Đulio Nata
Đulio Nata (26. februar 1903 — 2. maj 1979) je bio italijanski inženjer hemije i dobitnik Nobelove nagrade za hemiju 1963. sa Karlom Ziglerom za rad na visokim polimerima. Dobio je i zlatnu medalju Lomonosova 1969. [1]
| Đulio Nata | |
|---|---|
 Đulio Nata | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 26. februar 1903. |
| Mesto rođenja | Imperija, Kraljevina Italija |
| Datum smrti | 2. maj 1979. (76 god.) |
| Mesto smrti | Bergamo, Italija |
| Obrazovanje | Univerzitet u Milanu |
| Naučni rad | |
| Polje | organska hemija |
| Institucija | Univerzitet u Paviji, Univerzitet u Rimu, Politehnički instituti u Torinu |
| Poznat po | Zigler-Nata katalizator |
| Nagrade | Nobelova nagrada za hemiju (1963) |
| Zvanični veb-sajt | |
| www | |
Biografija uredi
Mladost uredi
Nata je rođen u Imperiji u Italiji. Diplomirao je hemijsko inženjerstvo na Univerzitetu u Milanu 1924. godine. Tu je 1927. položio ispite za zvanje profesora. Od 1929. do 1933. bio je zadužen i za fizičku hemiju na Prirodno-matematičkom fakultetu Univerziteta u Milanu. Godine 1933. postao je redovni profesor i direktor Instituta opšte hemije Univerziteta u Paviji, gde je ostao do 1935. godine. Tokom ovog vremena počeo je da koristi kristalografiju da razjasni strukture širokog spektra molekula uključujući fosfin, arsin i druge. Te godine imenovan je za redovnog profesora fizičke hemije na Univerzitetu u Rimu. [1]
Karijera uredi
Od 1936. do 1938. prelazi za redovnog profesora i direktora Instituta za industrijsku hemiju na Politehničkom institutu u Torinu. Godine 1938. preuzeo je dužnost šefa Katedre za hemijsko inženjerstvo na Univerzitetu Politecnico di Milano, na pomalo kontroverzan način, kada je njegov prethodnik Mario Đakomo Levi bio primoran da se povuče zbog rasnih zakona protiv Jevreja koji su uvedeni u fašističkoj Italiji. [1]
Natin rad na Politehničkom fakultetu u Milanu doveo je do poboljšanja ranijeg rada Karla Ziglera i do razvoja Zigler-Nata katalizatora. Dobio je Nobelovu nagradu za hemiju 1963. sa Karlom Ziglerom za njihova istraživanja visokih polimera.
Lični život uredi
1935. Nata se oženio za Rozitom Beati; ona je diplomirala književnost, skovala je termine „izotaktički“, „ataktički“ i „sindiotaktički“ za polimere koje je otkrio njen muž. [2] Imali su dvoje dece, Đuzepea i Franku. Rozita je umrla 1968. [1]
Natta je 1956. godine dobio dijagnozu Parkinsonove bolesti. Do 1963. godine, njegovo stanje je napredovalo do te mere da mu je bila potrebna pomoć sina i četvorice kolega da predstavi svoj govor na Nobelovoj ceremoniji u Stokholmu. Nata je umro u Bergamu u Italiji u 76. godini [1]
Reference uredi
- ^ a b v g d "NATTA, Giulio" in Dizionario Biografico degli Italiani, Volume 78 (2013).
- ^ Seymour, F.B. (6. 12. 2012). Pioneers in Polymer Science. Springer Science & Business Media. str. 210. ISBN 978-94-009-2407-9.
Dodatna literatura uredi
- C.E.H. Bawn (1979). „Giulio Natta, 1903—1979”. Nature. 280 (5724): 707. Bibcode:1979Natur.280..707B. doi:10.1038/280707a0
.
Spoljašnje veze uredi
- Giulio Natta on Nobelprize.org including the Nobel Lecture, December 12, 1963 From the Stereospecific Polymerization to the Asymmetric Autocatalytic Synthesis of Macromolecules