Arheobotanika
Arheobotanika (nazvana još i paleoetnobotanika) je naučna disciplina koja proučava biljne ostatke na arheološkim lokalitetima i utvrđuje značaj biljnih vrsti u okviru života drevne populacije, kao i njihovu ulogu u kontekstu lokaliteta. Arheobotanika je primenjena u arheološkim i antropološkim istraživanjima. Za razliku od paleobotanike koja proučava biljni svet u geološkoj prošlosti, arheobotanika izučava ostatke otkrivene na nalazištima.
Arehobotanika se može definisati kao interdisciplinarna oblast botanike koja se bavi proučavanjem mikrobiljnih i makrobiljnih otataka na arheološkim lokalitetima sa primarnim ciljem rekonstrukcije paleoekonimskih uslova i ekonomskih odnosa čoveka koji je živeo u određenom (davnom) vremenu sa okolinom. Arheobotanika utvrđuje značaj određene biljne vrste u okviru ekonomskog, kulturnog i socijalnog života određene društvene grupe i prilagođavanja okoline i čoveka na okruženje.[1]
proučavanje drevnih biljnih ostataka počelo je u 19. veku kao rezultat slučajnih susreta sa isušenim i natopljenim materijalom koji je iskopavan na arheološkim nalazištima. Jedna od prvih analiza biljnih makrofosila je odrađena na ostacima iz egipatskih grobnica, a ozbiljnija upotreba ove metode i priznanje metode kao jedno od polja arheoloških istraživanja počinje tek posle 1960. godine.
Biljni makrofosili se analiziraju pod stereomikroskopom male snage. Morfološke karakteristike različitih primeraka, kao što su veličina, oblik i druge karakteristike se upoređuju sa slikama savremenog biljnog materijala u identifikacionoj literaturi, kao što su atlasi semena, ili sa stvarnim primercima biljnog materijala kako bi se identifikovali.[2] Na osnovu tipa makrofosila i stepena njihove očuvanosti, vrše se identifikacije na različitim taksonomskim nivoima, uglavnom porodice, roda i vrste. Ovi taksonomski nivoi odražavaju različite stepene specifičnosti identifikacije: porodice obuhvataju velike grupe biljaka sličnog tipa, rodovi čine manje grupe bliže srodnih biljaka unutar svake porodice, a vrste se sastoje od različitih pojedinačnih biljaka unutar svakog roda. Ukoliko je očuvanost uzoraka lošija onda se koristi skenirajuća elektronska mikroskopija (SEM) ili morfometrijska analiza koje omogućuju preciznu identifikaciju.
Vidi još uredi
Reference uredi
- A. Medović, Arheobotanika, makrobiljni ostaci, Nastava i istorija, vol.2 br. 2, 2005.