Todor Mijailović
Todor J. Mijailović (Jagodina, 20. oktobar 1856 — Beograd, 1937) bio je trgovac, osnivač i predsednik Beogradske trgovačke omladine, dobrotvor i drugi predsednik Srpskog privrednog društva Privrenik.
Todor J. Mijailović | |
|---|---|
 S ikonostasa Privrednikovih dobrotvora | |
| Datum rođenja | 20. oktobar 1856. |
| Mesto rođenja | Jagodina, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 1937. |
| Mesto smrti | Beograd,  Kraljevina Jugoslavija |
Biografija uredi
Osnovnu školu i nižu gimnaziju je završio u Beogradu, a privatnu trgovačku školu u Pančevu. Radio je u radnji Terzibašića i Đorđevića, a 1884. godine ortačku trgovačku radnju s Perom Radovanovićem, koji je umro 1918. godine. Od tada je samostalno vodio radnju još deset godna. Posle 44 godine rada se povukao.
Kao jedan od osnivača Beogradske trgovačke omladine (BTO), i od 1884. godine jedan od počasnih članova, bio je njen predsednik od 1886 do 1890. godine. Na toj dužnosti znatno je proširio knjižnicu i čitaonicu, otvorio školu i pripremio pokretanje lista. Zahvaljujući Pavlu Aršinovu, Todor se prvi put sastao s Vladimirom Matijevićem 1905. godine u Beogradu kako bi se otvorila mogućnost da se deca iz Srbije šalju preko Srpskog privrednog društva Privrenik na izučavanje zanata. Vezano s tim Todor je inicirao osnovanj Privrednog odeljenja BTO radi saradnje s Privrednikom.[1]
Kada su 1909. godne austrougarske vlasti zabranile Privredniku delovanje izvan državne teritorije Todor se angažovao da se odabrani pitomci prebacuju iz Srbije u Austrougarsku. Zahvaljujući angažmanu oko slanja pitomaca iz Srbije na izučavanje zanata Todor je posle Prvog svetskog rata izabran 19. novembra 1919. godine za predsednika Privrednika koji je vodio do svoje smrti. Izborom Todora za predsednika i odluka BTO od 19. aprila 1922. godine o spajanju svog Privrednog odeljenja s Privrednikom radi zajedničkog rada doprinelo je da poslovdstvo Privrednika dođe u Beograd.[2]
Todor je bio aktivan u mnogim ustanovama nacionalnog, privrednog i kulturnog karaktera, i u javnim poslovima: 1887. godine u komisiji za pregled državnih finansija, dva puta član Privrednig saveta (1891 — 1893, 1905), član Finansijskog saveta (1905) i Tarifnog odvora (1906). Izabran je za narodnog poslanika 1901. godine, ali se odrekao mandata. Radio je kao predsednik komisije za ustrojstvo Trgovačke škole BTO i bio je jedan od pokretača Trgovačkog fonda i njegove Hipotekarne banke, a predsednik Nadzornog odbora od 1903. do 1927. godine. Aktivan je bio i u Srpskom trgovačkom udruženju, Narodnoj banci, Srpskom brodarskom društvu, Upravi fondova, Društvu Sv. Save, Crvenom krstu. Pored Privrednika vodio je i zadužbinu Nikole Spasića koja je delom finansirala Privrednik. Kao član ove zadužbine, radio je na osnivanju bolnica u Beogradu, Kumanovu, Krupnju, na izgradnji Doma za iznemogle srpske građane u Knjaževcu, ambulanti, domaćinskih škola i sl.[1]
Reference uredi
- ^ a b Srpsko privredno društvo „Privrednik“ - Kroz tri vijeka, Zagreb 2009. ISBN 978-953-55755-0-4.
- ^ Petar V. Krestić, Srpsko privredno društvo „Privrednik“ (1897-1918), Istorijski institut i Službeni glasnik, Beograd, 2002
