Razgovor:Osmansko carstvo/Arhiva 1

Arhiva 1

Arhiva 2

Promena imena

Ako je već premešteno sa Otomansko carstvo, treba i u članku promeniti sva pojavljivanja Otomanskog u Osmansko. --Slobodan Kovačević ^{prič prič} 00:54, 24. decembar 2006. (CET)

Eto. Gotovo. Sve je promenjeno.--Maduixa kaži 16:52, 27. april 2007. (CEST)

U spisku sultana koji se nalazi na kraju teksta nalazi se i Abdul Medžid (1839-61). Mislim da je on zvao Abdul Medžid I., međutim te jedinice nema ni u tekstu o njemu. Pošto postoji Abdil Medžid II,(poslednji otomanski kalif) mora postojati i I. Proverom po enciklopedijama koje imam sultan se zove Abdul Medžid I. Tako ga zovu i na svim vikipedijama osim naše i turske. Trebalo bi da neko ko dobro poznaje materiju proveri ovo i ako treba ispravi i u ovom spisku i u tekstu o sultanu.--Drazetad 17:19, 27. april 2007. (CEST)

Abdul Medžid

Jeste, ima broj I. Tako piše u Mantranovoj Istoriji Osmanskog carstva, str. 557, ali ime mu se piše zajedno. Pošto znam iz sigurnih izvora da su prevodioci ove knjige na srpski jezik ujedno i istoričari, promeniću prema njoj u Abdulmedžid I.--Maduixa kaži 18:12, 27. april 2007. (CEST)

Vidio sam to na eng. viki. ali evidentno je da postiji Abdul Medžid II. kojeg i englezi tako zovu (dve reči), znači da i prvi mora biti Abdul Medžid (dve reči). Tako piše i u Maloj enciklopediji Prosvete i Općoj enciklopediji Jugoslovenskog leksikografskog zavoda iz 1970 god. Evo baš sad puštam mali tekst o Medžidiji (novcu koji je on uveo svojom reformom).--Drazetad 18:27, 27. april 2007. (CEST)

---

E, ja već preusmerih zajedno sa vašim tekstom. Možda ipak o tome treba da pitamo proavopisdžije, jer i istoričari ponekad umeju da skrenu s puta dobrog pravopisa.--Maduixa kaži 18:29, 27. april 2007. (CEST)

Carstvo?

Ova osmanlijska država nije bila carstvo jer:

1. državom je vlada o sultan a ne car
2. titulu cara odnosno imperatora jedino mogao je da dodeli vaseljenski patrijarh, a nisu mogli ni biti proglašeni za cara jer su bili muslimani a ne hrišćani

Dakle, preimenovati u Osmanlijski sultanat. --109.93.199.241 (razgovor) 23:03, 22. april 2010. (CEST)

Ali je u historiografiji ono poznato kao Tursko, Otomansko ili Osmanlijsko carstvo, makar na njegovom čelu nije bio car. --XZ (razgovor) 23:04, 22. april 2010. (CEST)

Srpski jezik

Dakle to da je srpski bio jezik diplomatije i vojske u Osmanskom carstvu je tačno. Prvo ovaj izvor potvrđuje da je srpski bio diplomatski jezik: [1] Takođe postoji i literatura gde stoji da su osmanski vojnici govorili srpski (svakako ne cela vojska, ali njen dobar deo da). Znači, Nikola, možda onaj novinski članak i nije najbolji izvor za vikipediju, ali ono što tamo piše o srpskom jeziku je tačno i potvrđeno drugom literaturom i sigurno nije "besmislica" ili "pseudoistorija". Naravno, autor tog članka je pogrešno interpretirao status nekih jezika, jer nisu bili u pitanju službeni jezici, već jezici sa određenom javnom funkcijom. Takođe, zakonodavstvo Osmanskog carstva nije poznavalo nikakve "manjinske jezike". To je pojam iz 20-21. veka koji u kontekstu Osmanskog carstva nema ni malo smisla. Musliman koji je govorio srpski, bugarski ili kurdski u Osmanskom carstvu nikako nije bio pripadnik "manjine". PANONIAN (razgovor) 00:48, 3. decembar 2014. (CET)

