Istorija Langobarda
Istorija Langobarda (lat. Historia Langobardorum) je delo langobardskog pisca Pavla Đakona iz druge polovine 8. veka.
Delo uredi
Historia Langobardorum je svakako najpoznatije Pavlovo delo. Predstavlja istoriju Langobarda od 568. do 744. godine. Delo je podeljeno u 6 knjiga. Uprkos brojnim nedostacima, kao što su loša hronologija, Historia Langobardorum predstavlja jedan od najznačajnijih izvora za istoriju Italije, ali i Mediterana. Prva knjiga počinje opisom pradomovine Langobarda. Pisac je potom ispratio seobu Langobarda kroz srednju Evropu. Knjigu je završio smrću kralja Audoina i stupanjem na presto njegovog sina Alboina. Druga knjiga se završava smrću Alboinovog naslednika Klefa i interregrumom od deset godina. Treća knjiga opisuje upad Langobarda u Galiju, vizantijsku vojnu istoriju iz vremena Justinijana II i Tiberija II Konstantina. U četvrtom delu se opisuje i istorija Slovena. Peta i šesta knjiga obuhvataju kraj 7. i početak 8. veka. Pavlova povest se završava smrću kralja Liutpranda 744. godine.
Vidi još uredi
Izvori uredi
- Narativni izvori za istoriju Evrope - Miloš Antonović, Utopija, Beograd 2007. godina, pp. 75–6