Modernizam u srpskoj književnosti — разлика између измена

Zahvaljujući povoljnim političkim prilikama kakve su bile u to vreme u Srbiji, periodu rada parlamenta, srpski pisci su okrenuti kulturnim zbivanjima u Evropi, sa kojom dolaze u kontakt na raznorazne načine, i pažljivo prate književna strujanja u [[Francuska|Francuskoj]] i drugim zapadno evropskim zemljama, tako da dolaze pod uticaj evropskih književnosti, u prvom redu francuske književnosti. Oni su najpre zahvatili književnu kritiku i poeziju, a zatim i prozu i ostale književne vrste. U književnoj kritici se javlja Ljubomir Nedić, koji kao glavni vrednosni kriterijum umetničkog dela postavlja način obrade književne teme i u drugi plan stavlja sadržaj. Njemu se pridružuje Bogdan Popović, koji strogo zastupa estetske kriterije, po ugledu na književne kritičare sa Zapada. A zatim, dolazi Jovan Skerlić, centralna ličnost u celokupnom razdoblju moderne u srpskoj književnosti. On zastupa ideju o prisustvu književnosti u svim oblicima društvenog života, ističe njenu moralnu komponentu i ukazuje na važnost sadržaja književno-umetničkog dela.

 

 

Srpski pesnici, [[Milan Rakić]], [[Veljko Petrović]], [[Vladislav Petković Dis]], [[Milutin Bojić]] i drugi, u svojim pesmama slede francuske pesnike parnasovske i simbolističke orijentacije. Oni daju prednost pesničkoj formi nad sadržajem, gde kult muzikalnosti stiha, subjektivan pristup poeziji, pevaju o svom intimnom svetu, sugestiraju atmosferu melanholije i pesimizma i sumorna raspoloženja. Iz poezije francuskog Parnasa, oni preuzimaju temu pejzaža, koji postaje deo njihovog duševnog stanja i uverenja da priroda kroz pejzaž živi u čoveku. Najveću pažnju srpski modernisti posvećuju motivu ljubavi širokog dijapazona, od platonskog doživljaja žene, slutnji o ženi, ženi kao idealu života, do erotskog doživljaja žene.