Jelena Kon

Jelena Kon (1883‒1942) je rođena u Ajzenštatu, gradu u Austriji.

Jelena Kon
Datum rođenja	1883.
Mesto rođenja	Ajzenštat, Austrougarska
Datum smrti	1942.

U Novi Sad se doselila nakon udaje za Julija Kona, uglednog trgovca i aktivnog člana novosadske Jevrejske opštine između dva svetska rata. Tokom Velike ekonomske krize, Jelena Kon je odlučila da pomogne najugroženijim kategorijama stanovništva i to bez obzira na veru i naciju. Tako je nastala najznačajnija ekumenska humanitarna organizacija u Novom Sadu „Kora hleba i Dečje obdanište” osnovana 1925. godine sa ciljem zbrinjavanja ugrožene dece i majki. Jelena Kon je okupila ugledne ličnosti, žene i muškarce, koji su prilozima u novcu pomogli ovaj jedinstven poduhvat. Među uglednim Novosađankama koje su podržale projekat bile su: Teodora Dora Dunđerski, Milica Moč, Erna Bauer, Melanija Novaček i druge. Organizacija je počela sa radom 1925. godine u prostoru današnjeg Instituta za javno zdravlje Vojvodine zbrinjavajući decu bez roditelja i siromašnu decu da bi se kasnije, izgradnjom nove, namenske zgrade i povećanjem broja korisnika formirale i posebne celine poput dečjeg obdaništa, đačke trpeze i doma za odojčad u čijem sastavu je radilo medicinsko savetovalište.

U zgradi nekadašnje „Kore hleba i Dečjeg obdaništa” izgrađene 1933. godine u ulici Sonje Marinković i danas se nalazi Gradsko obdanište. Fasadu zgrade krasi figura „Majka i dete” koju je po zamisli Jelene Kon napravio vajar Mihajlo Kara, tvorac prve izraelske marke.

Da bi obezbedila sigurno finansiranje institucije Jelena Kon je pored ličnog, svakodnevnog angažovanja u radu organizacije, organizovala i humanitarne koncerte. Na njen poziv u korist „Kore hleba i Dečjeg obdaništa” u Novom Sadu koncerte su održali Bronislav Huberman 1928. godine, Artur Rubinštajn 1929. godine, Paul Hindemit 1929. godine, čak se i gostovanje Žozefine Beker pripisuje njenom angažovanju.

Zajedno sa suprugom Julijom ubijena u novosadskoj Raciji, pogromu koji su uglavnom nad Srbima i Jevrejima izvršili mađarski fašisti 1942. godine. Žrtve su bacane u zaleđeni Dunav, tako da osim spomenika na Dunavskom keju i Štrandu kao mestu pijeteta za sve žrtve Racije, ne postoji njen zasebni grob.