Википедија

Hajnrih (VII) od Nemačke

Hajnrih (VII) od Nemačke (Palermo, 1211 - Martirano, 12. februar 1242) je bio kralj Sicilije od 1212. do 1217. i Nemačke 1220. do 1235. kao sin i savladar Fridriha II. Bio je sedmi Hajnrih koji je vladao Nemačkom, ali da bi se izbegla zabuna sa kasnijim luksemburškim carom Hajnrihom VII, obično se navodi kao Hajnrih (VII).[1]

Hajnrih (VII) od Nemačke
Lični podaci
Datum rođenja1211
Mesto rođenjaPalermo,
Datum smrti12. februar 1242.(1242-02-12) (30/31 god.)
Mesto smrtiMartirano,
Porodica
SupružnikMargareta od Austrije, kraljica Bohemije
RoditeljiFridrih II, car Svetog rimskog carstva
Konstanca od Aragona
DinastijaHoenštaufen
Kralj Nemačke
PrethodnikFridrih II, car Svetog rimskog carstva
NaslednikKonrad IV

Pod starateljstvom uredi

Henrik je rođen na Siciliji, kao jedini sin kralja Fridriha II i njegove prve žene kraljice Konstance Aragonske.[2] Bio je stariji brat Konrada IV, koji ga je na kraju nasledio na mestu kralja.

 
Hajnrihov pečat (datirani iz 1216. godine) prikazuje ga kao viteza na konju sa štitom i zastavom na kojoj su prikazana tri leoparda (tri lava u hodu čuvara [ili čuvar]) kao Hohenštaufenski grb; tri lava (kasnije prikazana samo u hodu) će kasnije postati poznata kao švapski grb.

Dok je kralj Fridrih II nastojao da bude izabran za nemačkog cara protiv svog rivala iz dinastije Velf Otona IV, on je svog novorođenog sina krunisao za kralja Sicilije (kao Henrik II) od strane pape Inoćentija III u martu 1212. [3] sporazumom cara Fridriha II i pape utvrđeno je da kraljevine Nemačka i Sicilija ne treba da budu ujedinjene pod jednim vladarom. Zbog toga je namesništvo Sicilijanskog kraljevstva pripalo njegovoj majci Konstanci, a ne njegovom ocu.

Međutim, nakon papine smrti 1216. godine, car Fridrih II je pozvao svog sina u Nemačku, poverio mu vojvodstvo Švapsku,[4] i ponovo preuzeo titulu kralja Sicilije 1217. godine, Henrikova majka je ostala kao namesnica na Siciliji, sada u ime njenog muža, do 1220. godine. Nakon izumiranja švapske loze dinastije Caringen 1219. godine, kralj Henrik je takođe dobio njihovu titulu rektora Burgundije,[5] iako je ta titula nestala kada je Henrik VII izabran za kralja.

Dana 20/26. aprila 1220. godine, nemački prinčevi okupljeni u Frankfurtu izabrali su Henrika VII za kralja Rimljana, za šta je car izdao Confoederatio cum principibus ecclesiasticis , favorizujući prinčeve-biskupe.[6] „Glavni prinčevi prisutni u Frankforu bili su nadbiskupi Majnca, Kelna, Trira i Magdeburga, nekoliko biskupa, vojvode od Bavarske i Brabanta, landgrof od Tiringije, markgrofovi od Namura i Badena, grofovi Holandije i Kleva i zvaničnici Fridrihovog dvora.“[7] Izbor je bio uslov da car Fridrih II iskupi svoja krstaška obećanja iz 1215. godine, jer su oni razjasnili pitanje nasleđa, u slučaju careve smrti u krstaškom ratu. Međutim, papa Honorije III nije priznao izbor i takođe je lišio Henrika VII prava nad sicilijanskim kraljevstvom, jer je (baš kao i njegov prethodnik) želeo da spreči uniju obe zemlje. Takođe, brojni nemački prinčevi su u prvom trenutku odbili izbor.

