Emo je stil rok muzike koji karakteriše izražajan tekst. Nastao je sredinom 1980-ih tokom hardkor punk pokreta u Vašingtonu, gde je bio poznat kao "emocionalni hardkor" ili "emokor" i počeo bendovima kao što su Rites of Spring i Embrace. Kako je stil preuzet od strane američkih pank rok bendova, njegov zvuk i značenje su pomerani i menjani, mešajući se sa pop pankom i indi rokom. Utvrđeni su ranih 1990-ih grupama kao što su Jawbreaker i Sunny Day Real Estate. Do sredine 1990-ih brojni emo akti su proizišli iz Srednjozapadne i Centralne Amerike, i nekoliko nezavisnih izdavačkih kuća su počele da se specijalizuju u stilu.

Emo se probio u mejnstrim kulturu u ranim 2000-im ogromnim uspehom bendova Jimmy Eat World i Dashboard Confessional i pojavljivanjem podžanra "skrimo". U svetlu ovog uspeha, mnogi emo bendovi su potpisali ugovore sa velikim izdavačkim kućama i stil je postao prodajni proizvod. Do kasnih 2000-ih, popularnost emo stila je počela da opada. Neki bendovi su se udaljili od svojih emo korena, a neki bendovi su se razišli. Andergraund "emo preporod"[1][2][3][4] je počeo 2010-ih, bendovima koji se oslanjaju na zvuke i estetiku emo stila iz 1990-ih i ranih 2000-ih. Pojavili su se novi podžanrovi poput emo popa i nasilnog ema.

Termin "emo" su koristili kritičari i novinari za razne umetnike, uključujući multiplatinum akte i grupe sa različitim stilovima i zvukovima. Pored muzike, "emo" se često koristi generalno da označi poseban odnos između obožavatelja i umetnika, i da opiše povezane aspekte mode, kulture i ponašanja. Emo je povezan sa stereotipom koji uključuje osobine kao što su emotivnost, osećajnost, stidljivost, povučenost, ili očajavanje.[5][6][7] Takođe je povezan sa stereotipima kao što su depresija, samopovređivanje i samoubistvo.[8][9]

Poreklo: 1980-e

uredi

Emo je počeo kao stil post-hardkora[10] i proizašao iz hardkor pank scene ranih 1980-ih u Vašingtonu, i kao reakcija na povećanje nasilja u okviru scene i kao produžetak lične politike za koju su se zalagao Ijan MekKaj (Ian MacKaye ) iz benda Minor Threat, koji je prebacio fokus muzike sa zajednice nazad na pojedinca.[11][12] Obožavatelj ove grupe, Gaj Pićoto (Guy Picciotto) osnovao je bend Rites of Spring 1984, oslobodivši se samonametnutih hardkor granica u korist melodičnih gitara, raznolikih ritmova i duboko ličnih, strastvenih tekstova. Mnoge teme benda će postati poznati tropi u kasnijim generacijama emo muzike, uključujući nostalgiju, romantičnu gorčinu i poetski očaj. Njihovi nastupi su postali javne emotivne čistke u kojima bi publika ponekad plakala. MekKaj je postao veliki obožavatelj benda Rites of Spring, snimivši njihov jedini album i služeći kao njihov pomoćnik na turnejama, a ubrzo je osnovao  svoj novi bend Embrace, koji je istraživao slične teme traganja za sobom i emocionalnog opuštanja.

Slični bendovi su usledili u vezi sa "Revolucionarnim letom" 1985, namernim pokušajem članova vašingtonske scene da izađu iz krutih ograničenja hardkora u korist obnovljenog duha kreativnosti.[12] Bendovi poput Gray Matter, Beefeater, Fire Party, Dag Nasty, Soulside i Kingface su povezani sa ovim pokretom.[12]

Reference

uredi