Korisnik:Teodora Savic 118/pesak
Alda Merini (21. mart 1931, Milano — 1. novembar 2009, Milano) je bila italijanska spisateljica i pesnikinja. Njeno delo je izazvalo pažnju i divljenje drugih italijanskih pisaca, kao što su Đorđo Manganeli, Salvatore Kvazimodo i Pjer Paolo Pazolini.
Alda Merini | |
|---|---|
| Datum rođenja | 21. mart 1931. |
| Mesto rođenja | Milano, Italija |
| Datum smrti | 1. novembar 2009. |
| Mesto smrti | Milano, Italija |
| Zanimanje | Spisatenjica, pesnikinja |
Merinijev stil pisanja je opisan kao intenzivan, strastven i mističan. Neke od njenih najdramatičnijih pesama se tiču njenog boravka u ustanovi za mentalno zdravlje (od 1964. do 1970.). Njena pesma iz Druga istina. Dnevnik nesporazuma (L'altra verità. Diario di una diversa) smatra se jednim od njenih remek-dela.
Biografija
urediAlda Đuzepina Angela Merini rođena je 21. marta 1931. u ulici Papiniano 57 u Milanu[1] u porodici skromnog imovinskog stanja. Njen otac, Nemo Merini, bio je zaposlen u osiguravajućoj kompaniji. Njena majka, Emilija Paineli, bila je domaćica. Alda je bila druga ćerka troje dece, uključujući Anu (rođena 26. novembra 1926.) i Ecija (rođena u januaru 1943.). Njena braća i sestre su predstavljeni u njenim pesmama, iako slabo prikriveni. O njenom detinjstvu se malo zna, osim onoga što je napisala u kratkim autobiografskim beleškama povodom drugog izdanja Španjoleti antologije: „[Bila sam] osetljiva devojčica, prilično melanholičnog karaktera, prilično isključena i malo razumljiva za moji roditelji, ali veoma dobro u školi... jer je učenje oduvek bilo vitalni deo mog života“.[2]
Nakon što je završila osnovnu školu sa veoma visokim ocenama, pohađala je trogodišnji program prelaska sa škole na posao na Istitut Laura Solera Mantegaca u Milanu, dok je pokušavala da bude primljena u srednju školu Manconi. Međutim, nije uspela, pošto nije položila ispit iz italijanskog jezika. U istom periodu pohađala je časove klavira, instrumenta koji je posebno volela. Sa petnaest godina napisala je svoju prvu pesmu. Njen školski učitelj, impresioniran, skrenuo je pažnju književnom kritičaru Đačintu Spanjoletiju, koji je odgovorio oduševljenom kritikom. Kada je Merini pokazao Spanjoletijevo pismo njenom ocu, on ga je pocepao, izjavljujući da te „poezija nikada neće nahraniti“[3] Iskustvo je izazvalo slom[4] i Merini je 1947. provela mesec dana u klinici za mentalno zdravlje Vila Turo u Milanu. Nakon otpuštanja, njen prijatelj Đorđo Manganeli, koga je upoznala u kući Spanjoletija zajedno sa Lučanom Erbom i Davidom Marijom Turoldom, pokušao je da joj pomogne preporučivši je psihoanalitičarima Franku Fornariju i Čezaru Musatiju.
Karijera
urediĐačinto Spanjoleti je 1950. godine prvi put objavio Merinijevo delo u Antologiji savremene italijanske poezije 1909–1949. Odabrana dela su lirske pesme Slutnja napisana 22. decembra 1948. i Svetlost napisana 22. decembra 1949. godine posvećene Spanjoletiju. Izdavač Đovani Šajviler je 1951. godine, na predlog Eugenija Montalea i Marije Luize Spacijani, objavio dve Merinijeve ranije neobjavljene pesme u Žene pesnikinje iz 1900. Od 1950. do 1953. Merini je razvila profesionalnu vezu i blisko prijateljstvo sa Salvatoreom Kvazimodom. Nakon kratke veze sa Đorđom Manganelijem, 9. avgusta 1953. udala se za Etora Karnitija, vlasnika pekare iz Milana. Iste godine Arturo Švarc je objavio njen prvi tom pesama pod naslovom Prisustvo Orfeja. Godine 1955. objavila je svoju drugu zbirku pesama Strah od Boga. Obuhvatala je pesme napisane između 1947. i 1953. godine. Usledio je 1954. Rimsko venčanje, a iste godine Bompiani je objavio prozno delo Luda žena iz suseda.
Godine 1955. rodila je svoju prvu ćerku Emanuelu. Merini je posvetila zbirku pesama Ti si Pjetro, koju je objavio Šajviler 1962. godine, Pjetru de Paskalu, lekaru koji se brinuo o njenom detetu. Merininu trudnoću pratio je napad depresije, a provela je neko vreme u izolaciji sve dok nije poslata na kliniku za mentalno zdravlje Paolo Pini. Merini je svoje vreme delila između kuće i klinike do 1972. Imala je još tri ćerke, Flaviju, Barbaru i Simonu,[5] koje su na kraju odgajane u hraniteljskim porodicama zbog Merininog krhkog mentalnog zdravlja.
Smrt
urediAlda Merini je umrla u Milanu 1. novembra 2009. nakon kratke bolesti. Sahranjena je na Monumentalnom groblju u Milanu.
Reference
uredi- ^ "Archivio Corriere della Sera". archiviostorico.corriere.it (in Italian). Retrieved 2017-02-08.
- ^ Spagnoletti, Giacinto (ed.) (1959). Poesia italiana contemporanea, 1909–1959. Parma: Guanda.
- ^ "Corriere della Sera". Archived from the original on 2012-05-14.
- ^ Maria Corti in Introduzione di Vuoto d'amore, Einaudi, Torino, 1991, p.VI
- ^ from Maria Corti in op. cit., pag. VIII