Otomanska Imperija je bila velika država u kojoj je uglavnom silom prilika živelo na stotine različitih naroda i govorilo se jednako toliko jezika. Otomanski turski je svakako bio najdominantniji jezik i službeni, dok su arapski i persijski tu bili kao deo kulturološkog i verskog identiteta OI. Svi ostali jezici su tek tu i tamo korišteni, Tvrditi da je srpski jezik u 15. ili 16. veku bio dominantan jezik u Otomanskoj armiji je krajnje besmisleno i fantazmično. Posebno ako se uzme u obzir brojnost tadašnjeg srpskog korpusa. Istom logikom se može tvrditi i za gruzinski, jermenski, ruski ili bilo koji drugi jezik. Musliman koji je govorio srpski, bugarski ili kurdski u Osmanskom carstvu nikako nije bio pripadnik "većine" i sasvim sigurno se na taj deo populacije nije gledalo blagonaklono sa stanovišta vladajuće većine. U Turskoj i dan danas diskriminišu Kurde, a mi pričamo o nekoj ravnopravnosti od pre 500 godina. Ovde se pričesto zaista preteruje i ide se iz jedne u drugu krajnost. Da se ne ponavljam u vezi sa validnošću one reference koja usput pominje i broj od 9 miliona etničkih Srba u Turskoj --ΝικόλαςΜπ. (razgovor) 01:21, 3. decembar 2014. (CET)

Ono tebi referenca? Čoveče kada se takve tvrdnje potvrđuju onda se napiše konkretno sve o izvoru i gde tačno se nalazi ta tvrdnja. Ajde da se uozbiljimo. To daje srpski jezik bio jezik diplomatije u Otomanskom carstvu (iako si 5 minuta ranije tvrdio da je bio jezik vojske) ima smisla i logike koliko i da je Ruska Imperija kao jezik diplomatije koristila čečenski ili kmerski. Moguće da se i koristio u nekim sporadičnim slučajevima ali govoriti o njemu kao o službenom jeziku je zaista malo degutantno. --ΝικόλαςΜπ. (razgovor) 01:30, 3. decembar 2014. (CET)

Ovde se pričesto zaista preteruje i ide se iz jedne u drugu krajnost.

Slažem se u potpunosti.

Postoje i lingvisti koji osporavaju postojanje nekog starog (autohtonog) vojvođanskog supstrata u Panoniji, među njima ima bogami i uglednih i često kod nas navođenih kao npr. Aleksandar Belić, ali ne vidim da ga nešto citiramo ovde. C...c... c... Valjda preteruje i ide iz jedne u drugu krajnost.

U knjizi koja je citirana piše da je srpski "bio na Porti jedno vreme diplomatski jezik" . Dakle, nije bio uvek, nego samo jedno vreme. To "jedno vreme" se odnosi na period posle pada Despotovine, što se vidi iz samog izvornika: "Poznata činjenica da je srpski iz tolikih razloga, a najpre zato što je tursko carstvo na Balkanu postalo uglavnom na temeljima srpske države i što je masa etnička nametala novim gospodarima narodni jezik, bio na Porti jedno vreme diplomatski jezik...".

Zvanični jezici: Osmanski turski, arapski i persijski; ostali jezici u javnoj upotrebi: srpski, jermenski, krimskotatarski itd...

Grčki je valjda izumro za vreme turske okupacije, ustupivši mesto srpskom, pa ga posebno ni ne navodimo, zar ne?

Pa čekaj malo, ovde je reč o diplomatskom jeziku, a ne o službenom. To nije isto. Da jezik diplomatije ne mora nužno biti i službeni jezik dokazuje sledeći primer. U devetnaestovekovnoj Srbiji u službenoj upotrebi je bio srpski, a jezik diplomatije je varirao od slučaja do slučaja. Nekad je to bio nemački, nekad francuski, nekad engleski, dakle sve u zavisnosti od konstalacije snaga u Evropi i međunarodnih prilika.

