T-27
T-27 je sovjetska tanketa iz perioda pre Drugog svetskog rata.
| T-27 | |
|---|---|
|
| |
| Osnovne karakteristike | |
| Zemlja porekla | SSSR |
| Namena | tanketa |
| Početak proizvodnje | 1931-1933. |
| Broj primeraka | 3328 |
| Brzina na putu | 42 km/h |
| Doseg | 120 km |
| Dimenzije i masa | |
| Dužina | 2.60 m |
| Širina | 1.83 m |
| Visina | 1.44 m |
| Težina | 2.7 t |
| Oprema | |
| Glavno naoružanje | mitraljez DT od 7.62 mm |
| Sporedno naoružanje | nema |
| Oklop | 6-10 mm |
| Snaga (KS) | 40 KS |
| Posada | |
| Posada | 2 |
Istorija uredi
Bez iskustva u proizvodnji tenkova, 1930. SSSR se okrenuo uvozu: iz Britanije je uvezeno 8 amfibijskih lakih tenkova (Karden Lojd Model 1931), 30 srednjih tenkova (Model E i Mk II) i 26 tanketa (Vikers Karden-Lojd Mk VI). Ubrzo su nabavljena i dva tenka Kristi iz SAD. Tanketa Mk VI je lako modifikovana i puštena u proizvodnju 1931. kao T-27 (dalje modifikacije dale su T-27A).[1]
Karakteristike uredi
Ruska verzija britanske tankete Vikers Karden-Lojd Mk VI, T-27 bilo je maleno vozilo sa dva člana posade smeštena bok uz bok, sa motorom iza i između njih. Vozač je sedeo levo, a nišandžija desno, za lakim mitraljezom DT kalibra 7.62 mm. Njihov oklop štitio je samo od puščanih metaka. U službi, pokazalo se da imaju osetljive gusenice, što je doprinosilo kvarovima na neravnom terenu.[1]
Pozitivne strane T-27 bile su pouzdanost, jednostavna konstrukcija i održavanje, laka obuka vozača i brzina na ravnom terenu. Iako veće od britanskih tanketa, bile su i dalje krajnje skučene iznutra, upotrebljive samo za niske ljude. I što je najvažnije, samo komandna vozila imala su radio (posledica nerazvijene elektroindustrije u SSSR), što je sasvim ograničilo njihovu izviđačku ulogu.[2]
U borbi uredi
1932. T-27 je činio glavninu oklopnih snaga SSSR: Crvena armija imala je 65 bataljona od po 50 tanketa. Prvi put su korišćene u borbi protiv pobunjenika u srednjoj Aziji 1931-1932. Njihovo učešće u Zimskom ratu bilo je neslavno: sa uskim gusenicama, tonule su u snegu (zimi) i blatu (u proleće) Finske. Do 1941. ostalo ih je manje od 1.200 u službi, i tokom Operacije Barbarosa korišćene su za pozadinske dužnosti: obuku posada, vuču artiljerije i prenos municije. Neke su preživele sve do decembra 1941, kada su poslednji put upotrebljene za odbranu Moskve.[2]
Reference uredi
Literatura uredi
- Ness, Leland (2002). Jane's-World War II Tanks And Fighting Vehicles-The Complete Guide. London: HarperCollinsPublishers. str. 151. ISBN 978-000711228-9.
