvatske države. Šešelj glavnim krivcem za ratove smatra papu St. Jovana Pavla Drugog, jer je Vatikan među prvima priznao nezakonito proglašenu nezavisnost Hrvatske i zalagao se za bombardovanje Srba,
• Treća tvrdnja je da se „zagorska varijanta slovenačkog” (kajkavskog) naziva hrvatskom tek od 16. veka, kada su hrvatski plemići prebegli pred Turcima naseljeni u današnje Hrvatsko zagorje, gde su kajkavcima nametnuli hrvatski nacionalni identitet, tj. Slovencima koji su se tu našli.
• Četvrta tvrdnja je da je Rimokatolička crkva vekovima istrajno delovala kao vodeća svetska zločinačka organizacija, lišena ikakvih moralnih skrupula i vođena najgolijim makijavelističkim principima.

Šešelj tvrdi da Bosna i Hercegovina pre 19. veka uopšte nije imala nikakav hrvatski nacionalni karakter.

Tematske jedinice

Knjiga je podeljena u šest tematskih celina:

• Prvi deo je diskusija o pristupanju,
• Drugi i najvažniji dio za istoričare zove se Fantasmagorije hrvatskih istoričara. Pokušava da pokaže kako su autori knjiga o hrvatskoj istoriji i ideolozi hrvatskog nacionalizma izmišljali, koristili falsifikate, prisvajanje srpskog identiteta i jezika i improvizaciju da bi dokazali nepostojeće. Šešelj detaljno proučava i kompromituje hrvatsku istoriju prema Vjekoslavu Klaiću, Ferdi Šišiću i Ivi Pilaru. On govori o "preuveličavanju uloge jedva poznatog Tomislava", "izmišljanju Panonske Hrvatske", "izmišljanju Crvene Hrvatske", dokazivanju postojanje hrvatske državnosti i dvojnih titula u Ugarskoj. Navodno neopravdano, hrvatski istoričari ugarske kraljeve nazivaju ugarsko-hrvatskim, a Dalmaciju, Slavoniju i Bosnu, koje do 19. veka, kako kaže, nisu imale nikakva hrvatska nacionalna obeležja – hrvatskim zemljama.
• U trećem delu, Plasiranje očiglednih falsifikata kao autentičnu metodu hrvatske istoriografske škole, Šešelj se osvrće na dela Dominika Mandića, hercegovačkog fratra kojeg smatra najvećim hrvatskim falsifikatorom.
• Četvrti deo Hrvatski nacionalni ideolozi od Ljudevita Gaja do Ante Pavelića kao instrumenti za ostvarivanje političkih ciljeva rimokatoličkog klerikalizma bavi se radovima najznačajnijih hrvatskih istoričara. On navodi da Ljudevit Gaj, poreklom Nemac, otvoreno kaže da su Hrvati prisvojili srpski jezik kao svoj, ali da današnji hrvatski istoričari žele da ga potisnu zaglušujućom bukom. Ilirizam je pratila nova obmana za Srbe, jugoslovenstvo. Promoviše ga biskup Josip Juraj Štrosmajer, takođe Nemac poreklom. Nakon neuspeha u promovisanju ilirizma i jugoslovenstva, Hrvatska je postala efikasno sredstvo za širenje katoličanstva na istok. Nakon Štrosmajera, Šešelj analizira dela Franje Račkog, Mihovila Pavlinovića (glavnog Hrvata dalmatinskih Srba), Ante Starčevića (utemeljitelja savremene hrvatske nacionalne ideologije), braće Antuna i Stjepana Radića, Vladeka Mačeka i vođe ustaškog pokreta Ante Pavelića. Šešelj obraća pažnju na negiranje i svođenje srpskog jezika na ekavski izgovor, proglašavanje kajkavskog i čakavskog dijalekta štokavskim, proglašavajući nehrvatizovane Srbe zapadno od Drine Hrvatima pravoslavne i islamske veroispovesti, i kvarenje srpskog jezika proglasivši ga hrvatskim.
• Peti deo govori o Drugom svetskom ratu i naziva se Rimokatoličkim karakter ustaškog genocida nad srpskim narodom. Pominje se floskula o granici na Drini i proglašenje saradnika ustaškog režima Alojzija Stepinca za sveca Rimokatoličke crkve.
• Šesti dio naziva se Titovo i Tuđmanovo ostvarenje državotvornih ciljeva rimokatoličkog zločinačkog projekta veštačke hrvatske nacije. Šešelj hrabro tvrdi da je vođa jugoslovenskih komunista Josip Broz Tito bio prikriveni hrvatski nacionalista i šovinista. Bavi se „veštačkom inauguracijom” Hrvatske u Vojvodini i Crnoj Gori za vreme Jugoslavije, gde katolici nikada ranije nisu imali veze sa Hrvatima. Tito je, smatra Šešelj, doprineo tome da su se vojvođanski Bunjevci i bokokotorski katolici počeli smatrati Hrvatima. Zatim se bavi „falsifikatorom“ i Titovim generalom Franjom Tuđmanom, prvim hrvatskim predsednikom. Formiranjem republika i davanjem određenih ovlašćenja, Tito je stvorio preduslove za raspad Jugoslavije i stvaranje etnički čiste hrvatske države. Tuđman je, smatra Šešelj, realizovao zločinačke ideje Rimokatoličke crkve proterivanjem svih Srba iz nove ustaške države, koja promoviše mržnju prema svemu srpskom i što jasnije razlikovanje od Srba, posebno falsifikovanjem istorije i pokušajem da srpski jezik nazove hrvatskim.

