Julijan Cezarini
Julijan Cezarini Stariji (italijanski: Giuliano Cesarini, seniore; 1398 - 10. novembar 1444) je bio kardinal pape Martina V. Predsedavao je Bazelskim saborom do 1437. godine. U ime pape Evgenija IV potpisao je crkvenu uniju sa vizantijskom pravoslavnom crkvom poznatiju kao Firentinska unija (1439). Jedan je od glavnih propovednika i učesnika Varninskog krstaškog rata u kome je i poginuo u bici kod Varne 1444. godine.
Julijan Cezarini | |
|---|---|
 Julijan Cezarini, univerzitet u Bolonji | |
| Puno ime | Julijan Cezarini Stariji |
| Datum rođenja | 1398. |
| Mesto rođenja | Rim, Papska država |
| Datum smrti | 10. novembar 1444. (45/46 god.) |
| Mesto smrti | Varna, Osmansko carstvo |
Bazelski i Firentinski sabor uredi
Cezarini je rođen 1398. godine u Rimu kao jedan od petorice braće poznate rimske porodice.[1][2] Njegov brat Đakomo bio je papski podesta Orvieta i Folinja, visoki sudski i vojni funkcioner. Školovao se u Peruđi gde je učio rimsko pravo. Kada je zapadna šizma okončana prihvatanjem pape Martina za jedinog papu, Cezarini se vratio u Rim gde je bio u službi kardinala Branda od Kastiljona. Sa kardinalom Brandom je 1419. godine u Češkoj i Nemačkoj gde su izbile otvorene pobune Husita. Kao papski izaslanik, Cezarini je putovao u Englesku. Martin ga je 1426. godine postavio za kardinala i ubrzo ga poslao u Nemačku da propoveda krstaški rat protiv Husita. Nakon propasti krstaškog rata, Cezarini je presedavao saborom u Bazelu. Kao predsedavajući, Cezarini se uspešno opirao pokušajima novog pape Evgenija IV da raspusti sabor. Povukao se 1437. godine zbog sukova sa većinom delegata koji su više želeli da ponize novog papu nego da sprovedu reforme crkve. Kada je Evgenije sazvao sabor u Ferari, Cezarini je na čelu delegacije koja pregovara sa Vizantijom. Pregovori su završeni sklapanjem kratkotrajne Firentinske unije.[3]
Krstaški rat uredi
Nakon okončanja sabora, Cezarini je poslat kao papski legat u Ugarsku (1442) gde je papa posredovao u rešavanju krize nastale nakon smrti Alberta II. Elizabeta Luksemburška, Albertova udovica, ostala je sama sa maloletnim detetom koje je krunisano kao Ladislav V. Međutim, uspon Osmanlija predstavljao je ozbiljnu opasnost po Ugarsku, te je plemstvo pozvalo mladog poljskog kralja Vladislava III Jagelonca i krunisalo ga za ugarskog kralja. Vladislavov zadatak bio je da odbrani državu od Turaka. U Đeru je Cezarini 13. decembra 1442. godine prihvatio Vladislava za ugarskog kralja do Ladislavovog sticanja punoletstva. Cezarini je postao poverenik novog kralja. Godine 1443. otišao je u Beč na dvor Fridriha III. Postao je jedan od glavnih organizatora novog krstaškog rata protiv Osmanlija čiji je cilj bio sprečavanje osmanske invazije na Evropu. Juna 1444. godine ugarski kralj je, nakon uspešnog prodora do Sofije, potpisao sa sultanom Muratom II mir u Segedinu na deset godina. Cezarini je insistirao na raskidanju sporazuma. To se dogodilo septembra iste godine. Ugari su pokrenuli nov pohod koji je doveo do katastrofalne bitke na Varni (10. novembar 1444. godina). Julijan Cezarini ubijen je u bici. Glasine da je pobegao sa bojnog polja su lažne.[4]
U pismima Eneja Silvio Pikolomini, kasnije papa Pije II, opisuje Cezarinijevu nesreću u ratovima, ali takođe piše da je kardinal otišao pravo u raj nakon mučeničke smrti u bici kod Varne. Među Cezarinijevim učenicima je i Domeniko Kapranika, poznati italijanski kanonista i državnik.[5]
Reference uredi
- ^ Cesarini genealogy Arhivirano [Date missing] na sajtu Archive-It, Sardimpex.
- ^ Miranda, Salvador, Cardinals of the Holy Roman Church Arhivirano na sajtu Wayback Machine (15. maj 2008), Fiu.
- ^ Dž. Linč. 1999. str. 453.
- ^ Ćorović 2006, str. 314–325.
- ^ Pii II Opera Omnia, Basel, (1551). pp. 64
Literatura uredi
- Christianson, Gerald , Cesarini, the conciliar cardinal: the Basel years, 1431–1438, S[ank]t Ottilien: EOS-Verlag. 1979. ISBN 978-3-88096-074-9.
- V. Ćorović; Istorija Srba, Dom i škola, Beograd (2006)
- Linč, Džozef H. (1999). Istorija srednjovekovne crkve. Beograd: Clio.
Spoljašnje veze uredi
- Julijan Cezarini na Katoličkoj enciklopediji