Nakon što se car Fridrih II vratio u Italiju 1220. godine, kralj Henrik VII je stavljen pod starateljstvo nadbiskupa Engelberta II od Kelna[8] koji ga je krunisao za nemačkog kralja 8. maja 1222. godine, u Ahenu. Uprkos činjenici da je kralj Henrik VII bio formalno veren za princezu iz dinastije Pšemisla, Agnes od Bohemije,[9] ćerku kralja Otakara I od Češke, nadbiskup Engelbert II je planirao njegov brak sa Izabelom od Engleske, jednom od ćerki kralja Džona Bez zemlje; međutim, do ove unije nikada nije došlo. Posle Engelbertove smrti 1225. godine, starateljstvo je preuzeo vojvoda Ludvig I od Bavarske. Mladi kralj je uglavnom bio u brizi carskih ministarijala, poput Konrada od Vinterštetena. Oni su takođe delovali kao administratori nad njegovim švapskim vojvodstvom. U međuvremenu, veridba između kralja Henrika VII i češke princeze je otkazana.

U Nirnbergu 29. novembra 1225. godine, po nalogu svog oca, kralj Henrik se oženio vojvotkinjom Margaretom Babenberg, ćerkom vojvode Leopolda VI od Austrije, ženom koja je bila sedam godina starija od njega.[10] Šesnaest meseci kasnije, 23. marta 1227. godine, krunisana je za nemačku kraljicu u Ahenu. U braku su se rodila dva sina, Henrik i Fredrih, obojica su umrli u mladosti.

Čini se da je kralj Henrik bio živahan, kulturan vladar i držao je mnoge Minezengere na svom dvoru. Moguće je da je i sam napisao neki Minelider (dvorsku ljubavnu poeziju). Bio je fizički robustan, iako hrom, i visok oko 1,66 m (5' 4½").

Punoletstvo i pobuna protiv oca uredi

Godine 1228. posvađao se sa vojvodom Ludvigom I od Bavarske, koji je bio osumnjičen da je sa papom Grgurom IX kovao zaveru protiv cara Fridriha II. Oko Božića te godine, kralj Henrik VII je preuzeo vlast za sebe, primorao je vojvodu Ludviga I da se pokori, a zatim se okrenuo protiv biskupa od Štrasburga. Nemački prinčevi, ljuti zbog njegove politike naklonjene gradu, primorali su ga da 1. maja 1231. godine, u Vormsu izda Statutum in favorem principum, usmeren protiv gradova, i svojim žalbama okrenu cara Fridriha II protiv njegovog sina. Car je bio zavisan od podrške prinčeva za svoju italijansku politiku protiv pape. Između ostalog što je povećalo neslogu između oca i sina, car Fridrih II je ukinuo nekoliko propisa koje je kralj Henrik VII izdao tokom godina svog maloletstva da bi smanjio njegov autoritet, a s druge strane, uzdizanje švapskog grofa Egena V od Uraha, tvrdog neprijatelja cara, koji je postao najvažniji Henrikov savetnik.

Godine 1232, car Fridrih II se pomirio sa papom Grgurom IX, potvrdio Statut i naterao kralja Henrika VII da se zakune na poslušnost u Čividalu. Iste godine, kralj Henrik VII je obnovio savez između Hoenštaufena i francuske kraljevske dinastije Kapeta. Sledeće godine ušao je u sukob sa dinastijom Vitelsbah i pokorio Otona II od Palatinata, sina vojvode Ludviga I od Bavarske. Car Fridrih II je, plašeći se nezadovoljstva nemačkih prinčeva, zahtevao oslobađanje svih talaca. Godine 1233/34, međutim, kralj Henrik VII je ponovo naljutio svog oca, kada je intervenisao protiv nekih mera inkvizicije, posebno krstaškog pohoda nadbiskupa Bremena protiv pobunjenih seljaka iz Štedingena. Papa Grgur IX, koji je odobrio krstaški rat, ekskomunicirao je kralja Henrika VII. Car Fridrih II stavio je svog sina van zakona 5. jula 1234. godine,[11] i najavio njegov povratak u Nemačku.

