Neoklasična politička ekonomija

Neoklasična politička ekonomija, pored marksističke političke ekonomije, predstavlja značajan pravac u savremenoj ekonomskoj misli (19. vek). Glavni predstavnici su Vilijam Stenli Dževons, Karl Menger, Leon Valras, Vilfredo Pareto, Alfred Maršal, Gustav Kasel i dr. Termin je u upotrebu prvi uveo američki ekonomista i sociolog Torsten Veblen i on tada nije obuhvatao ekonomiste tzv. Austrijske škole (u koje spada i Menger). Ova teorija ekonomije u prvi plan ističe pojedinca koji ima svoje potrebe i nastoji da maksimira svoje korisnosti i preferencije (mikroekonomska analiza). Prema subjektivnom pravcu, ekonomija istražuje ljudsko ponašanje kao odnos između ciljeva ljudi i oskudnih sredstava koje imaju alternative upotrebe.

Najznačajniji doprinos ove ekonomske analize je marginalna veličina, odnosno ukupna, prosečna i granična veličina kod svih ekonomskih pojava (granična korisnost dobra ili granična produktivnost inputa proizvodnje i sl.). Kako je cena veličina koja predodređuje upotreba inputa proizvodnje, to su izučavanja supstitucije elastičnosti tražnje i znak opadajuće korisnosti dobili veliku važnost.