Prirodni horor film

Prirodni horor (engl. Natural horror) je podžanr horor filma gde priroda, a najčešće životinje terorišu ljude. Prirodne sile dobijajy ljudske osobine. Prvi veliki režiseri ovakvog tipa horora su Alfred Hičkok i Stiven Spilberg.

Kao i kod većine horora, prvi oblik ovog tipa je izašao davne 1925. godine. Za prvi prirodni horor može ce smatrati Izgubljeni svet. Prirodni horor film koji mnogi smatraju za prvi uspešni u ovom podžanru je film Alfreda Hičkoka iz 1963. godine, Ptice. Jedan od najuspešnijih filmova ovog tipa je Ajkula iz 1975. kultnog režisera Stivena Spilberga. Kasnije se iz Hičkokovog filma izrodio i drugi deo, mada je dobio znatno lošije kritike od prvog. Iz Spilbergovog je čak i nastala cela franšiza čija je tema slična originalu.

Pošto su prvi kvalitetni filmovi ovog podžanra postigli komercijalni uspeh i relativno dobre kritike, u narednim decenijama je snimljen veliki broj sličnih filmova. Filmovi koja su postigli najveći uspeh koji može da parira prethodno navedenim su Pirana (1978), Arahnofobija (1990) i Anakonda (1997).

Životinje u prirodnom hororu

U prirodnim horor filmovima se uglavnom najviše pojavljuju mutirane životinje. Pored životinja, ima i biljaka i nekih drugih prirodnih sila, ali ređe. Mutanti životinje koji su se pojavljivali kroz istoriju ovakvih filmova su često i u stvarnosti opasne životinje poput pauka, raznih insekata i reptila. Ima i smešnijih životinja u ovakvoj ulozi poput oktopoda ili žaba, a pojavljuju se čak i sisari. Neki filmovi, kao što su King Kong i Godzila, takođe imaju elemente prirodnog horora.