Zločin u ulici Nikole Demonje
Masakr u Ulici Nikole Demonje predstavlja ratni zločin koji su nad srpskim civilima počinili pripadnici hrvatskih paravojnih formacija kada je ubijeno 18 civila, među kojima i petoro dece.[1]
| Zločin u Ulici Nikole Demonje | |
|---|---|
| Mesto | Borovo Naselje kod Vukovara, Republika Hrvatska, Šablon:Podaci o zastavi Republika Hrvatska |
| Datum | 16. novembar 1991. |
| Meta | Srbi |
| Ubijeno | 18 civila - osam žena i petoro dece |
| Počinilac | pripadnici hrvatskih paravojnih snaga |
Zločin se dogodio u noći između 15. i 16. novembra 1991 u Ulici Nikole Demonje koja pripada u vukovarskoj gradskoj četvrti Borovo Naselje.[1] Ovo područje je svo vreme bilo pod kontrolom hrvatskih snaga a u toj ulici je postojao i štab ZNG.[1] Zločin u ovoj ulici je bio samo deo šire kampanje etničkog čišćenja koje su sprovele hrvatske snage budući da je u tom periodu na više lokacija u Borovom Naselju i Vukovaru likvidirano preko 50 srpskih civila.[2]
Zločin uredi
U kući pod brojem 72. krili su se članovi tročlane porodice Čečavac, Milošević i Novaković.[1] Hrvatski vojnici su tada došli do porodične kuće porodice Čečavac, opljačkali je i demolirali a potom na ulazu u podrum poubijali sve koji su se tu skrivali.[1] Civili su ubijeni hicima iz vatrenog oružja iz neposredne blizine.[1] Tada su ubijeni Miroslav Čečavac /25/, njegova supruga Slađana /20/ i njihov sin Goran Čečavac, star samo godinu ipo dana.[1] Zajedno sa njima su ubijeni i Ana Novaković /41/, Ilinka Milošević /32/ i njen sin Branimir, star deset godina koji su se tu privremeno sakrili.[1] Članovi ove porodice trpeli su tokom trajanja rata brojne pretnje i uznemiravanja od strane ekstremnih Hrvata a kao motivi za ovo svirepo ubistvo navode se etnička netrpeljivost, odmazda zbog vojnih gubitaka i poraza hrvatske vojske ali i činjenica da se brat Miroslava Čečavca borio na srpskoj strani.[1] TV reporteri i novinari zabeležili su kamerama izvlačenje tela ovih civila iz podruma i porodičnih kuća.[3] Tela ubijenih srpskih civila je po izvlačenju iz podruma snimila i italijanska novinarka Milena Gabaneli koja je osudila zločin hrvatskih snaga.[3]
U susednoj kući pod brojem 74. u isto vreme u noći između 15. i 16. novembra 1991. pripadnici hrvatskih paravojnih formacija, ZNG, ubili su devetoro srpskih civila.[1] Zločin je preživela jedino Milica Trajković koja se iako ranjena dva dana skrivala u podrumu.[1] Prema rečima preživele Milice, hrvatski vojnici su najpre na ulazu u podrumu pitali ima li koga unutra.[1] Kada im je odgovoreno da su tu samo srpski civili, hrvatski vojnici su počeli da im psuju „majku četničku“ i da ih nazivaju pogrdnim imenima. Potom su naredili svima da izađu iz podruma.[1] Pretposlednja je bila Sava Pavić, starica od 62 godine koja se kretala sporo a koju je zbog toga hrvatski vojnik usmrtio puškom, ranivši tom prilikom i Milicu koja je bila odmah pored, skrivena u mraku.[1] Kako je pala, Milica je odmah povukla debeo jorgan preko sebe i ostala skrivena te je hrvatski vojnici nisu primetili.[1] Civili su izvedeni iz podruma i nakon mučenja i tortura brutalno ubijeni.[1] Tada su ubijeni Nada Pavlović /41/, nadina majka Miholjka /66/, i nadino dvoje dece Zorica /15/ i Zoran Pavlović /17/, dok je Nadin suprug Teodor Tošo Tošković odveden iza kuće i streljan.[1] Ubijeni su i Velimir Trajković /61/, suprug jedine preživele Milice, kao i komšija Milan Travaš koji se skrivao zajedno sa njima.[1] Po ulasku pripadnika JNA u Vukovar i Borovo Naselje, Milici je pružena prva pomoć i odvedena je u bolnicu gde je kasnije ispričala svoju ispovest o zločinu hrvatskih snaga.[1]
