Siromalabarska katolička crkva

Siromalabarska katolička crkva ili Crkva malabarskih sirijskih katolika (sirijski: ܥܕܬܐ ܩܬܘܠܝܩܝ ܕܡܠܒܪ ܣܘܪܝܝܐ, transkribovano: Edta Katholiki D'Malabar Surjaja; latinski: Ecclesia Syrorum-Malabarensium, bukvalno: „Crkva malabarskih Sirijaca“), je istočnokatolička velika arhiepiskopska crkva sa sedištem u Kerali, Indija. To je autonomna (na latinskom, sui iuris) određena crkva u punoj zajednici sa papom i Katoličkom crkvom, sa samoupravom prema Zakonu o kanonima istočnih crkava. Na čelu crkve je poglavar sa titulom Mitropolit i Kapija cele Indije, veliki arhiepiskop Džordž kardinal Alenčeri. Siromalabarski episkopski sinod, koji kanonski saziva i kojim predsedava veliki arhiepsikop, predstavlja vrhovnu vlast crkve. Siromalabarski je prefiks skovan od reči sirijski, jer crkva koristi liturgiju istočnosirijskog obreda i Malabar, što je istorijsko ime moderne Kerale. Ime se koristi u službenim vatikanskim dokumentima od devetnaestog veka.

Siromalabarska crkva je najveća među hrišćanima apostola Tome sa preko 4 miliona vernika i vodi poreklo od misionarske aktivnosti apostola Tome u 1. veku. Najranije zabeleženo hrišćansko prisustvo u Indiji datira iz 4. veka, kada su je persijski misionari tradicije istočnosirijskog obreda, pripadnici crkve koja je kasnije postala Crkva Istoka, osnovali u današnjoj Kerali i Šri Lanki. Crkva Istoka je delila je zajednicu sa Velikom crkvom (katoličanstvo, pravoslavlje i orijentalno pravoslavlje) sve do Efeskog sabora u 5. veku, dok se kasnije odvojila pre svega zbog razlika u hristologiji i zbog političkih razloga. Siromalabarska crkva koristi indijsku varijantu Liturgije svetih Adaja i Marija koja pripada istočnosirijskom obredu istorijske Crkve Istoka, koja datira iz Edese iz 3. veka. Kao takva, deo je sirijskog hrišćanstva po liturgiji i nasleđu. Posle raskola 1552. godine, frakcija Crkve Istoka stupila je u vezu sa Svetom stolicom u Rimu (Haldejska katolička crkva) a Crkva Istoka se uršila zbog unutrašnjih borbi. Na sinodu u Diamperu 1599. godine, Malabarska crkva je bila podređena direktno vlasti Latinske katoličke arhipepiskopije Padroado iz Goe i jezuitima. Posle poluvekovne administracije pod Goa nadbiskupijom, disidenti su dali zakletvu Kunan krsta 1653. Ovom zakletvom su tomini hrišćani odbacili potčinjenost jezuitima, katoličkoj hijerarhiji i portugalsku dominaciju u duhovnim i svetovnim stvarima. Kao odgovor, papa Aleksandar VII je, uz pomoć reda bosonogih karmelićana, do 1662. uspeo da ponovo sjedini većinu nezadovoljnika sa Katoličkom crkvom. Siromalabarska crkva potiče od ove hijerarhije istočnosirijskog obreda koja je obnovila zajednicu sa Svetom stolicom pod vođstvom Mar Paliveetil Čandija. Prema putopisu Paremmakkal Tome Kathanara pod nazivom Varthamanappusthakama (datiran u 1790. godinu), ova crkva je tada bila poznata kao Malankarska crkva (Malankare Sabha).

Posle više od dva veka pod jurisdikcijom Latinske crkve, papa Lav XIII je 1887. godine u potpunosti odvojio Siramalabare od Latinske crkve, uspostavljanjem dva apostolska vikarijata, Trisur i Čanganaseri, a 1896. godine uspostavljen je i vikarijat Ernakulam, pod vođstvom autohtonih siromalabarskih episkopa. Siromalabarska crkva je u stvari postala autonomna sui iuris istočna crkva u okviru katoličke zajednice. Katoličanstvo u Siromalabarskoj crkvi jedinstveno je po tome što je prihvatilo tradicionalne hinduističke običaje koji čine sastavni deo tradicionalne indijske kulture. Učenjak i teolog Placid Podipara opisuje ovu crkvu kao „hinduističku (indijsku) u kulturi, hrišćansku (katoličku) u religiji i orijentalnu (istočnosirijski obred) u bogosluženju“. Vernici su pretežno iz malajalske etničke grupe koja govori malajalam, iako postoji manjina Tamila, Teluga i Severnih Indijaca iz različitih eparhija izvan Kerale. Nakon emigracije njenih članova, osnovane su eparhije u drugim delovima Indije i u drugim zemljama da bi služile malajalskoj dijaspori koja živi u zapadnom svetu. Postoje četiri eparhije izvan Indije, koncentrisane u zemljama engleskog govornog područja kao što su Australija, Kanada, Velika Britanija i SAD. Sveta Alfonsa je prva kanonizovana svetica crkve, a slede je sveta Kurijakose Čavara, sveta Eufrasija i sveta Marija Terezija. Iako su deo istočne crkve, članovi su zbog latinizacije često kolokvijalno poznati kao rimokatolici ili rimokatolički sirijski hrišćanin u državi Kerala. To je jedna od dve istočnokatoličke crkve u Indiji, druga je siromalankarska katolička crkva koja predstavlja frakciju Malankarske crkve koja je 1930. godine stupila u potpunu zajednicu sa Svetom stolicom u Rimu.