Hotel Algonkvin
Hotel Algonkvin (engl. Algonquin Hotel) američki je istorijski hotel koji se nalazi na adresi Zapad br. 59, u 44. ulici u srednjem delu Menhetna u Njujorku. Hotel je proglašen istorijskom znamenitošću Njujorka.
| Hotel Algonkvin | |
 | |
Informacije
| |
|---|---|
| Lokacija | Menhetn, Njujork, Njujork, SAD |
| Koordinate | 40° 45′ 21″ N 73° 58′ 56.4″ W / 40.75583° S; 73.982333° Z |
| Status | Istorijska znamenitost Njujorka |
| Otvaranje | 1902. |
Kompanije
| |
| Arhitekta | Goldvin Staret |
| Vlasnik | Frenk Kejs |
| Reference: Zvanični veb-sajt | |
Hotel ima 181 sobu, otvoren je 1902. godine, a dizajnirao ga je arhitekta Goldvin Staret. Prvobitno je zamišljen kao apartmanski hotel, ali je ubrzo preuređen u tradicionalni smeštaj. Njegov prvi vlasnik-menadžer Frank Kejs kupio je hotel 1927. i uspostavio je mnoge hotelske tradicije. Imao je ugled domaćina za brojnih književne i pozorišne ugledne ličnosti, poput članova Algonkvinskog okruglog stola (engl. Algonquin Round Table).[a]
Istorija
urediHotel Algonkvin prvobitno je zamišljen kao apartmanski hotel, a vlasnik je nameravao da iznajmi sobe i apartmane uz dugogodišnji zakup.[1] Kada je prodato nekoliko zakupa, vlasnik je odlučio da ga pretvori u hotel koji će prvobitno nazvati „Pjuritan”. Frank Kejs, nakon što je otkrio da su plemena Algonkini bili prvi stanovnici tog područja, nagovorio je vlasnika da ga krsti imenom „Algonkvin”.[2][3]
Kejs je preuzeo zakup hotela 1907. godine,[4] a 1927. kupio je imanje na kojem je bila zgrada za milion američkih dolara.[5] Kejs je ostao vlasnik i upravnik hotela do svoje smrti u junu 1946. U oktobru te godine, Algonkvin je kupio Ben Bodne iz Čarlstona u Južnoj Karolini za nešto više od milion američkih dolara.[6] Bodne je preduzeo opsežne napore za obnovu i renoviranje hotela.[7] Bodne je 1987. hotel prodao grupi japanskih investitora, a nakon toga Algonkvin je nekoliko puta menjao vlasnika, pre nego što je 2002. godine završio u vlasništvu Miller Global Properties-a. Posle dvogodišnjeg renoviranja koje je koštalo 3 miliona američkih dolara,[8] hotel je ponovo prodat 2005. godine kompaniji HEI Hospitality.[9] HEI Hospitality ga je povezao s Marriott International-om, gde je deo brenda Marriott’s Autograph Collection.[10][11]
Algonkvinski okrugli sto
urediU junu 1919. hotel je postao mesto svakodnevnih sastanaka Algonkvinskog kruglog stola, grupe novinara, autora, publicista i glumaca koji su se okupili da razmene dosetke (duhovite opaske) tokom ručka u glavnoj trpezariji.[12] Grupa se sastajala gotovo svakodnevno tokom deset godina. Neki od glavnih članova „Začaranog kruga” bili su: Frenklin P. Adams, Robert Benčli, Hejvud Brun, Mark Koneli, Džejn Grant, Rut Hejl, Džordž S. Kofman, Harpo Marks, Nejsa Makmajn, Doroti Parker, Harold Ros, Robert E. Šervud i Aleksander Vulkot.
