Umetnička fotografija

Umetnička fotografija je fotografija stvorena u skladu sa vizijom umetnika kao fotografa, koristeći fotografiju kao medij da donese nešto u život koji živi samo u umu umetnika. Jednostavno snimanje šta neko zapaža na umetnički način je čar fotografije, a ne stvaranje umetničke fotografije. Cilj umetničke fotografije je da izrazi ideju, poruku ili emociju. Ovo je u suprotnosti sa reprezentativnom fotografijom, kao što je fotožurnalizam, koja pruža dokumentarni vizuelni prikaz određenih tema i događaja, doslovno predstavljajući objektivnu stvarnost, a ne subjektivnu nameru fotografa; i komercijalna fotografija, čiji je primarni fokus oglašavanje proizvoda ili usluga.

Fotografija Alfreda Stiglica „Međupaluba" (engl. The Steerage) (1907. godina) bio je rani rad umetničkog modernizma i mnogi istoričari ga smatraju najvažnijom fotografijom ikada napravljenom. Stajglic je bio poznat po uvođenju likovne fotografije u muzejske zbirke.

Istorija

Izumi do 1940-ih

Jedan istoričar fotografije je tvrdio da je najstariji eksponent „Umetničke fotografije” ili kompozicione fotografije bio Džon Edvin Majal (engl. John Edwin Mayall), koji je izlagao tipove koji ilustruju Gospodnju molitvu (engl. Lord's Prayer) 1851. godine. Uspešni pokušaji da se umetnička fotografija može pratiti do viktorijanske ere praktičarima kao što su Džulija Margaret Kameron (engl. Julia Margaret Cameron), Čarls Latvidž Dogson (engl. Charles Lutwidge Dodgson), i Oskar Gustav Rejlander i drugi (engl. Oscar Gustave Rejlander). U Americi Fred Holand Dej (engl. F. Holland Day), Alfred Stiglic (engl. Alfred Stieglitz) i Edvard Stajhen (engl. Edward Steichen) bili su ključni u stvaranju fotografije kao umetnosti, a Stiglitc je bio posebno zapažen u predstavljanju u muzejskim kolekcijama.

U Velikoj Britaniji, od 1960. godine, fotografija nije zaista prepoznata kao likovna umetnost. Doktor S. D. Žuhar (engl. S.D.Jouhar) je rekao da je u to vreme osnovao Udruženje za likovnu umetnost - „Fotografija se uglavnom ne priznaje kao zanat. U SAD, fotografija je otvoreno prihvaćena kao likovna umetnost u određenim službenim prostorijama. Londonski salon prikazuje slikovnu fotografiju. Da li rad prikazuje estetske kvalitete ili ne, označava se kao „Slikarska fotografija", što je vrlo dvosmislen termin, a sam fotograf mora imati poverenja u svoj rad i dostojanstvo i estetsku vriednost, priznavanje sile kao umetnosti umesto zanata".

Do kasnih 1970-ih preovladavalo je nekoliko žanrova, kao što su aktovi, portreti i prirodni pejzaži (na primer Ansel Adams). Probojni „zvezdani" umetnici sedamdesetih i osamdesetih, kao što su Sali Man (engl. Sally Mann), Robert Mapltorp (engl.Robert Mapplethorpe), Robert Farber (engl. Robert Farber) i Sindi Šerman (engl. Cindy Sherman), i dalje su se u velikoj meri oslanjali na takve žanrove, iako su ih gledali svežim očima. Drugi su istraživali estetski pristup.

Američke organizacije, kao što su „Otvor blende organizacija" (engl. Aperture Foundation) i Muzej moderne umetnosti, učinile su mnogo da bi zadržale fotografiju na čelu likovnih umetnosti. Osnivanje odeljenja fotografije MOMA 1940. godine i imenovanje Beumonta Njuvhola (engl. Beaumont Newhall) za svog prvog kustosa često se navodi kao institucionalna potvrda statusa fotografije kao umetnosti. ^[2]

1950-e do danas

Američki fotograf Ansel Adams najpoznatiji po svojim crno-belim fotografijama.

Sada postoji trend pažljivog postavljanja i osvetljavanja slike. Fotografi kao što su Gregori Krevdson (engl. Gregory Crewdson) i Džef Val (engl. Jeff Wall) poznati su po kvalitetu svojih postavljenih fotografija. Osim toga, novi tehnološki trendovi u digitalnoj fotografiji otvorili su novi pravac u fotografiji punog spektra, gde pažljivo filtriranje izbora kroz ultraljubičastu, vidljivu i infracrvenu sliku dovodi do novih umetničkih vizija.

