|
Понекада би дама била ''[[princesse lointaine]]'', - далека принцеза у коју се песник заљуби, само на основу описа њене савршене лепоте, али најчешће није било тако. Како су правила дворске љубави постајала сложенија, витез је носио исте боје које је носила његова дама; било да је реч о плавој и црној, које су биле симбол верности; зеленој - као симболу неверности. Спасење, некада у рукама Цркве, долази из руку даме. У ретким случајевима било је и трубадурки које су своју емоцију изражавале за мушкарце.
==Književne konvencije==
==Literary convention==
Književne konvencije dvorske ljubavi nalazimo kod većine srednjevekovnih autora, poput [[Džefri Čoser|Džefrija Čosera]], [[Dante Aligijeri|Dantea]], [[Kretjen de Troa|Kretjena de Troa]]...i drugih.
The literary convention of courtly love can be found in most of the major authors of the Middle Ages such as [[Geoffery Chaucer]], [[John Gower]], [[Dante]], [[Marie de France]], [[Chretien de Troyes]], [[Gottfried von Strassburg]] and [[Malory]].
Srednjevekovni [[žanr]]ovi u okviru kojih možemo naći dvorsku ljubav su: lirska [[poezija]], [[roman]] i [[alegorija]].
The medieval [[genres]] in which courtly love conventions can be found include the [[lyric poetry|lyric]], the [[Romance (genre)|Romance]] and the [[allegory]].
===LyricPoezija===
Dvorska ljubav proizašla je iz poezije, prvobitno u provansilskih trubadura XI veka. <ref>Takođe su bili uključeni i francuski [[truveri]], nemački [[minezengeri]], engleski [[minstreli]]</ref>.
Courtly love was born in the [[lyric poetry|lyric]], first appearing with Provençal poets in the 11th century, including itinerant and courtly minstrels such as the French [[troubadour]]s and [[trouvère]]s. This French tradition spread later to the German [[Minnesänger]], such as [[Walther von der Vogelweide]] and [[Wolfram von Eschenbach]].<ref name="Boase"/>
===RomanceRomani===
Vernacularna i svetovna poezija ''romans courtois'',[[Roman|dvorskih romana]], sadrži mnoge primere dvorske ljubavi. Neki od njih se nalaze u okviru velikog ciklusa pesama o [[Kralj Artur|Kralju Arturu]] i njegovom dvoru. To je bila literatura, načinjena prvi put u istoriji po ukusu čitateljki.
The vernacular poetry of the ''romans courtois'', or [[romance (genre)|courtly romances]], included many examples of courtly love. Some of them are set within the cycle of poems celebrating [[King Arthur]]'s court. This was a literature of leisure, directed to a largely female audience for the first time in European history.<ref name="Boase"/>
===AllegoryAlegorija===
[[Srednjevekovna alegorija]] sadrži elemente dvorske ljubavi, poput prvog dela ''[[Roman o ruži|Romana o ruži]]''.
[[Medieval allegory]] has courtly love elements, for example the first part of ''[[The Romance of the Rose]]''.<ref name="Boase"/>
===OthersDrugi žanrovi===
PerhapsMožda thenajpoznatije mosti importantnajpopularnije anddelo popularpredstavlja work was that of [[Andreas Capellanus]]'s ''[[De amore (Andreas Capellanus)|De Amore]]'' whichAndreasa describedKapelana, theopisano kao ''ars amandi'' ("theumeće art of lovingljubavi") iniz twelfthProvanse centuryXII [[Provence]]veka. On Hisje workpisao followedsvoje indelo thepo traditionrimskom ofuzoru theOvidiju Romani worknjegovom delu ''Ars amatoria'' ("ArtUmeće of Loveljubavi") by [[Ovid]].<ref name="Boase"/>
Motiv dvorske ljubavi postoji, ne samo u srednjevekovnoj književnosti, već i u ozbiljnim i komičnim delima Elizabetanske ere. [[Vilijam Šekspir|Šekspir]] u svom delu [[Romeo i Julija]] prikazuje Romeove pokušaje da voli Rozalinu u maniru dvorske ljubavi, dok mu se Merkucio ruga.
The themes of courtly love were not confined to the medieval, but seen both in serious and comic forms in Elizabethan times. Shakespeare's ''Romeo and Juliet,'' for example, shows Romeo attempting to love Rosaline in an almost contrived courtly fashion while Mercutio mocks him for it.
==Points of controversy==
| 