Glavni rudnici Valonije
Veća rudarska mesta Valonije (franc. Sites miniers majeurs de Wallonie; hol. Belangrijkste mijnsites van Wallonië) grupa je od četiri rudnika u Valoniji, u južnom delu Belgije. Smatraju se najočuvanijim rudnicima uglja iz 19. i 20. veka u državi. Pošto predstavljaju utopijski arhitekturu rane industrijske ere Evrope s krajnje integrisanim industrijskim i urbanim kompleksima, 2012. su uvršteni na UNESKO-v spisak Svetske baštine u Evropi.[1]
| Veća rudarska mesta u Valoniji | |
|---|---|
 | |
| Svetska baština Uneska | |
| Zvanično ime |
|
| Mesto |  Belgija |
| Koordinate | 50° 26′ 07″ S; 3° 50′ 18″ I / 50.435278° S; 3.838333° I |
| Površina | 11.807, 3.447 ha (1,2709×109, 371.000.000 sq ft) |
| Uključuje |
|
| Kriterijumi | Kulturno dobro: ii, iv |
| Referenca | 1344 |
| Upis | 2012. (36. sednica) |
| Ugroženost | ne |
| Veb-sajt | www |
Te posebnosti predstavljaju rudnik uglja i Radnički grad Gran-Ornu, koje je dizajnirao Bruno Renar u prvoj polovini 19. veka, dok je Bos-de-Luk, uglavnom izgrađen od 1838. do 1909. godine, sadrži i jedan od najstarijih rudnika uglja u Evropi iz 17. veka.
Spisak glavnih rudnika uredi
U Valoniji je nekada postojalo na stotine rudnika uglja, ali su oni uglavnom izgubili svoju infrastrukturu, osim četiri zaštićena lokaliteta (koji čine 170 km² dug i 3-15 km² širok pojas koji preseca Belgiju od istoka ka zapadu):
| Broj | Slika | Rudnik | Opština (Pokrajina) | Koordinate | |
|---|---|---|---|---|---|
| Br. 1 | .JPG) |
Gran-Ornu | Busu (Eno) | 50° 16′ 01″ S; 3° 30′ 08″ I / 50.267° S; 3.5022° I | Gran-Ornu je izgradi Enri De Žorž od 1810—1830. godine koji je imao jedinstven funkcionalni plan rudarskog grada. U njegovom krugu nalaze se radionice, uredi i rezidencija ”Dvorac ždrela“ u neoklasičnom stilu s lukovima, tremovima i polukružnim prozorima. 2010. godine naselje je proslavilo 200. godina postojanja.[2] |
| Br. 2 |  |
Bos-de-Luk | La Luvijer (Eno) | 50° 16′ 53″ S; 4° 05′ 24″ I / 50.2814° S; 4.0900° I | Izgrađen od 1838—1853. godine, bio je u upotrebi sve do 1973. godine, ali je radničko naselje potpuno sačuvano i još uvek je naseljeno, dok je rudnik uglja pretvoren u muzej 1983. godine. Oko rudnika Sent-Emanuel se nalazi još uvek netaknuto selo Bos-de-Luk površine 2 hektara, šljake gomile, železnička pruga, radionice, uredi, dvorac ravnatelja, te vile inženjera i 166 rudarskih kuća, kafić i dvorana, crkva Svete Barbare, škole i bolnice.[3] |
| Br. 3 |  |
Bos du Kazijer | Marsinel (Eno) | 50° 13′ 30″ S; 4° 15′ 48″ I / 50.2251° S; 4.2634° I | Rudnik uglja iz 19. veka je postao slavan po, nažalost, najstrašnijoj rudarskoj nesreći u istoriji Belgije koja se dogodila 8. avgusta 1956. godine kada je stradalo 262 rudara na 975 metara dubine u jami Sent-Čarls. Uzroci nesreće su uglavnom bili zastarela oprema i slabo obučeno osoblje, što je dovelo do postrožavanja sigurnosnih propisa za sve rudnike u Belgiji. Rudnik je zatvoren 1967. godine i sada je spomendom i rudarski muzej s ulazom u rudnik uglja.[4] |
| Br. 4 |  |
Bleni-Min | Bleni (Lijež) | 50° 24′ 40″ S; 5° 25′ 55″ I / 50.4112° S; 5.4319° I | Rudnik je imao dve osovine za ventilaciju od spoljne galerije visine od 8 spratova, s najdubljom tačkom od 530 m² pored rudnika Teril Blegni. Eksploatacija uglja je prekinuta 1980. godine, a potom je rudnik otvoren za javnost kao turistička atrakcija. Obilazak rudnika moguć je s istraživanjem galerija do 30 i 60 metara dubine.[5] |
Reference uredi
- ^ Veća rudarska mesta u Valoniji
- ^ Grand-Hornu
- ^ „Arhivirana kopija”. Arhivirano iz originala 25. 09. 2014. g. Pristupljeno 13. 07. 2016.
- ^ http://www.leboisducazier.be/index_en.htm Arhivirano na sajtu Wayback Machine (4. mart 2016) Službene stranice rudnika
- ^ Blegny-Mine
Spoljašnje veze uredi
- Glavni rudnici Valonije na sajtu Travel Pulse Arhivirano na sajtu Wayback Machine (23. jul 2012)