Emilo Belić
Emilo Belić (Beograd, 2. avgust 1877 — Beograd, 4. januar 1942) bio je srpski i jugoslovenski armijski general, profesor i vojni teoretičar.
| Emilo Belić | |
|---|---|
 Emilo Belić | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 2. avgust 1877. |
| Mesto rođenja | Beograd, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 4. januar 1942. (64 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, Srbija |
| Vojna karijera | |
| Služba | 1898 — 1940 |
| Čin |   Armijski general |
| Učešće u ratovima | Prvi balkanski rat Drugi balkanski rat Prvi svetski rat |
| Odlikovanja | Orden Karađorđeve Zvezde sa mačevima Orden Belog orla sa mačevima |
Biografija uredi
Završio je gimnaziju i Vojnu akademiju 1885. godinu. U periodu 1910—1911 bio je na usavršavanju u Francuskoj. Belić je unapređen u čin pešadijskog poručnika 1898, divizijski general postao je 1923. a armijski general 1930.[1]
Učestvovao je u svim ratovima Srbije od 1912. do 1918. Belić je tokom ratova bio pomoćnik i načelnik štabova odreda, divizija i Prve armije prilikom proboja Solunskog fronta.[1]
Po završetku Prvog svetskog rata i sticanja čina generala bio je načelnik štaba Prve armijske oblasti u Novom Sadu, načelnik Operativnog odeljenja Glavnog generalštaba i komandant Vardarske divizijske oblasti u Skoplju. Od 1923. do 1927. godine obavljao je funkciju načelnik Nastavnog odeljenja Glavnog generalštaba. Od 1927. bio je pomoćnik načelnika Glavnog generalštaba.[1]
Od 1930. godine, kada je unapređen u čin armijskog generala bio je komandant Druge armijske oblasti u Sarajevu. Od 1935. godine član je Vojnog saveta u Beogradu.[1]
Belić je predavao kao nastavnik za generalštabnu struku.[1]
Bio je glavni urednik časopisa „Ratnik“. Autor je niza članaka iz vojne struke. On je autor u ediciji „Biografije znamenitih ljudi“, knjige „Stepa Stepanović“.[1]
Penzionisan je 1940. godine usled bolesti, nakon čega je preminuo 1942.[1]
Teško bi bilo pogoditi, kakve su se misli gomilale nad nabranim čelom i mrkim pogledom, bolešću usjaktalih očiju, ovih krasnih vojnika, koji i posle ovih muka i nevolja koje su pretrpeli, ne misle ni o čemu drugom, već da ozdrave i vrate se ponova u rovove i poslednjom kapom krvi, koja im je još ostala, zapečate svoju ljubav prema onom malom, ali dragom parčetu zemlje, koji se zove Srbija.[2]
— general Emilo Belić
Privatni život uredi
Braća su mu akademik Aleksandar Belić i blizanac general Vladimir Belić. Njegov sin je akademik Jovan Belić.[2]
Dela uredi
- Izdasi iz tuđine: slike iz života naših vojnika u Bizerti, 1916.
Odlikovanja uredi
- Orden Svetog Save, I reda
- Orden Jugoslovenske krune I reda
- Orden Karađorđeve zvezde sa mačevima IV reda (30. XI 1913)
- Orden Karađorđeve zvezde sa mačevima III reda (11. IV 1920)
- Orden Karađorđeve zvezde III reda
- Orden Belog orla II reda
- Orden Belog orla s mačevima, 1915. godine
- Ratni krst s palmom 1918. godine, Francuska
- Orden Legije časti 4. reda, 1916, Francuska
- Orden Legije časti, 3. reda, 1919, Francuska
- Čehoslovačka, poljska, rumunska, engleska i italijanska odlikovanja
