Ana Hristić
Ana Hristić (Beograd, 1885 – London, 1977) bila je srpska novinarka, dobrovoljna bolničarka u Prvom balkanskom ratu i sufražetkinja Bolnice škotskih žena u Srbiji tokom Velikog rata.[1]
Ana Hristić | |
|---|---|
 | |
| Datum rođenja | 1885 |
| Mesto rođenja | Beograd, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 1977 |
| Mesto smrti | London, Ujedinjeno Kraljevstvo |
Život i karijera uredi
Rođena je 1885. godine u Beogradu od oca Ljubomira Hristića, sina poznatog srpskog političara, u više mandata predsednika vlade Kneževine i Kraljevine Srbije Nikole Hristića, i majke, Irkinje, Elizabete Besi O’Brajan, pisca i borca za ženska prava.
Jedno vreme, sledeći oca na njegovim diplomatskim zadacima, živela je u Petrovgradu, ali je proputovala i veći deo Evrope, da bi, 1905. godine, otišla na studije u Englesku. Tokom studija postala je novinar londonskog nedeljnika Dejli Ekspres (Daily Express). Sledeći ideale svoje majke, uključila se i u borbi za ženska prava.
Kao studentkinja i mlada novinarka Ana je, 1907.godine, bila članica srpske delegacije na Balkanskoj izložbi u Londonu, a potom i predstavnica Srpskog narodnog ženskog saveza na Međunarodnom kongresu za ženska prava održanom u britanskoj prestonici, 1909. godine.
Balkanski ratovi uredi
Po izbijanju Prvog balkanskog rata, Ana se sa porodicom vratila u Beograd, i odmah uključila u rad sanitetske službe kao dobrovoljna bolničarka. Istovremeno zbrinjavajući ranjenika i bolesnike uredno je slala i dopise iz Srbije svojim matičnim novinama, koje su preuzimali i drugi britanski i američki listovi.[2]
Veliki rat uredi
U Srbiji je 1914. godine zatekao i Veliki rat. Kada je na početku 1915. godine u Kragujevac stigla prva jedinica Bolnice škotskih žena, nastala iz britanskog sifražetskog pokreta, Ana je odmah odlučila da im se pridruži pruži svoju pomoć, kao bolničarka i kao prevodilac, i u ovom ratu Ana ne prekida da piše za britanske novine.[1]
Po dolasku u Kragujevac, članice jedinice Bolnice škotskih žena su se neočekivano suočile sa razornim posledicama epidemije tri tifusa i shvatajući da je njihova pomoć potrebna širom Srbije odlučile su da formiraju bolnice i u drugim najugroženijim mestima. Tako je počelo formiranje njihove Druge jedinice za Srbiju.
- Misija Hristić
Kada je izbila epidemija tifusa već u velikoj meri Ana je sa Bolnicom škotskih žena bila uključena u borbu protiv nje u Mladenovcu, Lazarevcu i Valjevu. U Valjevu se Ana suočila sa strahotama epidemije u njenom punom zamahu, o čemu je izveštavala i čitaoce svoga lista, a u iščekivanju dolaska nove škotske bolničke jedinice, zajedno sa majkom Elizabetom pokrenula je malu nezavisnu misiju – „Misiju Hristić“. Novac za rad misije je sakupljen uz punu podršku Daily Expressa i drugih britanskih listova koji su prenosili njene članke. Pored Ane i Elizabete, u misiji su radile i četiri profesionalne bolničarke, tri iz Engleske i jedna iz Norveške. Pored bolničkog rada pri misiji je postojao i magacin sanitetske opreme, odeće, obuće i rezervi hrane. Misija Hristić je u Valjevu ostala sve do 19. oktobra 1915. godine, kada je, neposredno pre nove okupacije, grad na Kolubari napušten.[1]
Nagrade uredi
Hristić je odlikovana ordenom belog orla i ordenom Svetog Save, medaljom Crvenog krsta Jugoslavije i čehoslovačkim belim lavom.
Izvori uredi
Spoljašnje veze uredi
| Ljubomir N. Hristić— otac (? — ?) |
Elizabet Hristić— majka (1861 — 1933) |
Nikola Lj. Hristić—sin (1884 — 1945) |
Ana Hristić— ćerka (1885 — 1977) |
|---|
