Pošta i telekomunikacije Kine
Pošta i telekomunikacije Kine je složen i dok je sa jedne strane još nedovoljno razvijen u pojedinim sistemima imajući u vidu veličinu i broj stanovništva ova najmnogoljudnije zemlje sveta,[1]
| Pošta i telekomunikacije Kine | |
|---|---|
 | |
| javno preduzeće | |
Međutim Kina ima raznovrsni komunikacioni sistem koji objedinjuje internet, telefon, telegraf, radio i televizijske stanice u svim regionima zemlje. Njegov format komunikacije nije uobičajen format visokog nivoa kakvaj je dans u zapadnim zemljama, ali njegov komunikacijski sistem sadrži najsavremeniju tehnologiju na svetu i postavlja temelje za novu mrežu u budućnosti. U 2014. godini od ukupnog broja instalisanih optičkih kablova u svetu koji je dostigao je 311 milion jezgrenih vlakana, 156 miliona je u Kini, što znači da udeo kineskog optičkog kablosvskog sistema na svetu iznosi 50%. U 2015. godini potražnja za optičkim kablom u Kini porasla je na 201 milion jezgrenih vlakana, što je čak 55% od procenjenih 364 miliona optičkih vlakana u svetu.[2]
Istorija uredi
Sa masovnim i brzim uspostavljanje poštanskog i telekomunikacionog sistema u Kini krenulo se intenzivno tek 1950-ih i 1960-ih godina.[3]
Poštanski sistem uredi
Do 1952. glavne poštanske i telekomunikacione mreže bile su usredsređene na Peking i uspostavljanje veze sa svim velikim gradovima Kine. Tako je veliki napredak u poboljšanju poštanske usluge postignut u okviru Prve petogodišnje strategije, posebno u ruralnim oblastima. Pored proširenja seoskih poštanskih ruta, problem dostave pošte do mesta ispod nivoa županije rešen je uz pomoć lokalnog stanovništva. Od 1954. godine pa nadalje sistem isporuke pošte od strane seoskih poštanskih službenika isprobavan je u poljoprivrednim zadrugama, a 1956. ovaj sistem je proširen u celoj zemlji. Do 1959. godine organizacija nacionalna poštanska mreža je uspostavljena.
Ekpresna poštanska usluga u Kini uvedena je 1980.
Telekomunikacioni sistem uredi
Kada je Narodna Republika Kina osnovana 1949. godine, kineski komunikacioni sistemi i oprema bili su zastareli, a mnogi od njih su uništeni tokom rata. Tako da su uglavnom bili u funkciji sistemi u istočnim primorskim gradovima, u region Nanking - Šangaj i nekoliko gradova u unutrašnjosti.[1]
Telefonija uredi
Brzo su 1950-tih započeti radovi na obnavljenju postojećih objekti, a uz pomoć Sovjetskog Saveza uspostavljena je mreža daljinskih telefonskih linija. Godine 1952. godine centar komunikacione mreže bio je u Pekingu i on je povezan sa svim velikim gradovima Kine. Ubrzanije izvođenje radova na nadogradnji i proširenju mreže započeli su od 1956. godine, kada su se telekomunikacioni pravci brže uspostavljali, a iste linije su korišćene za telegrafsku i za telefonsku uslugu da bi se povećala efikasnost i ekonomičnost komunikacionog sistema, a dodate su i usluge slanja televizijskih emisije. Dodavane su usluge telekonferencije, poboljšane su radiokomunikacije , a proizvodnja komunikacione opreme je ubrzana.
Međutim, komunikacioni sistem je prestao da napreduje tokom ekonomske recesije (1958. do 1960.) Radovi su obnovljeni 1960. godine.
Do 1963. telefonskim žicama povezivan je Peking sa velikim gradovima i glavnim gradovima svih provincija i autonomnih država regije a glavni gradovi su zauzvrat bili povezani sa administrativnim sedištima okruga, manjim opštinama i većim tržišnim gradovima. U proširenje telefonska mreže uvedena je poboljšana oprema, uključujući i onu iz sopstvenih fabrika i opremu iz uvoza.