Kako su se tehnologije štampanja poboljšale još od 1980. godine, umetnički otisci fotografa reprodukovani u fino štampanoj knjizi ograničenog izdanja sada su postali područje od velikog interesa za kolekcionare. To je zato što knjige obično imaju visoke proizvodne vrednosti, kratku štampu, a njihovo ograničeno tržište znači da se gotovo nikada ne štampaju. Kolekcionarsko tržište u fotografskim knjigama pojedinačnih fotografa se ubrzano razvija.

Pored „digitalnog pokreta" prema manipulaciji, filtriranju ili promenama rezolucije, neki likovni umetnici namerno traže „prirodno", uključujući „prirodno osvetljenje" kao vrednost sama po sebi. Ponekad se umetnički rad kao u slučaju Gerharda Riktera (engl. Gerhard Richter) sastoji od fotografske slike koja je kasnije obojena uljanim bojama i / ili sadrži neki politički ili istorijski značaj izvan same slike. Postojanje „fotografski projektovane slike" sada zamagljuje granicu između slikarstva i fotografije koja je tradicionalno bila apsolutna.

Umetnici kao fotografi

Najsnažnija dostignuća fotografije i širenje njenih mogućnosti poslednjih godina postižu upravo likovni umetnici. Fotografski kolaži koje engleski slikar David Hoknej (engl. David Hockney) stvara od 1980-ih ima utisak otkrivenja koje prevazilazi tradicionalne granice jedinstvenog imidža. Brojne fotografije napravljene u određenom vremenu i prostoru stapaju se na takav način da zapravo ilustruju način na koji gledamo i vidimo. Osamdesetih godina Robert Mapltorp (engl. Robert Mapplethorpe) je izazvao senzaciju svojim fotografijama aktova koja su se bavila erotikom i homoseksualnošću. Otkrivanje njegovih homoseksualnih sklonosti čak je oduzelo njegove fotografije na jednom od njegovih eksponata.

Sindi Šerman je uvek sebe stavljala u središte svojih fotografija koje izgledaju kao portret popularnih američkih filmova iz pedesetih godina, ili kao portret poznatih žena iz prošlosti. Nikada nije htela da se predstavlja u odbojnom smislu, stalno je tražila svoje nove uloge stavljajući svoju umetnost u različite kontekste, od feminizma do kulturnih studija, ali se perspektive psihoanalitičke interpretacije provlače kroz sve njene radne cikluse.

Uokvirivanje i veličina štampanja

Sve do sredine pedesetih godina prošlog veka smatralo se vulgarnim i pretencioznim da se napravi fotografija za galerijsku izložbu. Štampa je obično bila jednostavno nalepljena na ploču ili šperploču, ili su dobili beli rub u tamnoj komori, a zatim zabodeni na uglovima na displeje. Štampu su tako prikazivali bez ikakvih staklenih refleksija. Stajčen-ova poznata izložba Porodica čoveka (engl. The Family of Man) bila je neoblikovana, slike su bile nalepljene na panele. Još 1966. godine, Bil Brandt-ova emisija MoMA-a bila je neokretana, s jednostavnim otiscima koji su lepljeni na tanku šperploču. Od sredine 1950-ih do oko 2000-ih, većina izložbi galerija imala je štampu iza stakla. Od 2000. godine primećen je pomak ka ponovnom prikazivanju savremenih otisaka galerije na daskama i bez stakla. Pored toga, tokom 20. veka došlo je do primetnog povećanja veličine štampanja.

Politika

Ansel Adams "The Tetons" i "the Snake River" (1942).

Likovna umetnička fotografija nastaje pre svega kao izraz umetničke vizije, ali kao nusprodukt takođe je važna za unapređenje određenih uzroka. Rad Ansel Adams-a u Josemit-u (engl. Yosemite) i Jeloustone-u (engl. Yellowstone) daje primer. Adams je jedan od najprepoznatljivijih likovnih fotografa 20. veka i bio je strastveni promoter očuvanja. Dok je njegov primarni fokus bio na fotografiji kao umetnosti, neki od njegovih radova podigli su svest javnosti o lepoti Siera Nevade (engl. Sierra Nevada) i pomogli da se izgradi politička podrška za njihovu zaštitu.

Takva fotografija je imala efekte iu oblasti zakona o cenzuri i slobodnom izražavanju, zbog svoje brige za golo telo.

