Autoportret Vinsenta van Goga (1889)
Holandski post-impresionistički umetnik Vinsent van Gog naslikao je autoportret (ulje na platnu) u septembru 1889. godine. Delo, koje je možda bio poslednji Van Gogov autoportret, naslikano je malo pre nego što je napustio Sen-Remi-de-Provans u južnoj Francuskoj.[1][2] Slika se sada nalazi u Muzeju Orse u Parizu.
Slika uredi
Ovaj autoportret bio je jedan od oko 30 van Gogovih autoportreta naslikanih tokom 10 godina i koji predstavljaju važan opus njegovog rada.[1]
Van Gog je sliku poslao svom mlađem bratu, trgovcu umetninama, Teu van Gogu; uz pismo koje je glasilo: "Moraćete neko vreme da je proučavate [sliku]. Nadam se da ćete primetiti da su moji izrazi lica postali mnogo mirniji, mada moje oči imaju isti nesigurni izgled kao i pre, ili mi se tako čini."[3]
Autoportret iz Osla (1889) uredi
.jpg)
Još jedan autoportret iz iste godine, često nazvan autoportretom iz Osla jer je u vlasništvu Nacionalnog muzeja u Oslu, premešten je 2020. godine iz Muzeja Van Goga u ovaj Muzej. Stručnjaci veruju da je naslikan posle umetnikovog pisma od 22. avgusta 1889. godine u kojem je bilo istaknuto da je još uvek uznemiren, ali spreman da počne ponovo da slika.[4]
Izveštaj muzeja kaže da „Autoportret iz Osla prikazuje nekoga ko je mentalno bolestan; njegov plah, bočni pogled lako je prepoznati i često se nalazi kod pacijenata koji pate od depresije i psihoze”.[5][6]
Reference uredi
- ^ a b Walther 2000, str. 74.
- ^ „Van Goghself-portrait”. www.google.com.
- ^ Walther 2000, str. 72.
- ^ „Experts Conclude That This Odd Self-Portrait of Vincent van Gogh Giving the Side Eye Really Is by the Dutch Master”. Artnet. 20. 1. 2020. Pristupljeno 21. 1. 2020. „an authentic work by the Dutch master. Extensive research conducted by the Van Gogh Museum in Amsterdam ... while he was suffering from psychosis.”
- ^ „Gloomy Van Gogh self-portrait in Oslo gallery confirmed authentic”. The Guardian. 20. 1. 2020. Pristupljeno 21. 1. 2020.
- ^ „Vincent Van Gogh: Self-portrait”. Musée d'Orsay. Arhivirano iz originala 13. 10. 2016. g. Pristupljeno 23. 2. 2015.
