Bitka na Medveju (43)
Bitka na Medveju vođena je 43. godine tokom rimske invazije na Britaniju između rimske vojske pod Aulom Plaucijem sa jedne i britskih plemena na čelu sa katuvelaunskim kraljem Karatakom sa druge strane. Završena je pobedom Rimljana.
| Bitka na Medveju | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Deo Rimskog osvajanja Britanije | |||||||
| |||||||
| Sukobljene strane | |||||||
| Rimsko carstvo | Briti | ||||||
| Komandanti i vođe | |||||||
| Aul Plautije | Karatak, Togodumno | ||||||
| Jačina | |||||||
| 24.000 | 17.000 | ||||||
| Žrtve i gubici | |||||||
| 850 | 5000 | ||||||
Bitka uredi
Rimske snage pod Aulom Plaucijem − koje su se sastojale od 4 legije i 20.000 pomoćnih trupa − su se iskrcale na istočnoj obali današnjeg Kenta. Na vest o invaziji je katuvelaunski poglavica Karatak (prema nekim izvorima i njegov brat Togodumno) okupio sva britska plemena voljna da se odupru osvajačima. Nakon dva manja okršaja koja su završila rimskom pobedom, odlučio se da se sa vojskom povuče na zapad i zauzme položaj na reci Medvej. U međuvremenu su rimski izaslanici nagovorili Dobune, jedno od britskih plemena na zapadu, da pređe na njihovu stranu.
Rimski izvori navode da preko reke nije bilo nikakvih mostova, ali da je Plaucije uspeo preći reku zahvaljujući posebno izvežbanim pomoćnim trupama (za koje Kasije Dion tvrdi da su bili Kelti) koje su jednostavno preplivale reku i iznenada napali britske bojne dvokolice. U haosu koji je nastao glavnina rimske vojske je iskoristila priliku i prešla reku te sa II Augustovom legijom napala središte britske vojske. Rimljani su imali uspeha, ali ne dovoljno da bi naterali Brite u beg do noći. Sledeći dan je Gnej Hosidije Geta izveo smeli napad u kome je umalo zarobljen, ali koji je na kraju slomio britski otpor i naterao ih u beg. Britske snage su se povukle na reku Temzu.
Bitka je zbog svoje dužine od dva dana bila netipična za drevno ratovanje, pa deo istoričara veruje kako su Rimljani, nastojeći izmanevrisati neprijatelja, podelili svoju vojsku na dve ili više borbenih grupa koje su Brite napadale iz više smerova.
Prema Kasiju Dionu, britske snage su imale teške gubitke, a među poginulima je bio i Togodumno. Deo istoričara veruje da je Togodumno preživeo ili se čak borio na rimskoj strani. Plaucije je, pak, nakon bitke obustavio dalje napredovanje zatraživši od Klaudija pojačanja. Kada ih je dobio, većina britskih poglavica severno od Temze je, impresionirana brojnošću i snagom rimske vojske, jednostavno prihvatila rimsku vlast bez borbe.
Izvori uredi
- Frere, S., Britannia (Routledge, 1987)
- Salway, P., Roman Britain (Oxford University Press, 1986)
- Todd, M., Roman Britain (Fontana, 1985)