Srpski jezik je doduše bio neka vrsta diplomatskog jezika u srednjem Podunavlju, ali samo do druge polovine 16. veka kada je znatan broj turskih velikodostojnika bio srpskog porekla. S tim se slaže i Pavle Ivić i veli: "Treba, međutim, naglasiti da se srpskohrvatski jezik naglo povlači iz prave diplomatske funckije posle sredine 16. veka. Udeo poturčenjaka iz naših krajeva među turskim velikodostojnicima više nije bio tako dominantan, a od starog ugleda srpskog gospodstva i kulture iz doba Despotovine nije više ostajalo ništa" Od ličnosti koje su slale pisma na ekavskom dijalektu on izdvaja sledeće: "Husrev beg, gospodar smederevski i beogradski 1535, Mehmed beh Mihalbegović iz Bosne 1536, Mustafa, dunavski kapetan u Pešti 1536, beogradski sandžakbeg Mehmed beg Jahjapašić 1540, Mehmed paša budimski 1544, beglerbeg Mehmed Sokolović 1551 i bečkerečki Mankoč-beg 1552".

Ovo ne treba ni malo da čudi. Pravi Turci nisu voleli da uče strane jezike, jer im je to bilo ispod časti. Tek krajem 18. i početkom 19. veka, kada je postalo očigledno da Turska zavisi od Evrope a ne ona od nje, biće otvorene prevodilačke škole kao i poslanstva u evropskim zemljama. Drugi balkanski narodi pak Srbi, Grci, Šiptari itd. koji su živeli i izvan okvira Turskog carstva, služili su do tada kao spona sa zapadom, jer Turci drugačije nisu mogli stupiti u kontakt sa zapadnjacima. Zato čuveni Mehmed paše Sokolovića u svom pismu temišvarskom ugarskom komandantu Andreju Batoriju izričito zahteva: "I što mi posilaš listova i sve mi srpskem jezikom pisilaj". Uostalom, ko nam jemči da su svi pobrojani i nepobrojani begovi pričali srpski? Možda je samo pisar znao srpski.--Nimčević razgovor  02:38, 3. decembar 2014. (CET)

Prvo, nemam vremena da ovde raspravljam o svemu i svačemu. Utvrdili smo da je srpski jedno vreme bio diplomatski jezik carstva, što znači da nije bio zvaničan jezik, ali da je bio u javnoj upotrebi. Sada bih lepo zamolio Nikolu da mi obrazloži ovu svoju izmenu: [2]. Gde se to tačno tvrdi da su persijski i arapski imali isti status kao turski ili da su jermenski i krimskotatarski bili u javnoj upotrebi (u smislu uprave ili diplomatije)? PANONIAN (razgovor) 12:01, 3. decembar 2014. (CET)

Utvrdili? Ko je utvrdio? Ja nisam video da je neko ovde naveo konkretan primer koji potvrđuje da je srpski korišten u diplomatiji, u vojsci, u "javnoj upotrebi" - šta god ta sintagma označavala.

Sudeći po kutijici u kojoj je kao zvaničan jezik neopravdano uvršten i srpski, ne bih rekao da su ovde svi načisto s tim da je diplomatski jezik jedno a zvanični drugo. Uz to me jako zanima zašto je ispušten grčki koji je bio u daleko većoj "javnoj upotrebi" od srpskog. Po čemu je srpski značajniji od grčkog, jezika Vaseljenske patrijaršije pod kojom su se nalazile srpske episkopije posle ukidanja Pećke patrijaršije i Ohridske arhiepiskopije?