 
Kralj Hajnrih VII dobija omaž u Vircburgu 1234. iz Biskupske hronike iz 16. veka Lorenca Frisa

Kralj Henrik VII se pobunio i u septembru sklopio savez sa nekoliko nemačkih biskupa i švapskih plemića. Međutim, dalji pregovori sa francuskim kraljem Lujem IX Svetim i Lombardskom ligom su propali. Prinčevi su zauzeli stav čekanja i gledanja, dok su Henrikove snage bile zaglavljene u borbama sa lordovima Hohenloea, markgrofom Hermanom V od Badena i Gradom Vormsa. Car Fridrih II, nakon što je ušao u Nemačku, ubrzo je stekao mnogo sledbenika. Kada su se obe strane sastale u Švabiji, kralj Henrik VII je bio primoran da se potčini svom ocu 2. jula 1235. godine, u zamku Vimpfen, koji je napustila većina njegovih sledbenika. Car Fridrih II i prinčevi su sudili kralju Henriku VII 4. jula 1235. godine, u Vormsu i svrgnuli ga sa prestola. Njegovi sinovi su zajedno sa njim lišeni nasledstva. Henrikov mlađi brat Konrad je postavljen za vojvodu od Švapske, a takođe je izabran i za kralja Rimljana.

Henrikovi saveznici su uglavnom bili pomilovani. Car Fridrih II je reagovao na slabljenje kraljevske moći koje je nastalo zbog njegovog spora sa sinom, između ostalog, dijetom u Majncu 25. avgusta 1235. godine, kojom je prvi put doneo zakon o javnom miru (nem. Landfriedensgesetz) i u osnovi reformisao Regalije.

Grb u rukopisima uredi

„Rukopis Britanske biblioteke Rojal MS 14 C VII je jedina potpuna kopija Historia Anglorum, istorije Engleske koja pokriva godine 1070–1253, koju je verovatno sastavio i napisao Metju Paris u periodu između 1250–1255, a uključuje i III deo Chronica Maiora od Metjua Parisa, koja obuhvata godine 1254–1259. Rukopis uključuje brojne štitove sa uspravnim ili obrnutim grbovima, koji ukazuju na rođenja, krunisanja ili smrti kraljeva, plemića, sveštenika i vitezova."

U ovom rukopisu, Konradov štit sa grbom, u trenutku smrti, je dvoglavi orao i u glavnom crvena tačka unutar, kako izgleda, meseca.

Polubrat kralja Hajnriha VII Konrad je krunisan umesto njega i stoga se orao sa krstom pretpostavlja da je štit, sa grbom, ili za kralja Hajnriha VII koji podržava kralja Konrada IV; štit koji visi iznad Hajnrihove glave dok jaše konja prateći kralja Konrada IV.

 
Kralj Hajnrih (VII) u pratnji Konrada IV

Na originalnom Codex Manesse slika pokazuje: orao koji je izbledeo i 'prepisan' krstom može da liči na vreme prinudne abdikacije kralja Hajnriha VII od strane njegovog oca cara Fridriha II. Do danas je sačuvana knjiga o umetnosti lova sa pticama „De arte venandi cum avibus“, cenjena od poznavalaca po naučnom sadržaju, a samim tim veoma bliska prvobitnom korisniku grba.[12]

 
Konradov grb na samrti.

Kraljevina Aragon ima sličan krst, zašiljen na dnu. Majka kralja Hajnriha VII bila je ćerka kralja Aragona. U Leskunu sa Pik d’Ansabere (Pireneji Aragon/Francuska) u pozadini možete otkriti sličan krst.

Zatočeništvo i smrt uredi

Henrik je bio zatočen na raznim mestima, prvo u Hajdelbergu i zamku Alerhajm, kasnije u Apuliji i u Roka San Feličeu u Kampaniji. Njegovu izolaciju je možda diktiralo koliko i njegovo zdravlje koliko i buntovnost: analiza njegovog skeleta 1998–1999. pokazala je da je bolovao od uznapredovale lepre u poslednjim godinama života.[13] To je možda bio pravi uzrok koji je sprečio cara da mu oprosti.