Do 1970-ih radio-telekomunikaciona oprema počela je da zamenjuje žičane vodove, a uvedeni su i mikrotalasni i satelitski prenosi, nakon što je Kina lansirala svoj prvi satelit za televizijsko emitovanje 1986. godine.
Tempo rasta telekomunikacija i nadogradnje tehnologije ubrzala se nakon 1990. godine, posebno kada su instalirani optički sistemi i digitalna tehnologija.[1]
Kineske telekomunikacione usluge dodatno su poboljšane od 1997. godine, kada su:[4]
- nabavljeni visokosofistiicirani hongkonški sistemi.
- stranim kompanijama dozvoljena ulaganja u telekomunikacioni sektor u zemlji, što je ubrzalo razvoj telekomunikacija u Kini.
To je uticalo na uspostavljanje sve gušće mreža za prenos velikih brzina koja se sastoji od optičkih kablova, satelita i digitalnih mikrotalasa.
Krajem 2003. godine ukupna dužina kineskih optičkih kablova dostigla je 2,7 miliona kilometara. U ekonomski naprednim provincijama optički kablovi su ušli u gradove, četvrti i zgrade i postali vodeće tehnološko sredstvo za brzi i kvaltetan prenos informacija.[1]
Danas je u Kini uspostavljena javna telekomunikaciona mreža koja se sastoji od mreže za grupnu razmenu podataka i mrežu za razmenu digitalnih podataka (mobilna telefonija internet i televizija).
Mobilna telefonija uredi
Ogroman porast upotrebe mobilnih telefona učinio je svetskim svetski liderom s početke 21. veka po broju pretplatnika.
Uprkos ovom napretku, kineska telekomunikaciona infrastruktura nije uspela da prati sve veću potražnju, i porast broja stanovnika, tako da i dalje veliki deo stanovništva zemlje još uvek ima mali ili nikakav pristup čak i osnovnoj telefonskoj usluzi.
Iako je broj mobilnih telefona enormno porastao, nadmašivši onaj za standardne (fiksne) telefone u 2003. godini, ukupan odnos telefona po glavi stanovnika ipak je ostao mnogo manji nego što je to slučaj u razvijenim zemljama sveta.
Internet uredi
Korišćenje interneta i Kini sa razvojem telekomunikacionog sistema dramatično se povećavao, tako da je broj internet posetioci u Kini dostigao brojku od 80 miliona. Prema statistikama, po broju korisnika koji posećuju internet svake nedelje najmanje sat vremena svrstalo je Kinu na 3. mesto u svetu, iza SAD-a i Japana.
Od druge polovine 2001. godine, broj kineskih veb stranica se neprestano povećava, i sada ih ima skoro 300.000. Interneta, multimedijalne mreže pokrile su preko 90% gradova i naselja tako da je Kina postala jedna od najvećih javnih telekomunikacionih mreža na svetu.
Radio i televizija uredi
- Radio
Radio emitovanje se u Kini obalja na sledećim frekvencama: AM 369, FM 259, kratki talas 45 (1998)
- Televizija
Licencu za televizijsko emitovanje poseduje:
- KCTV, koja ima 209 emitera,
- 31 provincijska TV stanica,
- skoro 3.000 lokalnih TV stanica (1997).
Problemi u Kini iazvani digitalnom podelom uredi
S kraja 20. i s početka 21. veka komunikacioni sistemi i objekti u Kini rasli su ogromnom brzinom. Krajem 2003. godine nacija je imala više od 260 miliona korisnika mobilnih telefona, 250 miliona fiksnih veza i 70 miliona korisnika interneta (oko 39 telefona na 100 stanovnika, u odnosu na 0,2 telefona na 100 stanovnika u 1980).
Višestruki način pristupa mrežama za prenos podataka, uključujući velike brzine širokopojasni prenos podataka, čini ključni deo kineske ekonomske i socijalne strukture.