Na kraju Prvog svetskog rata, pisci časopisa Vanity Fair i stalne mušterije hotela Doroti Parker, Robert Benčli i Robert E. Šervud počeli su da se sastaju na ručku u Algonkvinu. To je postalo svakodnevni događaj i podstakao je svakodnevnu razmenu ideja i mišljenja koje su delile visoko cenjene književne ličnosti. Cordž S. Kofman, Hejvud Brun i Edna Ferber takođe su bili deo zbora. Oni su uticali su na pisce poput Frensisa Skota Ficdžeralda i Ernesta Hemingveja. Osnovali su časopis The New Yorker. Svi gosti hotela do danas dobijaju besplatne primerke časopisa.
Frank Kejs, vlasnik hotela, obezbedio je dnevni ručak za talentovanu grupu mladih pisaca, a dobili su i vlastiti sto i konobara. Edna Ferber, Frenklin P. Adams, Džordž S. Kofman, Hejvud Brun i Mark Koneli na kraju su se pridružili Algonkvinskom okruglom stolu.
Posetioci često zahtevaju da večeraju za pravim „okruglim stolom” za kojim su se članovi Algonkvinskog okruglog stola sastajali decenijama.
Nacionalni književni orijentir
uredi
Algonkvinski okrugli sto, kao i veliki broj drugih književnih i pozorišnih velikana koji su odsedali u hotelu, pomogao je da hotel 1987. dobije status istorijske znamenitosti Njujorka.[13] Prijatelji biblioteka SAD su 1996. godine hotel proglasili nacionalnim književnim orijentirom. Bronzana ploča organizacije pričvršćena je na pročelju hotela.[14]
Napomene
uredi- ^ Okrugli sto Algonkin bila je grupa njujorških pisaca, kritičara, glumaca i umnih ljudi. Članovi „Začaranog kruga“, kako su sebe nazvali, sastajali su se svakog dana u hotelu Algonkin od 1919. do otprilike 1929. Na tim ručkovima bavili su se mudrovanjem, igrom reči i dosetkama. koje su putem novinskih članaka distribuirani širom zemlje
Reference
uredi- ^ Case, Frank (1938). Tales of a Wayward Inn. New York: Garden City Publishing Co. str. 39.
- ^ Case, str. 26–27
- ^ Herrmann, Dorothy (1982). With Malice Toward All: The Quips, Lives and Loves of Some Celebrated 20th-Century American Wits. New York: G. P. Putnam's Sons. str. 19. ISBN 0-399-12710-0.
- ^ Case, str. 37
- ^ Case 189
- ^ „Sale of a Wayward Inn”. TIME magazine. 21. 10. 1946. Arhivirano iz originala 21. 07. 2013. g. Pristupljeno 3. 9. 2007.
- ^ Dana, Robert (16. 4. 1951). „Algonquin is Rich in Tradition”. Tips On Tables. Arhivirano iz originala 18. 8. 2007. g. Pristupljeno 3. 9. 2007.
- ^ Bleyer, Jennifer (17. 10. 2004). „A Child of the Algonquin Looks for a New Generation of Wits”. The New York Times. Pristupljeno 16. 9. 2007.
- ^ „The Historic Algonquin Hotel Sold By Cushman & Wakefield”. Cushman & Wakefield. 21. 9. 2005. Arhivirano iz originala 27. 11. 2008. g. Pristupljeno 17. 9. 2007.
- ^ „NYC's landmark Algonquin becomes Marriott”. New York Post. 20. 9. 2010. Arhivirano iz originala 20. 10. 2012. g.
- ^ Algonquin Hotel checks in with Marriott International, September 19, 2010, Crain Communications, Inc
- ^ Fitzpatrick, Kevin C. „History of the Round Table”. Arhivirano iz originala 28. 9. 2007. g. Pristupljeno 3. 9. 2007.
- ^ Heller Anderson, Susan (20. 9. 1987). „City Makes It Official: Algonquin is Landmark”. New York Times. Pristupljeno 21. 10. 2007.
- ^ Friends of Libraries USA. „1996 dedications”. Arhivirano iz originala 6. 5. 2008. g. Pristupljeno 13. 9. 2007.
Literatura
uredi- James R. Gaines, Wit's End: Days and Nights of the Algonquin Round Table (New York: Harcourt, 1977).
