Orestija — разлика између измена

U vezi s tim Eshil propoveda staro etičko-religiozno načelo helenskog morala – ničeg previše, ništa preko mere. Njegova etika je etika mere. Bogovi budno paze da čovekova snaga i sreće ne prevrše dosuđenu meru. Ko se ogluši o ovaj opšti božanski princip mora da ispašta. Kod Eshila, krivica koja je uzrok tragičnog stradanja glavnog junaka je nasledna. Greh predaka se prenosi na potomstvo. Zapravo, krivica se ne prenosi kao besmislen slučaj na potomstvo, već se gresima predaka pridružuju gresi potomaka. Po Eshilu, čovekovu sudbinu određuje njegov karakter, pa tako on tek svojim delovanjem izaziva nesrećnu sudbinu i stradanje. Pored toga, krivica je i kužna, odnosno kažnjavanje pojedinca može zahtevati propast čitave zajednice kao u slučaju Parisa i Troje. Moć krivice da proizvodi novu krivicu projektovana je kao kakav zao duh ili družina zlih duhova. I na kraju iza svega stoji Zevsova volja, iza svih ovih složenih odnosa i dejstava ljudskih i demonskih ciljeva.

 

U vreme Eshila moral i politika se nisu odvajali, ali se u književnim interpretacijama obično posebno razmatraju ova dva aspekta.

Predmet ove trilogije je čovekova krivica zasnovana na teomahiji (pobuni protiv opših božanskih principa) i njeno otkajanje, ali ona u isto vreme poseduje i političku dimenziju, priču o osnivanju Areopaga, umetnute stihove u finalu Eumenide o opasnosti od građanskog rata. Radnja tragedije je smeštena u mitsko vreme, nekoliko godina posle trojanskog rata, ali pisac unosi reflekse novog doba i novog društvenog poretka.