Vizigotski zakonik

Vizigotski zakonik, takođe poznat kao Lex Visigothorum( Visigothic Code), je skup zakona koji je prvi objavio kralj Vizigotskog kraljevstva, Chindasuinth u drugoj godini njegove vladavine (642–643). Sačuvan je u fragmentima. Godine 654. njegov sin, kralj Recceswinth, objavio je uvećani zakonik, koji je bio i prvi zakonik, on se podjednako primenjivao na Gote i na opštu populaciju, od kojih je većina imala rimske korene i živela je pod rimskim pravilima.

Zakonik je ukinuo staru tradiciju postojanja drukčijih zakona za Rimljane i Vizigote, i pod njim svi podanici Vizigotskog kraljevstva su prestali da budu Rimljani i Goti, postajući umesto toga, Hispani. Na ovaj način svi podanici kraljevstva su bili sabrani pod istom nadležnošću, uklanjajući socijalne i legalne razlike, i dozvoljavajući veću asimilaciju populacija. Kao takav zakonik označava prelaz iz rimskog zakona u germanski zakon i jedan je od najbolje sačuvanih primera leges barbarorum. Kombinuje elemente rimskog zakona, katoličkog i germansko - plemensko tradicionalnog zakona.

Prvi zakonici

Tokom prvih vekova vizigotske vladavine, Rimljani su bili pod vlašću drugačijih zakona nego Goti. Najraniji poznati Vizigotski zakonik Codex Euricianus, koji je sabran 480g. Nove ere. Prvi napisani zakoni Vizigotskog kraljevstva su sabrani tokom vladavine kralja Alariha II i namenjeni su regulisanju života Rimljana, koji su činili većinu kraljevstva i bili su zasnovani na postojećim zakonima rimske imperije i njihovim interpretacijama. The Breviarium (Breviary of Alaric) je proglašen, tokom sastanka vizigotskog plemstva, u Touluseu 2.februara 506g.

Tokom vladavine kralja Leovigilda pokušao je spajanje zakona koji regulišu živote Gota i Rimljana u revidiran zakonski kodeks, Codex Revisus. Godine 589. na  Third Council of Toledo (Trećem saboru u Toledu), vladajući Vizigoti i Suebi koji su bili arijanski hrišćani, prihvatili su rimsko hrišćanstvo (koje je postalo modernizovan katolicizam). Sada kada su prethodna rimska populacija i Goti delili zajedničku veru, kralj Rekared je objavio zakone koji se podjednako primenjuju na obe populacije.

Vizigotski zakonik

Kodeks iz 654 je bio uvećan novim zakonima od strane Rekscevinta (zbog čega se nekad i zove Code of Recceswinth) i kasnijih kraljeva Vamba, Egika, Erviga i možda Vitika. Rekscevintov kodeks je bio uređen od strane Braulija iz Zaragoze jer je Hindasvitiv original kod bio napisan na brzinu i proglašen.

Tokom 12og sabora u Toledu 681g., kralj Erlig je zatražio da se zakonski kodeks razjasni i revidira. Neki novi zakoni su bili dodati, od kojih se 28 bavilo Jevrejima.

Zakoni su bili dalekosežni i dugo efektivni: u Galeciji u desetom veku, monaške povelje se pozivaju na reference iz kodeksa. Zakoni vladaju i sankcionišu (uređuju) porodični život i produžavaju politički život: brak, prenos svojine naslednicima, štite prava udovica i siročadi. Posebno u Vizigotskom zakonskom kodeksu, žene su mogle da naslede zemlju i titulu, mogle su da upravljaju imanjem nezavisno od svojih muževa nezavisno od svojih muževa ili muških srodnika, da se oslobode svojih imanja u legalnim testamentima ako nisu imale naslednika, mogle su da predstavljaju sebe i budu svedoci na sudu od 14te godine i mogle su da ugovore svoje brakove od 20te godine. Zakoni su kombinovali i Kanonski zakon katoličke crkve i kao takve imaju jak teokratski ton.

Poznato je to da je kod sačuvan od strane baruna, jer je hrišćanima bila dozvoljena upotreba zakona, kada oni nisu bili u konfliktu sa zakonima osvajača nakon redovne uplate jizya poreza. Tako može da se predstavi da je legalan autoritet hrišćanskih magistrata bi o priznat, dok je Iberijska država ostala pod kontrolom muslimana. Kad je Ferdinand  III iz Kastilje osvojio Kordobu u 13om veku, naredio je da se kodeks usvoji i posmatra među njegovim podanicima, i dao ga je da se prevedi, iako netačno, na Kastiljski jezik, kao Fuero Juzgo. Katalanski prevod ovog dokumenta, "Llibre Jutge", je među najstarijim literarnim tekstovima. Godine 1910, engleski prevod dokumenta je objavljen od strane Samujela Pirsona Skota, ali je primio oštre kritike.

Vidi još

• Gotski zakonik