Amintore Fanfani

Amintore Fanfani (ital. Amintore Fanfani; Pjeve Santo Stefano, 6. februar 1908 — Rim, 20. novembar 1999) bio je italijanski političar i premijer Italije u više navrata. Bio je jedan od istaknutijih italijanskih političara u posleratnoj Italiji i istorijska ličnost Hrišćanske demokratije.

Amintore Fanfani
Amintore Fanfani u 1983.
Lični podaci
Datum rođenja	(1908-02-06)6. februar 1908.
Mesto rođenja	Pjeve Santo Stefano, Kraljevina Italija
Datum smrti	20. novembar 1999.(1999-11-20) (91 god.)
Mesto smrti	Rim, Italija
Porodica
Supružnik	Bjankaroza Provasoli (v. 1939 —  njena smrt 1968) Marija Pia Tavacani (v. 1975)
Deca	7
Politička karijera
Politička stranka	PNF (1935–1943) DC (1943–1994) PPI (1994–1999)
Mandati Premijer Italije 17. april 1987 — 28. jul 1987. Prethodnik Betino Kraksi Naslednik Đovani Gorija 1. decembar 1982 — 4. avgust 1983. Prethodnik Đovani Spadolini Naslednik Betino Kraksi 26. jul 1960 — 21. jun 1963. Prethodnik Fernando Tambroni Naslednik Đovani Leone 1. jul 1958 — 15. februar 1959. Prethodnik Adone Zoli Naslednik Antonio Senji 18. januar 1954 — 10. februar 1954. Prethodnik Đuzepe Pela Naslednik Mario Šelba

Biografija

Rođen je 1908. godine u mestu Pjeve Santo Stefano, provincija Toskana. Završio je studij ekonomije na Katoličkom univerzitetu u Milanu 1932. godine.

Bio je član Nacionalne fašističke partije i zalagao se za ideje korporativizma. Tih je dana pisao za zvanični rasistički časopis u Italiji, „Odbrana rase“ (La difesa della razza), a 1938. godine je bio jedan od 330 potpisnika antisemitskog Manifesta o rasi, koji je doveo do zabrane Jevrejima da učestvuju u vladi i rade kao profesori na univerzitetima.

Nakon kapitulacije Italije 1943. godine, odselio se u Švajcarsku i tamo bio sve do oslobođenja Italije aprila 1945. godine.

Politička karijera

Po povratku u Italiju, uključio se u politiku i bio potpredsednik novoosnovane Hrišćanske demokratije. Bio je poslanik u Ustavotvornoj skupštini i jedan od autora novog ustava tek proglašene Republike Italije. Godine 1948. bio je izabran u Dom poslanika Republike Italije. Bio je ministar rada 1947–1948. i 1948—1950, ministar poljoprivrede 1951–1953, te ministar unutrašnjih poslova 1953. godine. Nakon što se De Gasperi povukao iz politike, Fanfani je bio izabran za novog sekretara Hrišćanske demokratije (1954–1959). Tokom svoga mandata je izvršio reorganizaciju partije i pomladio njene kadrove.

Njegove je karijera u narednom periodu bila na vrhuncu: tokom 1950-ih dvaput je vršio funkciju premijera Italije. Pošto 1964. nije uspeo da ga izaberu za predsednika Italije, zapao je u političku pozadinu. Od 1965. godine do 1966. godine bio je predsedavajući Generalne skupštine UN-a, a od 1968. godine do 1973. godine predsednik Senata Italije. Pošto ni 1971. godine nije izabran za predsednika, kao nadoknada za gubitak dodeljeno mu je mesto doživotnog senatora 1972. godine.

Neuspeh referenduma o razvodima prisilio ga je da napusti funkciju sekretara Hrišćanske demokratije 1975. godine. Od 1982. godine do 1983. godine je po peti put bio premijer Italije, od 1985. godine do 1987. godine ponovno bio predsednik Senata, a od aprila do jula 1987. godine premijer po šesti put.

Umro je 20. novembra 1999. godine u Rimu.

Spoljašnje veze

• Amintore Fanfani, Encyclopedia of World Biography