Narečenje

Narečenje je u pravoslavnoj crkvi imenovanje monaha za episkopa. Prethodi episkopskoj hirotoniji.

Obred imenovanja episkopa sačuvan je iz drevnih vremena, prema kojoj je sveštenstvo i narod birao kandidata za episkopiju, nakon čega je vest o tome svečano objavljena i data je saglasnost za hirotoniju. U savremenoj praksi većine pomesnih pravoslavnih crkava, episkopa bira Sveti arhijerejski sabor ili Sveti sinod.^[1]

U praksi Ruske pravoslavne crkve imenovanje episkopa vrši se u crkvi odvojeno od hirotonije prema redosledu koji se uobličio najkasnije u 17. veku.

Procedura za vršenje crkvenog obreda imenovanja episkopa nalazi se u Činovniku arhijerejskog sveštenosluženja.^[2] Kandidat čita govor (pristupnu besedu) prilikom imenovanja. Govor pri imenovanju predstavlja neku vrstu „programa” za budućeg episkopa; istovremeno, tradicionalno uključuje zahvalnost onim ljudima kojima kandidat duguje svoj duhovni razvoj i trostruko Ispovedanje vere i obećanja da će se držati učenja Pravoslavne crkve, kanona Pravoslavne crkve, i da će biti u poslušnosti hijerarhiji.

Jedan primer narečenja je prvog episkopa Čehoslovačke pravoslavne crkve Gorazda, 24. septembra 1921. u beogradskoj Sabornoj crkvi, dan pre njegovog zavladičenja.^[3]

Izvori uredi

^ Pravoslavie. — T. II: Hram i ikona, Tainstva i obrяdы, bogosluženie i cerkovnaя muzыka. — M.: Izd-vo Sretenskogo monastыrя, 2009.
^ Arhijerejski činovnik, druga knjiga
^ „Politika”, 25. sept. 1921

[1] Pravoslavie. — T. II: Hram i ikona, Tainstva i obrяdы, bogosluženie i cerkovnaя muzыka. — M.: Izd-vo Sretenskogo monastыrя, 2009.

[2] Arhijerejski činovnik, druga knjiga

[3] „Politika”, 25. sept. 1921

[1]

[2]

[3]