Međutim, unutar same Kine, razvoj telekomunikacija podlio je stanovništvo na dva dela na osnovu digitalne podela na „one koji imaju“ i „one koji nemaju“. Na primer, odnos pristupa internetu najpovezanijih delova Kine, u velikim gradovima poput Pekinga i Šangaja, je do 20 puta veći od najsiromašnijih regiona zemlje, poput provincija Guizhou i Junan.[5]
Stope dostupnosti kreću se od više od 70 telefona na 100 stanovnika u kosmopolitskim gradovima, dok je u Šenženu, na desetine hiljada seoskih naselja bez ijednog telefona. [6]
Kineska vlada počinje polako da shvata potencijalne probleme povezane sa unutrašnjom digitalnom podelom između grada i sela, jer disparitet doprinosi narušavanju ekonomije, zbog podela na bogate primorske stanovnike i stotine miliona siromašnih u unutrašnjosti Kine. Naime oni stanovnici koji „nemaju ništa“ odnosno nisu povezani telekomunikacionim sistemima suočavaju se sa mnogim izazovima, uključujući i nemogućnost rasta preduzeća zbog nepovezanosti telefonom i nedostatka pristupa internetu.
Telekomunikacioni sistemi Kine u brojkama uredi
Fiksna telefonija: 183,5 miliona jedinica, 13,1 jedinica/100 ljudi (novembar 2018)
Mobilna telefonija: 1,6 milijardi korisnika, 114,4 jedinice/100 ljudi (na kraju 2019)
Domaći telefonski sistem: poseduje veliki broj međupokrajinskih mrežnih optičkih kablova i mobilnih telefona, a može se koristiti satelitski sistem koji čini 55 domaćih baznih stanica.
Međunarodni sistem satelitskih i zemaljskih stanica
- 5 međunarodnih agencija za satelitsku komunikaciju (4 u Tihom okeanu, 1 u Indijskom okeanu), 1 globalni sistem satelitske komunikacije (u regionu Indijskog okeana),[7]
- Nekoliko optičkih mreža sa Japanom, Južnom Korejom, Hong Kongom, Tajvanom, Malezijom, Filipinima, Singapurom, Guamom i Sjedinjenim Državama, Nemačkom i Rusija (2007).[8]
Galerija uredi
.jpg)
.jpg)
Izvori uredi
- ^ a b v g Harwit, Eric (2008). „“Spreading Telecommunications to Developing Areas in China: Telephones, the Internet, and the Digital Divide” (PDF). web.archive.org. Arhivirano iz originala 27. 02. 2008. g. Pristupljeno 11. 2. 2021.
- ^ „中国光缆需求2015年突破2亿芯公里 强力政策令印度相形见绌 - OFweek光通讯网 - Potražnja za optičkim kablovima u Kini premašila je 200 miliona kilometara u 2015. godini, snažna politika zaostaje za Indijom.”. fiber.ofweek.com. Pristupljeno 14. 2. 2021.
- ^ „China - Posts and telecommunications”. Encyclopedia Britannica (na jeziku: engleski). Pristupljeno 11. 2. 2021.
- ^ Yunpeng, Hao (jun 1997). „China’s Telecommunications: Present and Future” (PDF). Pristupljeno 11. 2. 2021.
- ^ Findahl, Olle presentation, “Is the Digital Divide Disappearing in Technology Advanced Societies?” at July 22, 2002 “International Symposium on Information Statistics of the Internet” in Beijing, attended by author.
- ^ Clarke, D.G., and Laufenberg, W., “The Role of Telecommunications in Economic Development, with Special Reference to Rural Sub-Sahara Africa” (Geneva: International Telecommunications Union), 1981.
- ^ „MAP SERVICES We put telecoms on the map. We can put your name on one, too.”. www2.telegeography.com. Pristupljeno 14. 2. 2021.
- ^ „Tele Geography Resources”. www2.telegeography.com. Pristupljeno 14. 2. 2021.
Spoljašnje veze uredi
Mediji vezani za članak Pošta i telekomunikacije Kine na Vikimedijinoj ostavi