U javnoj upotrebi srpski se koristi tek u 19. veku, kada je u Beogradskom pašaluku uvedeno dvovlašće. Fermani, hatišerifi i berati koje je Visoka porta izdavala srpskom narodu i knezu bili su naravno na turskom. Da bi ih narod mogao razumeti, prevođeni su i tumačeni na srpskom. Na njihovom prevođenju radio je između ostalog i Dimitrije Davidović. Međutim, to je već vreme srpske poluautonomije.--Nimčević razgovor  13:02, 3. decembar 2014. (CET)

U disertaciji Jelde Sajdam „Language Use in the Ottoman Empire and Its Problems“ piše:

During the Ottoman sovereignty, non-Muslims were free to choose their religion and language. During this long term, there was a cultural and social relationship between the Ottoman Turks and the minorities. Therefore, many different language were being used on the border of Ottoman Empire. Since the Ottomans were influenced by these minority languages, they, also, were affected by Turkish. Nevertheless, the official language was Turkish

— str. IV

The official language of the Ottomans was Turkish. However, minorities were using mainly Greek, Bulgarian and Serbian in the 19th century. Some groups were writing Turkish using Greek, Armenian or Hebrew alphabets. Some groups were even writing Greek and Serbian by using an Arabic alphabet. Though minorities were using each other’s language, official correspondences were conducted using Ottoman Turkish, which, itself contained many Arabic and Persian words.

— str. 59

Article 7 of the 1908 political programme of the Society for Union and Progress (The Young Turks) run: ... The official language of the State will remain Turkish. Its correspondence and deliberations of every kind will be conducted in Turkish

— str. 75

U odeljku Examples in the Public Sector piše:

As mentioned formerly, the minorities were reading and weiting using their languages under the rule of the Ottoman Empire... However, the minorities of the Ottoman State were using Ottoman Turkish for their official correspondence with the government.

— 98

U zaključku stoji:

The official language of the Ottoman Empire was Turkish... The minorities, for example Greeks, Armenians, Bulgarians, were free to use their own languages amongst themselves; that was sanctioned by administrators; however, they had to use Ottoman Turkish in any official correspondence to the government.

— str. 113

After Istanbul was conquered in 1453, the millet concept - a term used to explain the harmony of dependent nations under the Ottoman reign, was enacted by Mehmed the Conqueror. Even though the official language ot the Ottomans was Turkish, minorities (millets) were using their own languages. Over the centuries, the minorities of the Ottoman Empire conducted their worship and education in the Ottoman State. However, to re-emphasise, they were obliged to use Ottoman Turkish in official correspondences

— str. 113

Što se arapskog i persijskog tiče, piše sledeće:

Arabic, was the language of religion and law, and Persian, was the language of the high court and literary culture between 16th and 19th century during the Ottoman Empire.

— str. 112

--Nimčević razgovor  13:45, 3. decembar 2014. (CET)

Iz svega toga utvrđeno je sledeće:

• 1. da je jedini službeni jezik bio turski
• 2. da je arapski bio jezik vere i zakona
• 3. da je persijski bio jezik suda i literature
• 4. da je srpski bio diplomatski jezik (jedno vreme), konkretan primer (ponovo): [3]
• 5. da nismo jasno definisali status grčkog, jermenskog i krimskotatarskog. ako je grčki bio samo jezik Vaseljenske patrijaršije, to nije isto kao i da su ga koristile osmanske vlasti (kao što su koristile srpski).

Prema tome, arapski i persijski ne treba u kutijici da stoje zajedno sa turskim kao službeni jezici, već zajedno sa srpskim, kao jezici od određenog javnog značaja. Javni status grčkog, jermenskog i krimskotatarskog se mora bliže definisati pre ubacivanja u kutijicu. PANONIAN (razgovor)

Što se tiče srpskog evo još navoda iz literature:

• [4] - "Mehmed-paša Sokolović, uvodi naš srpski jezik kao dvorski i diplomatski jezik u celoj imperiji"
• [5] - Pod Muhamedom II srpski je već zauzeo prvo mesto kao dvorski i diplomatski jezik, jezik visokog opho- đenja, kako je počelo odmah posle Kosova, od Bajazita PANONIAN (razgovor) 15:49, 3. decembar 2014. (CET)