U blizini, počinjen je još jedan zločin nad tročlanom srpskom porodicom Inić.[4] Ubijeni su Ratko Inić /39/, njegova supruga Milena /42/ i njihov sin Marko Inić, star 16 godina.[4] U izveštaju Komisije eksperata SRJ se navodi i kako su troje Inića svirepo i mučki su ubijeni u noći 16. novembra 1991. godine od strane, hrvatske paravojske - pripadnika Zbora Narodne Garde u Borovom Naselju.[4] Inići su se skrivali u skloništu "Nova obućara" a šesnaestogodišnji Marko bio je duševno bolestan i dijabetičar.[4] Na vojnom sudu u Beogradu dokazano je kako je po dogovoru sa komandantom skloništa Martinom Sabljićem, Zoran Šipoš zajedno sa 4-5 gardista i svojom suprugom Jasnom u skloništu "Nova obućara" odabrao 8 muškaraca, civila, među kojima i Ratka, Milenu i Marka Inića. Oni su izvedeni iz skloništa, zlostavljani i mučeni pa streljani.[4]
Izveštaji patologa uredi
Tim patologa na čelu sa istaknutim dr Zoran Stankovićem utvrdili su kako su članovi porodica Čečavac, Milošević i Novaković ubijeni vatrenim oružjem iz neposredne blizine a tela Gorana Čečavac i Branimira Miloševića su bila izrešetana i imala su prostrelne rane po celom telu.[2] Takođe, patolozi su utvrdili kako su oba dečaka na glavi imale ulazne i izlazne rane od metaka.[2] Kada je reč o članovima porodice Pavlović patolozi su konstatovali da je bilo dosta tragova mučenja.[3] Za Nadu i njenu majku Milojku Pavlović utvrđeno je kako su obe usmrćene tupim predmetom dok su maloletna Zorica /15/ i njen brat Zoran /17/ masakrirani sekirom i hladnim oružjem.[2] Dr Zoran Stanković više puta je u svojim javnim govorima, na tribinama i tokom gostovanja isticao kako je zločin u Ulici Nikole Demonje jedna od najtraumatičnijih scena koju je doživeo tokom višedecenijske karijere i redovno je javno zahtevao od hrvatskih institucija da se ovaj zločin procesuira a počinioci privedu pravdi.[3]
Sudski procesi uredi
Prvostepenim presudama Vojnog suda u Beogradu broj I K-112/92 od 26. juna 1992. i I K-108/92 od 14. jula 1992. godine i drugostepenim Vrhovnog vojnog suda broj II K-259/92 od 29. decembra 1992. i II K- 260/92 od 24. novembra 1993. pravosnažno su osuđeni pripadnici ZNG iz vukovarskih prigradskih naselja Borovo naselje i Borovo Selo: Martin Sablić, Zoran Šipoš, Nikola Ćibarić, Jure Marušić, Ante Vranjković, Bartol Domazet, Slavko Mađarević, Mirko Filković, Zdenko Štefančić, Mira Dunatov i Damir Sarađen, svi zbog krivičnog dela ratnog zločina protiv civilnog stanovništva – zbog toga što su po kućama i skloništima pomenutih naselja zlostavljali i na kraju likvidirali civile srpske nacionalnosti.[5] Dana 14. avgusta 1992. u Nemetinu je izvršena razmena "Svi za sve " i tada su u razmenu otišli svi zarobljeni pripadnici ZNG, pa i oni procesuirani pred vojnim sudovima u SFRJ i SRJ. Tako je uprkos izjavama svedoka i brojnim dokazima ovaj zločin ostao procesuiran ali nekažnjen.[5]
Imena žrtava: uredi
- Goran Čečavac (1990.)
- Slađana Čečavac (1972.)
- Miroslav Čečavac (1966.)
- Zorica Pavlović (1976.)
- Zoran Pavlović (1974.)
- Branimir Milošević (1981.)
- Ilinka Milošević (1959.)
- Ana Novaković (1950.)
- Marko Inić (1975.)
- Milena Inić (1949.)
- Ratko Inić (1952.)
- Savka Pavić (1930.)
- Radoslav Pavić (1966.)
- Velimir Trajković (1930.)
- Teodor Tošković (1950.)
- Milan Travaš (1944.)
- Dragutin Kećkeš (1936.)
- Nada Pavlović (1950.)
- Miholjka Pavlović (1925.)