 
Grb kralja Hajnriha VII na samrti. Desno ispod: '134v Smrt grofa Tomasa od Vorvika Checki azire and Or, a bend ermine'
 
Hajnrihova smrt, prikaz iz 15. veka

Verovatno 12. februara (prema drugim izvorima 10. februara) 1242. godine, Henrik je umro blizu Martirana u Kalabriji nakon pada sa konja kada je tamo premešten iz Nikastra.[14] Neki hroničari navode da je to bio pokušaj samoubistva. Njegov otac ga je sahranio uz kraljevske počasti u katedrali u Kozenci, u antičkom rimskom sarkofagu.

Fridrih, jedini preživeli sin kralja Henrika (VII), imenovan je u testamentu svog dede cara Fridriha II, gde mu je car poverio vojvodstvo Austriju, markizat od Štajerske i 10.000 uncia. Njegovu smrt 1251. godine zabeležio je Metju Paris, koji je tvrdio da su i on i njegov stariji brat bili otrovani ("ubijen otrovom").[15]

Među vladarima Svetog rimskog carstva, kralj Henrik VII je naveden samo u zagradi, pošto nije vršio kraljevsku vlast. Ne treba ga mešati sa kasnijim carem Henrikom VII koji je zapravo vladao Carstvom od 1308. godine. Dugo vremena u senci svog oca i omalovažavan kao "Zagrada Henri", nekoliko istoričara je poslednjih godina usvojilo pozitivnije viđenje njegove Hoenštaufenske politike.

Porodično stablo uredi

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
2. Fridrih II, car Svetog rimskog carstva
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
1. Hajnrih (VII) od Nemačke
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
3. Konstanca od Aragona
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Reference uredi

  1. ^ Abulafia 1992, str. 229.
  2. ^ Steven Runciman, The Sicilian Vespers, (Cambridge University Press, 2000), 26.
  3. ^ Welfs, Hohenstaufen and Habsburgs, Michael Toch, The New Cambridge Medieval History:c.1198-c.1300, Vol. 5, ed. David Abulafia, Rosamond McKitterick, (Cambridge University Press, 1999), 381.
  4. ^ Welfs, Hohenstaufen and Habsburgs, Michael Toch, 384.
  5. ^ Welfs, Hohenstaufen and Habsburgs, Michael Toch, 384.
  6. ^ Welfs, Hohenstaufen and Habsburgs, Michael Toch, 384.
  7. ^ Kington-Oliphant, Thomas Laurence (1862). History of Frederick the Second, Emperor of the Romans. Vol. 1. Cambridge and London: Macmillan. p. 184.
  8. ^ Welfs, Hohenstaufen and Habsburgs, Michael Toch, 384.
  9. ^ Welfs, Hohenstaufen and Habsburgs, Michael Toch, 385.
  10. ^ Steven Runciman, The Sicilian Vespers, (Cambridge University Press, 2000), 26.
  11. ^ Steven Runciman, The Sicilian Vespers, (Cambridge University Press, 2000), 26.
  12. ^ Meijer, Fik (2021). De Vele Gezichten van Sicilië (in Dutch). Prometheus.
  13. ^ Savona-Ventura, Charles; Buttigieg, George (March 2009). "Kings, Knights & Lepers". Priory.com. Priory Lodge Education Ltd. Retrieved 23 April 2019.
  14. ^ Steven Runciman, The Sicilian Vespers, (Cambridge University Press, 2000), 26.
  15. ^ Matthæi Parisiensis Monachi Sancti Albani Chronica Majora, Vol. V, 1254, p. 448.

Literatura uredi

 

Ovaj biografski članak je klica. Možete doprineti Vikipediji tako što ćete ga proširiti.

Vidi još uredi

Spoljašnje veze uredi

 
Hajnrih (VII) od Nemačke na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Хајнрих_(VII)_од_Немачке&oldid=27789111”