Preklapanje sa drugim žanrovima

Iako se umetnička fotografija može preklapati sa mnogim drugim žanrovima fotografije, posebnu pažnju zaslužuju preklapanja sa modnom fotografijom i fotoreportalnim novinama.

Godine 1996. rečeno je da je došlo donedavnog zamagljivanja linija između komercijalne ilustrativne fotografije i likovne fotografije, posebno u oblasti mode. Dokazi za preklapanje umetničke fotografije i modne fotografije uključuju predavanja, izložbe , trgovinske sajmove, i knjige.

Fotožurnalizam i umetnička fotografija se preklapaju počevši od kasnih šezdesetih i sedamdesetih godina prošlog veka, kada fotoreporterske vesti uspostavljaju veze sa umetničkom fotografijom i slikanjem. 1974. godine otvoren je Međunarodni centar fotografije (engl. the International Center of Photography), sa naglaskom na „humanitarnu fotoreporterstvo" i „umetničku fotografiju". Do 1987. godine „slike koje su snimljene na zadacima za časopise i novine sada se redovno pojavljuju - u okvirima - na zidovima muzeja i galerija".

Nove aplikacije za pametne telefone, kao što je Snapčat, ponekad se koriste za umetničku fotografiju.

Stavovi umetnika u drugim oblastima

Reakcije umetnika i pisaca značajno su doprinele percepciji fotografije kao likovne umetnosti. Istaknuti slikari, kao što su Francis Bejkon (engl. Francis Bacon) i Pablo Pikaso (engl. Pablo Picasso), potvrdili su svoj interes za medij:

Otkrio sam fotografiju. Sada se mogu ubiti. Nemam ništa drugo da naučim.

—  Pablo Pikaso

Uvek sam bio veoma zainteresovan za fotografiju. Pogledao sam mnogo više fotografija nego što imam slike. Zato što je njihova realnost jača od same stvarnosti.

—  Francis Bejkon

Istaknuti autori su na sličan način odgovorili na umetnički potencijal fotografije:

...čini mi se da je Robert Kapa (engl. Robert Capa) dokazao izvan svake sumnje da kamera ne mora biti hladan mehanički uređaj. Poput olovke, on je dobar kao onaj koji ga koristi. Može biti produžetak uma i srca... — Džon Stajnbek (engl. John Steinbeck)

Lista definicija

U naučnim člancima

Među definicijama koje se mogu naći u naučnim člancima su:

• Godine 1961. dr S. D. Žuhar je osnovao Udruženje za umetničku fotografiju (engl. the Photographic Fine Art Association) i on je bio njihov predsavnik. Njihova definicija likovne umetnosti bila je: „Stvaranje slika koje probude emocije putem fotografskog procesa u kojem se um i mašta slobodno ali kompetentno koriste."
• Dve studije Kristofersona 1974. godine definisale su „fotografske umetnike" kao „one osobe koje kreiraju i distribuiraju fotografije posebno kao „umetnost"".
• Etnografska i istorijska studija iz 1986. od strane Švarca nije direktno definisala umetničku fotografiju, ali ju je uporedila sa fotografskom kamerom . Utvrđeno je da je umetnička fotografija vezana za druge medije kao što je slikanje; odgovara na sopstvenu istoriju i tradiciju (za razliku od aspiracije ka istim dostignućima svojih prethodnika); ima svoj rečnik; prenosi ideje (npr. briga o formi zamenjuje zabrinutost za predmet); inovativana je; lična je; je stil života; i učestvuje u svetu trgovine.

Na Internetu

Među definicijama koje se mogu naći na Internetu su:

• Predmetne rubrike Kongresne biblioteke koriste „umetničku fotografiju" kao „fotografiju umetnosti" i kao „fotografiju kao likovnu umetnost, uključujući i estetsku teoriju".
• Definicije „umetničke fotografije" na statičnim veb stranicama fotografa variraju od „podskupine likovne umetnosti koja je napravljena fotoaparatom" do "fotografije sa ograničenom reprodukcijom, koristeći materijale i tehnike koje će nadživeti umetnika".
• Po konceptu ograničene reprodukcije, u francuskom pravnom sistemu, postoji vrlo precizna zakonska definicija koja se odnosi na umetničku fotografiju koja se smatra umetničkim delom. U poreskom zakonu se navodi da se kao umetnički radovi smatraju fotografije koje je umetnik napravio, štampao sam ili pod njegovom kontrolom, potpisao i numerisao u maksimalno trideset primeraka, uključujući sve veličine i okvire.

Saznajte više

• Portretna fotografija
• Fotografisanje pejzaža