Vlada je naveo konkretne potvrde za svoje tvrdnje, Panonijane ti ne. Očito je da je status turskog, persijskog i arapskog bio isti tokom celog postojanja Otomanskog carstva. Ostali jezici su se tek povremeno tu izdvajali. I teritorijalni i lingvistički udeo srpskog etničkog korpusa u strukturi Otomanske imperije je bio zanemarivo mali u odnosu na većinu, ali i ostale narode. Koliko je realno izjednačavati vizantijsko kulturno nasleđe sa srpskim. Čak je i jermenski kulturni uticaj bio znatno oznad srpskog. Vodeći se tom logikom može pasti na pamet nekome u recimo Slovačkoj za 100 godina da napiše kako je slovački jezik bio službeni jezik umetnosti u Srbiji jer je pronašao dokaze o postojanju tamo neke slikarke koja je pričala na slovačkom. Na kraju krajeva, to da li je srpski jezik imao neki značaj u Otomanskoj Imperiji i kakav je njegov značaj bio (i koliko vremenski), je tema za rasprave na daleko višim nivoima nego što je to ovde. Problem ove vikipedije i jeste što mnogi sebi daju za pravo da presecaju po nekim vlastitim kriterijima. A to ne može iz prostog razloga što se kosi sa osnovnim kriterijumom vikipedije, a to je bez originalnog istraživanja --ΝικόλαςΜπ. (razgovor) 16:32, 3. decembar 2014. (CET)

A kako bi bilo da ti lepo pročitaš ponovo šta Nimčević tvrdi, jer nisam nigde video da on tvrdi da je "status turskog, persijskog i arapskog bio isti". Naprotiv, niti je on to negde rekao, niti su navodi koje je on citirao to negde sugerisali, jer u tim navodima jasno stoji da je jedini zvanični jezik bio turski, a ne i ova dva. PANONIAN (razgovor) 17:24, 3. decembar 2014. (CET)

Može li neko novije izdanje, a ne međuratno (iz 1937. odnosno 1941. godine)?

Postavljaju se pitanja:

1. ko tvrdi da „Mehmed-paša Sokolović, uvodi naš srpski jezik kao dvorski i diplomatski jezik u celoj imperiji“ 2. ko tvrdi da je „Pod Muhamedom II srpski je već zauzeo prvo mesto kao dvorski i diplomatski jezik, jezik visokog ophođenja, kako je počelo odmah posle Kosova“

Rekao bih da je u pitanju jedan autor koji kao da je zaboravio da se Turska nije prostirala samo u Evropi, nego i u Aziji. Irancima sa kojima su Turci ratovali i mirili se unedogled srpski je bio stran. Mnogo ubedljiviji je Ivićev i Kostićev (Mita Kostić) zaključak da je srpski bio jedno vreme jezik diplomatije u jugoistočnoj Evropi.

Što se pak tiče jezika dvora, ja sam ubeđen da se o tome detaljnije može pročitati u nekoj drugoj studiji. Ovo je, rekao bih, aprioran sud koji nije zasnovan ni na čemu. Kako neko može tvrditi nešto a da nije ni bio u turskim arhivima? Ja sam siguran da autor koji tvrdi ovo nije ni bio u Turskoj, a kamoli kročio u arhive. Od turskog su mu garant poznate samo turske pozajmice. Govorimo o međuratnom periodu kada se jedino Vasilj Popović pozabavio detaljnije istorijom Turske u svojoj knjizi Istočno pitanje. Međutim, ni on nije koristio turske izvore, nego samo sekundarnu literaturu. Tek u najnovije vreme posvećena je pažnja turskim izvorima.--Nimčević razgovor  16:48, 3. decembar 2014. (CET)

Evo šta kaže vrsni osmanista Džefri Luis u svojoj monografiji „The Turkish Language Reform. A Catastrophic Success“:

Although they did not go as far as their Seljuk predecessors in despising their mother tongue enough to make Persian their official language, the fifteenth century saw a huge increase in the Persian influence on Turkish writers of prose and poetry. They took Persian writers as their models and filled their works with Persian borrowings.

— 7

The mixture of Turkish, Arabic, and Persian, which Turks call Osmanlıca and we call Ottoman, was an administrative and literary language, and ordinary people must have been at a loss when they came into contact with officials.

