Opsada Numansije

Opsada Numansije
	Deo Numantinskog rata
Vreme	134-133. p. n. e.
Mesto	Numansija
Ishod	Rimska pobeda
Sukobljene strane
Rimska republika	Keltiberi
Komandanti i vođe
Scipion Emilijan, Jugurta	Avar
Jačina
60.000	4000

Opsada Numansije se dogodila pred kraj Numantinskog rata 134. p. n. e. i 133. p. n. e. kada su rimske snage, nakon niza prethodnih neuspeha, nastojale ukloniti glavno središte otpora rimskoj vlasti u Hispaniji, odnosno na taj način dovršiti višedecenijske Keltiberski ratove. Rimski vojskovođa Scipion Emilijan, poznat po uspešnom osvajanju Kartagine u Trećem punskom ratu, okončao je opsadu nateravši glađu Numantince na predaju, a nakon čega je grad uništen.

Uvod uredi

Od 143. p. n. e. kada su ponovno eskalirala neprijateljstva Rimljana s Keltiberima, Numansija se nametnula kao središte otpora. Taj je otpor bio uspešan kako zbog teško prohodnog terena koji je stvarao probleme rimskoj logistici, odnosno gerilske taktike Keltibera, tako i zbog nesposobnosti rimskih komandanata. Nakon serije ponižavajućih poraza, a pod pritiskom naroda, za novog komandanta je postavljen Scipion Emilijan, proslavljen uspesima protiv Kartagine. On se suočio s ozbiljnim problemima kod regrutacije legionara, s obzirom da je u Rimu bilo sve manje slobodnih seljaka koji su činili jezgro ranije rimske vojske, a i rat u dalekoj i siromašnoj Hispaniji, bez izgleda na veliki plen, nije bio atraktivan. Zbog toga su većinu njegovih snaga činili najamnici, kao i tradicionalni rimski saveznici, uključujući Numiđane pod kraljem Jugurtom. Tu je vojsku Scipion nastojao "očeličiti" stalnim marševima, a kao strategiju se odlučio za opsadu Numansije koju je trebalo glađu naterati na predaju, umesto da se zauzima na juriš.

Opsada uredi

Nakon nekoliko manjih čarki, Scipion je sa svojom vojskom došao pod zidine Numansije. Tamo je sagradio dva logora za vojsku, koju je spojio cirkumvalacionim zidom. Na njemu je sagradio nekoliko kula odakle su strelci gađali branitelje na zidinama. Isto je tako branom zagradio obližnju močvaru kako bi između svojih cirkumvalacionih i gradskih zidina usmerio vodu. Nastojeći sprečiti branitelje da se opskrbljuju preko reke Douro, preko nje je postavio konopce sa sečivima.

Numantinci su nekoliko puta pokušali s manjim snagama probiti iz obruča, ali je to na kraju uspelo tek Retogenu koji je otišao po pomoć kod susednih plemena. Pleme Arevaci ga je odbilo, a u gradu Lucija je uspio skupiti 400 mladića. Te snage je Scipion uspeo zaustaviti i poraziti.

Neuspeh proboja i pokušaja da se od drugih plemena dobije pomoć je Numantince naterao da započnu pregovore o predaji. Prvu delegaciju, čije je uslove o predaji Scipion odbio, u samom gradu je ubila masa uverena da su njeni članovi potkupljeni. Odbijanje daljih pregovora je dovelo do opšte gladi, a s vremenom i kanibalizma. Na kraju su, mučeni glađu, Numantinci počeli ubijati sebe i svoje porodice. Preživeli su zapalili grad i tek tada se predali Rimljanima. Scipion je nakon toga razorio ono što je ostalo.

Izvori uredi

Davis, Paul K. Besieged: 100 Great Sieges from Jericho to Sarajevo. Oxford University Press, 2001.