Jamčenje

Jamčenje je u Srbiji predstavljalo religijsku meru koja se koristila u narodu kao sredstvo za traženje zločinca, dok se u sudu primenjivalo kao dokazno sredstvo.

Istorija

Jamčenje koje se koristilo za vreme turske vladavine i posle oslobođenja nema veze sa jemstvom u današnjem smislu reči. Ono se koristilo kada bi prestupnik bio nepoznat. Tada bi vlast okupila seljane na mestu izvršenja krivičnog dela koji bi jamčili jedan za drugog da nisu prestupnici. Ako bi svi našli jemca, prestupnik bi i dalje ostao nepoznat pa bi selo plaćalo globu. U suprotnom ako neko ne bi našao jemca, bio bi sumnjiv pa bi od njega krenula istraga. Jamčenje u prvoj fazi nema karakter dokaznog sredstva već se pojavljuje samo kao pripremna radnja vlasti, da se počne istraživanje od određenog lica. Snagu dokaznog sredstva jamčenje ima tek na sudu, zauzimanjem za optuženo lice, što ima sličnosti sa kletvenicima i duševnicima u srednjovekovnom srpskom pravu.

U umetnosti

Da se jamčenje često koristilo govori i narodna pesma „Majstor Manojlo“.

Literatura

1. Aleksa S. Jovanović: Dokazna sredstva u našem starom kaznenom zakonarstvu, Štamparija S. Nikolića, Beograd 1898.
2. Aleksa S. Jovanović: Prinosci za istoriju starog srpskog prava, Nova trgovačka štamparija, Beograd 1900.