— 8

Article 18 of the Constitution of 1876 named the official language as Turkish, not Ottoman: 'Tebâ'a-i Osmâniyenin hidemât-ı devlette istihdam olunmak için devletin lisân-ı resmîsi olan Türkçeyi bilmeleri şarttır' (A prerequisite for Ottoman subjects' employment in State service is that they know Turkish, which is the official language of the State).

— 16

Article 7 of the 1908 political programme of the Society for Union and Progress ('the Young Turks') ran: 'Devletin lisan-ı resmîsi Türkçe kalacaktır. Her nevi muhaberat ve müzakeratı Türkçe icra olunacaktır' (The official language of the State will remain Turkish. Its correspondence and deliberations of every kind will be conducted in Turkish) (Tunaya 1952: 209).

— 21

--Nimčević razgovor  16:52, 3. decembar 2014. (CET)

ako je grčki bio samo jezik Vaseljenske patrijaršije, to nije isto kao i da su ga koristile osmanske vlasti (kao što su koristile srpski).

Ovaj tvoj sud je u koliziji sa Ivićevim sudom („Srpski narod i njegov jezik“ str 157 - ista knjiga koju si mi ne tako davno preporučio) da „u Srbiji pod Turcima zvanični jezik vlasti nije bio srpski". --Nimčević razgovor  17:49, 3. decembar 2014. (CET)

A gde sam ja rekao da jeste? Rekao sam da su srpski osmanske vlasti koristile u diplomatiji, a ne u upravi. PANONIAN (razgovor) 18:13, 3. decembar 2014. (CET)

Nemoj mi reći da nigde nisi rekao da su turske vlasti koristile srpski. Odakle da počnemo? Najpre si tvrdio da je srpski bio (komandni) jezik vojske koja je "dobrim delom" bila sačinjena od Srba. Ovo bi bilo moguće jedino u slučaju da je najveći deo operativne vojske u Rumeliji bio sastavljen od neasimilovanih Srba, ili drugačije rečeno da je čitava Lazareva vojska prešla u službu Turcima. Jedino tako bi se taj zaključak mogao potkrepiti, drugačije ne znam kako bismo svetu i Hrvatima mogli objasniti tvrdnju da je srpski bio jezik vojske. Međutim, onda se postavlja dodatno pitanje. Kako su malobrojni Turci porazili mnogobrojne Srbe?

Ako je pismo nekog turskog zapovednika napisano na srpskom, to ne znači automatski da je srpski bio jezik "od određenog javnog značaja". To može značiti da je srpski korišćen u korespondenciji sa stranim vladarima kao jezik sporazumevanja. (Ja sam ubeđen da nije bio i jedini). Kao što sam već rekao, pismo je mogao da napiše i neko drugi u ime paše, vezira, kao što je najčešće slučaj.

I nikako mi nije jasno po čemu je srpski jezik iznad grčkog? Srpski se ne može upoređivati sa grčkim, a kamoli sa persijskim i arapskim. Mislim da je krajnje licemerno preispitivati takav stav. Srpski je postao jezik „od određenog javnog značaja“ tek u 19, ali to je već počatak novovekovne srpske državnosti. Grčki jezik pak govorio se ne samo u Grčkoj, nego i u udaljenim turskim vazalnim kneževinama Vlaškoj i Moldaviji. U Beogradu je uoči austrijske okupacije Srbije 1717. radila grčka škola koju su pohađali i Srbi i Grci.--Nimčević razgovor  19:55, 3. decembar 2014. (CET)

