|
| '''%'''
|-
| [[srpskisrpskohrvatski jezik|srpskisrpskohrvatski]]
| 565.300
| 95.2%
|}
Broj stanovnika [[1900]]. iznosio je 593.784. Srbi pravoslavne veroispovesti su činili 16,2 % stanovništva.<ref name="IJ_1972_289"/>
[[Hrvati]] (Nisu postojali kao niti kao kategorija niti kao nacija vec su kategorizovani kao Srbi katolicke veroispovesti) i Srbi su na popisu svrstani zajedno u jednu kategoriju zbog sličnosti svojih govornih jezika. Pošto je popis takođe rađen po veroispovesti, moguće je razdvojiti Hrvate (Srbe katolicke veroispovesti) i [[Srbi|Srbe]]. Od njihovog ukupnog broja, [[katolik]]a je bilo 469.800, a [[Pravoslavci|pravoslavaca]] 96.300. Iz toga sledi da je Srba katolicke veroispovesti (Hrvata) bilo 475.000, a Srba pravoslavne veroispovesti 95.000.<ref name="EGaOCiTC"/>
U svom naučnom radu – “Prvi ljetopisci i davna historiografija dubrovačka” (JAZU, Zagreb 1883 godina, sveska 65 na stranama od 92-128 ), Natko Nodilo opisuje Dubrovčane kao Srbe katoličke veroispovesti.U Dubrovniku je hrvatsko ime nepoznato sve do sredine 19. veka kad, posle pada Napoleona, nova sila u tom delu Jadrana, Austrija, u Dubrovniku i njegovom zaleđu (Konavle) nalazi katolike koji se, gle čuda, osećaju i izjašnjavaju kao Srbi.Nošena iskustvima sa prostora Dalmatinske Zagore, Hrvatske, Slavonije, Žumberka, Carska kancelarija u Beču donosi odluku da na katoličanstvo Dubrovnika i zaleđa umesto srpstva kalemi hrvatstvo, kao najbližu entitetsku odrednicu.Tako je počela kroatizacija Dubrovnika.Tvrdnje da je Dubrovnik sastavni deo Hrvatske, koja ide sve do Drine, stare Raške i Boke Kotorske, često su slepo prihvatale zapaljive mase primitivaca koje u burnim vremenima, kad ovladaju strasti i nasilje, donose samo užas.Sporazumom Cvetković-Maček 26. 8. 1939, Dubrovnik sa Konavlima je odvojen od Zetske banovine i dodeljen novostvorenoj Banovini Hrvatskoj…
== Religije ==
|
