Gligorije Gorča Petrović
Gligorije Gorča Petrović (Leskovac, 1857 — Leskovac, 7. avgust 1931) bio je jedan od prvih i najzaslužnijih neimara leskovačke tekstilne industrije.
Gligorije Gorča Petrović | |
|---|---|
 | |
| Datum rođenja | 1857. |
| Mesto rođenja | Leskovac, Osmansko carstvo |
| Datum smrti | 7. avgust 1931. |
| Mesto smrti | Leskovac, Kraljevina Jugoslavija |
Biografija uredi
Rodio se u Leskovcu 1857. godine. Vrlo rano ostao je bez roditelja te ga je prihvatio leskovački bogataš Dimitrije Trandafilović, deda Bore Piksle. Kad je poodrastao, posluživao je u kući svoga hranitelja i neko vreme učio školu. Potom je tri godine proveo kao sluga Antonija Popovića, da bi se osposobio za trgovca, a kasnije, iako još vrlo mlad, stupio je u ortakluk sa Prokom Mitićem i trgovao. Odvojivši se od Proke, Gorča je osam godina radio sam raznoseći po Srbiji užariju, kudelju, gajtan, sukno, papriku, klince, vile, lopate i ostalo.
Gorča je 1884. godine, sa grupom istomišljenika, otvorio prvu fabriku gajtana u Srbiji, u jednoj vodenici u selu Strojkovcu. Zbog toga su ga smatrali jednim od tvoraca „Srpskog Mančestera”. Već prilično imućan, bio je i jedan od osnivača druge leskovačke gajtanare u selu Kozaru, u zajednici sa Kostom Mumdžijom, Mikom Jankovićem i Bugarinom Manoilom Ilijevim a kasnije i jedan od osnivača prve leskovačke fabrike za izradu sukna, šajka i vojničke čoje (1895/96. g.). Posle smrti njegovog poslednjeg ortaka Petra K. Ilića (1927. g.), Gorča je postao jedini sopstvenik te fabrike, koja se smatra rasadnikom leskovačke tekstilne industrije.
Kao imućni industrijalac bio je vrlo cenjena ličnost u gradu i aktivan učesnik u svim sferama društvenog života. Bio je široke ruke i jedan od najvećih dobrotvora u izgradnji nove gradske crkve, u čemu je učestvovao sa 250 000 ondašnjih dinara.
Gorča Petrović bio je odličan poznavalac proizvodnje vunenog tekstila i do poslednjih dana svoga života zadržao je jak interes za rad u svom preduzeću i za druge privredne poslove. Umro je naprasno 7. avgusta 1931. godine kao „stari no još uvek pun energije i volje za rad, jedan od najboljih domaćih tekstilaca", i kao jedan od najbogatijih ljudi u Leskovcu. Zbog njegovih zasluga u izgradnji nove gradske crkve stekao je pravo da u njoj bude sahranjen ali je, iz svoje skromnosti, ostavio poruku da ga sahrane na Gradskom groblju.[1]
Posle Gorčine smrti oko njegovog imanja, koje se nije sastojalo samo iz stare leskovačke štofare, nastala je otimačina, kojoj nisu mogli da se odupru njegova udovica i sin.[2]