Istorijska drama (Japan)

Japanska istorijska drama (jap. 時代劇, džidai-geki) odnosi se na filmove smeštene u premodernu eru Japana, pre Meidži restauracije 1868. godine.^[1]

Pozadina

Sa ranom japanskom kinematografijom koja je bila čvrsto ukorenjena u istorijskim pozorišnim tradicijama kao što su Kabuki i No, tek 1907. godine se pojavila kategorija savremenih filmskih drama poznata kao gendai-geki, prvobitno kao snimljene verzije pozorišnih komada Šinpa („Nova škola“). koji su se proizvodili od oko 1907. godine. Dok se studio Nikatsu skoro isključivo specijalizovao za džidai-geki tokom predratnog perioda, posedujući virtuelni monopol nad filmskim tržištem tokom 1910-ih, posebno u oblasti akcionih filmova čanbara o borbi mačevima, poput onih koje je režirao „otac Japanskog filma“, Makino Šozo, tek kada su se pojavile rivalske kompanije kao što su Taikacu i Šočiku Kinema 1920. godine, savremena tema je postala uobičajena na japanskim ekranima. Ipak, džidai-geki je nastavio da čini značajan deo japanske filmske produkcije, posebno za kompaniju Toei, sve do 1960-ih, do kada je postao popularna glavna komponenta televizijskih drama.^[1]

Filmovi

S obzirom na obim i raznovrsnost filmova obuhvaćenih ovim terminom, džidai-geki se ne može smatrati žanrom sam po sebi. Priče mogu biti smeštene u Heian period (794–1185); period Sengoku ili period Zaraćenih država (oko 1450–1603); Edo, ili Tokugava period (1603–1868); ili poslednje godine Tokugava šogunata poznatog kao Bakumacu period (1853–1867). Filmovi se uveliko razlikuju po stilu, sadržaju i nameri. Mnoga dela su se oslanjala na istorijske događaje ovekovečene u pozorišnim predstavama i istorijskim romanima, kao što su brojne verzije priče Čušingura o 47 odanih ronina ili filmovi zasnovani na životima legendarnih ličnosti kao što je herojski samuraj Mijamoto Musaši (čije brojne ekranizacije uključuju Oskarom nagrađenu trilogiju Samuraj Hiroši Inagakija, objavljenu između 1954. i 1956. sa Toširo Mifuneom u glavnoj ulozi), dok su filmski stvaraoci oblikovali materijal u skladu sa duhom doba, kako bi odgovarali ukusu šire javnosti ili dali političke komentare ispitivanjem zvanične istorije.^[1]

Osim istorijskog okruženja, malo je toga što bi moglo da poveže filmove kao što je, na primer, mračno Raskršće Kinugasa Teinosukea (1928), propast opterećena priča o neuzvraćenoj ljubavi koja je bila pod jakim uticajem nemačkog ekspresionizma; Čovečnost i papirni baloni Jamanaka Sadaoa (1937), koji je opisan kao savremena drama u istorijskim kostimima, njegova poruka je u suprotnosti sa militarističkim etosom godine izlaska, sa portretom starog samuraja koji je prisiljen siromaštvom da proda svoj mač i mladog samuraja koji preživljava prodajom papirnih balona koje njegova žena pravi; Klan Abe (1938) Kumagaj Hisatore, zasnovan na kratkoj priči Morija Ogaija iz 1912. smeštenoj u 17. vek, čije je prihvatanje lojalnosti i samopožrtvovanja više bilo u skladu sa ratnom ideologijom; drame Mizoguči Kendžija usredsređene na žene sa Tanakom Kinudžo u glavnoj ulozi, kao što je Život Oharu (1952); Krvavi presto Akira Kurosave (1957), zasnovan na drami Vilijema Šekspira Magbet; Kudo Eiiči-jev Veliki okršaj (1964), u kojem je borba za moć između grupe samuraja koji planiraju da ubiju šogunovog naslednika predstavljena kao direktna alegorija nasilnih studentskih protesta iz doba Anpo sporazuma; Dvostruko samoubistvo Šinoda Masahira (1969), formalno eksperimentalni film koji stilski skreće pažnju na Bunraku komad Čikamacu Monzaemona na kojoj se zasniva, ili Zatoiči (2003), Kitano Takeši-jevo oživljavanje popularne čanbara serije iz 1960-ih u kojoj glumi Kacu Šintaro.^[1]

Vidi još

Vrata pakla

Reference

^ ^a ^b ^v ^g Sharp, Jasper (2011). Historical dictionary of Japanese cinema. Lanham, Md.: Scarecrow Press. str. 110—111. ISBN 978-0-8108-5795-7. OCLC 707023100.

[:0-1] v ^g Sharp, Jasper (2011). Historical dictionary of Japanese cinema. Lanham, Md.: Scarecrow Press. str. 110—111. ISBN 978-0-8108-5795-7. OCLC 707023100.

[1]