Molim ljude da prestanu da se sablažnjavaju i prestanu više da posmatraju Srbe i srpski jezik u neistoričnom smislu t.j. da su Srbi i njihova kultura oduvek bili ono što su danas. Prvo morate da znate da su Srbi imali carstvo(priznavao ga papa ili ne on je nebitan), jer je car stara arijevska(iranska) titula i neki rimski hroničari su pretke Serba još ranije zvali sar-car što je i od samih Srba ostalo kroz istoriju da su svoje vladare vekovima pre Dušana zvali carevima. Drugo, sami Otomani su jedino od balkanskih naoda ozbiljnim smatrali jedino Srbe i Grke i to do vremena Sulejmana veličanstvenog. Grke jer su imali ostatke stare kulture, ali posle Ibrahimove izdaje, Sulejman i sultani posle njega nisu blagonaklono gledali na taj korpus, dok su Srbe oduvek smatrali moćnima i po njihovom pogledu oni su imali vlast nad srpskim carstvom bračnim pravom. Molio bih zainteresovane da stupe u kontakt sa institutom za osmanistiku u Turskoj, naravno i da se raspitaju o ovoj činjenici. Takođe o ovome imate i u podacima udruženja srpsko-turskog prijateljstva. Naime u vreme Sulejmana vličanstvenog, 16.v., zlatni vek otomanske imperije i islamskog sveta, četiri glavna jezika, za različitu upotrebu su postojala u istom i to ovim redom;

arapski-verski jezik, jezik religije, svetog pisma kurana,

persijski-književni jezik, jezik poezije, na njemu je Sulejman slao Ruslani(Huremi) svoja pisma, srpski još uvek tada nije imao poeziju u islamskom ruhu, jer su Srbi skoro počeli da prelaze u islam, ali persijski je od početka u islamu i zato se neverovatna poezija razvila od njega, priče iz 1001 noći su na persijskom,

srpski-jezik dvora i administrativne komunikacije, u različito vreme imao različit značaj, ali uvek uzlazni, tako se u 19.v. široko upotrebljavao u svim delovima vojno-civilne uprave, arapski nije imao ovaj značaj, t.j. pučki arapski, jer su Otomani na njih gledali nekako nisko, iz tog vremena i potiče izreka što crnji to grđi, tako je i danas na bliskom istoku, sve do druge polovine 19.v. je ovako dok ne počnu da se stvaraju nacionalne države, zato neiskusni često upadaju u ovu zamku, jer misle da su oduvek postojale te nac. države i ti principi,

čagatajski-jezik vojske, tada današnji turski nije ni postojao i pripadao je jednom širem krugu naroda koji su govorili zapadnu varijantu čagatajskog od anadolije do planina na istoku(Himalaji-Sajan), istočni se govori u severozapadnoj Kini u Ujguriji, u prvo vreme većina njihove vojske i vojske zlatne horde su bili Čagatajci ili Džagatajci, tako ih i naši hroničari iz 15.v. nazivaju, kasnije je većina vojske čak bila balkanska, kada su kolonizatori odvojili velike delove severne Afrike i bliskog istoka iz otomanske imperije, a Rusija pripojila sebi sve tatarske kanate do Ararata.

Ovo za srpski se može naći i u pismima tri indijska emisara, koji su po završetku prvog svetskog rata išli u diplomatsku misiju Evropom i stigli i u Srbiju, tada kraljevinu SHS. Oni su ipak sve vreme boravili u Srbiji, tako su nazivali zemlju kroz koju su prolazili na puto do severne Grčke, do Atosa. Čak i kada su prolazili kroz tadašnje Sarajevo i Skoplje oni su govorili i pisali o njima kao srpskim gradovima. U Sarajevu po njima,u tom vremenu, žive Srbi pravoslavne i muslimanske veroispovesti, a u Skoplju Srbi, Bugari i Čerkezi(pod ovim misle na Šiptare, zanimljivo za one koji istražuju oreklo istih. Čerkezi su inače kavkazki narod) i govore se srpski, bugarski i čerkeski, vere pravoslavlje i islam i ima nešto katolika, na jugu(jugu Srbije-Makedonije današnje) ima još i Vlaha-Cincara i Grka i njihovih jezika. Dakle i oni govore ovo o srpskom jeziku u otomanskom carstvu do druge polovine 19.v. dok nije počela da se stvara nacionalna turska država. Ova četiri jezika je inače znao i Sulejman veličanstveni i bio obavezan da ih zna svaki sultan. Što se tiče evolutivne starosti srpskog jezika i njegove superiornosti, o tome su govorili mnogi akademici zapadne Evrope i sveta; Ami Bue, Siprijan Rober, Rober Latam, Gete, Luj Leže, Andre Vajan, Emil Piko, kao i indijski erudita i filozof Rabindranat Tagor koji je pisao o starosti srpskog jezika i naučno ga povezivao sa vedskim i samskrtom, kao i sa zendijanskim. Njegovi radovi su obimni, a njegov put je nastavila i njegova unuka Alokananda Miter. Oni i dan danas imaju trećinu istovetnih reči, a preko 70% sličnih i preko 80% sa istim korenima. Za njih je srpski bio slovenskim jezicima kao latinski romanskim jezicima. Molim ljude da ne traže sad reference od mene, jer ovaj tekst pišem na brzinu i nemam zaista vremena za to, već da pogledaju moje navode i imena i neka potraže sve to, kako online, tako i u pisanom obliku. Pozdrav. Crnizmaj (razgovor) 03:21, 28. maj 2015. (CEST)

