Poremećaji učenja
Poremećaj učenja je opšti naziv za raznovrsne poremećaje koji se javljaju u razvoju i korišćenju sposobnosti i veština kao što su čitanje, pisanje i računanje. Učenje ima jasnu biološku i neurološku osnovu.
Kada se u psihologiji govori o teškoćama u učenju, najčešće se misli na probleme u savladavanju akademskih (školskih) zadataka. Teškoće u savladavanju veština čitanja, pisanja i računanja zajedničkim imenom se nazivaju poremećaji učenja. Prema postojećim saznanjima, mnogi poremećaji učenja imaju neurološku osnovu, mozak osoba koje imaju poremećaj učenja na drugačiji način obrađuje, razume i koristi informacije. Ova razlika u obradi informacija značajno ograničava sposobnost sticanja znanja iz određenih oblasti. Poremećaji učenja se mogu javiti u bilo kojoj dobi života, mada se uglavnom otkrivaju pri polasku u školu. Neki poremećaji imaju i genetsku osnovu i traju tokom čitavog života. Rano otkrivanje poremećaja može znatno da pomogne pojedincu da prevaziđe teškoće na koje usled tih poremećaja nailazi. Pojedinci sa poremećajima učenja najčešće imaju sasvim normalne kognitivne sposobnosti.[1]
Disleksija uredi
Disleksija predstavlja teškoće u savladavanju tehnike čitanja i/ili razumevanja pročitanog. Moguće je da se ispolji teškoćama u spajanju pojedinačnih slova u reč, izrazitom sporošću čitanja i nemogućnosti razumevanja pročitanog.
Diskalkulacija uredi
Diskalkulija su teškoće u učenju matematike i rešavanju matematičkih zadataka. Predstavlja nemogućnost da se nauči brojanje, nemogućnost izvođenja prostih računskih operacija i slabo razumevanje odnosa u prostoru.
Disgrafija uredi
Disgrafija predstavlja teškoću u savladavanju veštine pisanja i pismenog izražavanja ideja. Može se ispoljiti lošim rukopisom, problemima sa tačnim ispisivanjem reči, zamenom slova pogrešnim slovima i teškoćom da se sopstvene ideje izraze u pisanom obliku.[1]