Tvrdnja o veštačkim nacijama i narodnostima

Osim Hrvata, Šešelj smatra novorođenim Srbima i Bošnjake, koji su po njemu Srbi islamske veroispovesti, kao i Crnogorce i Makedonce. Šešelj pronalazak muslimanske/bošnjačke i crnogorske nacije od strane Titovih komunista vidi kao još jedan antisrpski projekat. On sumnja da bi osamostaljenje Crne Gore i promocija postojanja posebne crnogorske nacije mogla pomoći Rimokatoličkoj crkvi u daljim nastojanjima da širi i uništi pravoslavlje.

Autor knjige je delo objavio dok je bio u pritvoru u Hagu. Svedočeći u odbranu Radovana Karadžića, Šešelj je u junu 2013. godine izjavio da u Bosni i Hercegovini žive samo Srbi katoličke, islamske i pravoslavne veroispovesti. Mnogi drugi srpski učesnici ratova devedesetih podržali su ovu tvrdnju. Ratni gradonačelnik Trebinja Božidar Vučurević je na suđenju Radovanu Karadžiću izneo mišljenje da su se Srbi borili u BiH: „islamizovani Srbi, pokatoličeni Srbi i Srbi koji su ostali Srbi“.

I sam prvi predsednik Republike Srpske Radovan Karadžić je 2010. godine u Hagu izjavio da je ponosan na srpske muslimane koji su veoma popularni u srpskom narodu, poput Mehmed-paše Sokolovića, Meše Selimovića i Emira Kusturice. Neki srpski učesnici rata ne slažu se sa Šešeljem, njegovim tvrdnjama i njegovim ponašanjem. Tako je 2011. godine komandant Vojske Republike Srpske Ratko Mladić na saslušanju u Beogradu izjavio da je Šešelj kreten koji bruka i sebe i srpski narod i državu.

Želja za hrvatskim odgovorom

Želeći da podstakne hrvatske istoričare na debatu, Srpska radikalna stranka je ubrzo nakon objavljivanja poslala nekoliko primeraka ove knjige profesorima istorije na Filozofskom fakultetu u Zagrebu. Predsednik Srbije Tomislav Nikolić je tada izjavio: „Samo želimo da isprovociramo hrvatsku istorijsku nauku da progovori o ovom pitanju. Neka iznesu svoje argumente, a podacima iz Šešeljeve knjige nikako se ne može prigovoriti.“

Hrvatski istoričari se nisu bavili knjigom. Objavljivanje knjige kratko je prokomentarisao tadašnji predsednik Hrvatske stranke prava, rekavši da je Šešelj poreklom Hrvat iz Hercegovine i da ga to boli. „To je daleko od zdravog razuma, pogotovo u vreme kada smo posle deset godina, hteli ili ne, došli u situaciju da razvijamo dobrosusedske odnose. Šešelj mora da ima poteškoća, jer je on po nacionalnosti Hrvat iz Hercegovine. Čini se da ga to boli“, rekao je predsednik HSP-a Anto Đapić za Srpski Kurir. Vojislavov sinovac Risto, isprovociran tom izjavom, odgovorio je da u Hercegovini nema Hrvata, već su svi pokatoličeni Srbi. On je dodao da je njegov stric čist Srbin i pozvao Antu Đapića da se vrati pravoslavnim korenima.

Vidi još

• Stara Srbija
• Dubrovački srpski katolički pokret

Спољашње везе

• Cela knjiga "Rimokatolički zločinački projekat veštačke hrvatske nacije"