Štednja
Štednja uopšteno znači čuvanje i odlaganje materijalnih dobara i novca, na primer ulaganjem u banku ili recimo u penzijski fond.
Provodi se odgađanjem odnosno ograničavanjem potrošnje za određeno vreme ili tako što se čuvaju dobra od beskorisnog ili društveno manje korisnog trošenja u odnosu na druge potrebe. Veliko ekenomsko značenje ima štednja sredstava za rad, predmeta rada i radne snage.
Razlikuje se materijalna, novčana, individualna, kolektivna, dobrovoljna i prisilna štednja. Zbog njenog velikog značenja za društvo svaka zemlja vodi brigu o štednji, osniva za to posebne ustanove, različitim merama podstiče stanovništvo da štedi i brine se da uštede budu racionalno iskorištene. Posebno je rasprostranjena štednja novca, i to ulaganjem novca u štedne ustanove, banke ili poštanske štedionice. Za tu svrhu štedne ustanove izdaju posebne štedne knjižice. Gomilanjem mnogobrojnih sitnih štednih uloga prikupljaju se velika novčana sredstva, koja se mogu iskoristiti za postizanje krupnik ekonomskih ili drugih društvenih ciljeva.
Godine 1924. u Milanu osnovan je Međunarodni institut za štednju. Istovremeno je uveden i Svetski dan štednje (31. oktobar), kada se posebno zapaža propaganda štednje preko najrazličitijih sredstava javnog informisanja, dodjeljuju se štedišama razlčičite nagrade i sl. U makroekonomskom smislu štednja se može poistovetiti sa akumulacijom.
U širem smislu, štednja znači smanjenje troškova. Za razliku od investicije koja je takođe ulaganje novca, štednja nema elemente rizika.