Naziv

Zahtijevam da se naziv drzave preimenuje u Osmansko Kraljevstvo, posto onaj Bojan je jedan dan ustao na pogresnu nogu i ne znam kakva ga je muka natjerala da Persijsko, Asirsko, Vavilonsko, Ahemedinsko i ostala carstva nazove kraljevstvima. I tako je i uradio. Njegovo objasnjenje je bilo da vladari tih drzava nisu bili carevi vec su se nazivali drugacije. E pa i Osmanskim carstvom nije vladao car vec sultan, pa je i to, kao i Shah azijska titula, i ne mozemo praviti izuzetak pa samo Osmansko nazvati carstvom. Dokon covjek pa ne zna sta radi. Ne znam odakle mu takva ideja. Ajde sad polako fino da se promieni i naziv ove drzave.

Šah je kralj na persijskom. -- Bojan  Razgovor  04:56, 29. septembar 2015. (CEST)

Nije tacno. To su tako preveli latini, posto oni nemaju prevod za cara osim Imperator, ali tim nazivom ne bi nikoga drugog nazvali osim svog vladara. Shah na persijskom znaci Shah, tu nema prevoda. A mi u srpskom jeziku imamo odgovarajucu rijec i za titulu i za naziv drzave. Nego nemoj da mi bjezis od Osmanskog Carstva, ima da ga nazoves Kraljevstvom posto si tako nazvao i Asirsko Carstvo, Persijsko i Vavilonsko. A imam za tebe jedno pitanje, koju titulu je imao Asirski vladar?

Pre nego sebi daš za pravo da zahtevaš nešto budi uljudit i daj odgovarajuću istoriografsku referencu za to što zahtevaš? Čuj, on zahteva hehe --ΝικόλαςΜπ. (razgovor) 15:21, 29. septembar 2015. (CEST)

Ne mogu da ti dam odgovarajucu referencu zato sto ne postoji. Svi zivi i mrtvi istoricari Osmansko carstvo nazivaju carstvom, kao i Asirsko, Vavilonsko, Persijsko, Medijsko i ostala. Medjutim posto vidim da ovdje moze svasta da se radi i bez referenci, kao sto je ovaj Bojan uradio, onda cu i ja tako da radim. Ovo moje je samo reakcija na ono sto on radi.

Ne možeš da daš referencu jer ne postoji. Super. Onda se nemoj ni mučiti da pišeš ovde. -- Bojan  Razgovor  04:14, 30. septembar 2015. (CEST)

Beleška o načelu narodnosti

Mesto trpeljivosti nacionalna isključivost, mesto jednakosti pravo jačeg. Ovakva državna politika vodi komprovitovanju novoga režima i bržem procesu narodnosnoga zgrupisavanja u Turskoj. Načelo nacionalnosti dobija sve oštrija obeležja i jasniji oblik. Arapi, Arbanasi, Bugari, Grci, Jermeni, Srbi, nisu samo narodi u Turskoj carevini pod Turcima. Oni sve više predstavljaju i postaju organizovane celine na jednom manje ili više tačno određenom delu otomanske teritorije.

• Srpski književni glasnik, Politički pregled, Narodnosno pitanje u Turskoj

Klikeri (razgovor) 15:37, 11. mart 2016. (CET)