Beogradski krug (škola stripa)

Beogradski krug bila je grupa strip crtača koji su radili u Beogradu 30-ih godina 20. veka. Bila je to beogradska škola stripa čuvena i u svetskim razmerama. Među osnivačima ove grupe bio je Đorđe Lobačev, jedan od pionira srpskog i jugoslovenskog stripa.

Časopis Mika Miš čijoj su popularnosti najviše doprineli autori okupljeni oko beogradskog kruga

„Kneginja Tarakonova”, strip iz ruske istorije, Alekseja Ranhnera

„Mali moreplovac”, strip Nikole Navojeva i Branka Vidića

Članovi Beogradskog kruga

Među osnivačima Beogradskog kruga najviše je bilo ruskih emigranata koji su u Beograd došli posle Oktobarske revolucije. Veliki broj Rusa među pionirima beogradskog stripa Đorđe Lobačev objašnjava činjenicom da Rusi u većini slučajeva nisu imali stalno zaposlenje a znali su da crtaju. U to vreme crtanje stripova bio je unosan i tražen posao, a honorari su bili dovoljni za pristojan život. Crtači okupljeni oko Beogradskog kruga bili su:

• Đorđe Lobačev,
• Nikola Navojev,
• Sergej Solovjev,
• Konstantin Kuznjecov,
• Đuka Janković,
• Aleksije Ranhner,
• Ivan Šenšin i
• Branko Vidić kao pisac scenarija.

Rad Beogradskog kruga

Članovi Beogradskog kruga crtali su za brojne strip magazine, ali je među najvećim doprinosima svakako bio njihov rad u Mika Mišu, jednom od najpopularnijih srpskih strip magazina u periodu pre Drugog svetskog rata, koji je izlazio od 1936. do 1941. godine. Svojim radovima oni su dali poseban pečat ovom listu, a popularnost likova koje su kreirali nadmašila je mnoga slavna imena američke produkcije, čiji radovi su objavljivani u Mika Mišu.

Nisu svi predstavnici Beogradskog kruga dali isti doprinos prestižu domaćeg stvaralaštva na stranicama Mike Miša. Po kriterijumima estetskog vrednovanja u prvi plan izbijaju Sergej Solovjev, Konstantin Kuznjecov, Nikola Navojev i Đorđe Lobačev, ali najrevnosniji saradnici bili su, pored Kuznjecova i Solovjeva, Đuka Janković i Aleksije Ranhner. Kuznjecov je istovremeno radio i za Politikin zabavnik, a Solovjev za Mikijevo carstvo, dok su Janković i Ranhner bili verni pre svega Mika Mišu i pratećim izdanjima matičnog lista. Đorđe Lobačev nikada nije bio vezan samo za jedan list. U periodu svoje saradnje sa Mika Mišom on je uporedo crtao i za Politiku, a nakon pokretanja Mikijevog carstva i Politikinog zabavnika redovno je objavljivao radove i u ovim izdanjima. Za razliku od Lobačeva, Nikola Navojev je u trenutku izlaska prvog broja Mikijevog carstva definitivno prekinuo saradnju sa Mika Mišom i zajedno sa Brankom Vidićem ostvario u novom listu izuzetno veliku produkciju, nadmašivši u tom pogledu sve ostale jugoslovenske autore. Nešto kasnije sličnim putem krenuo je i Ivan Šenšin, koji je tokom 1940. i početkom 1941. godine kreirao za „Mikijevo carstvo“ veći broj radova, premašujući kompletnu dotadašnju produkciju ostvarenu u periodu saradnje sa Mika Mišom.

Izuzev Đorđa Lobačeva, Nikole Navojeva i donekle Ivana Šenšina, svi ostali članovi Beogradskog kruga objavili su svoje prve stripove tek u Mika Mišu ili nekom od njegovih pratećih izdanja. Za veoma kratko vreme razvili su se u vrsne stvaraoce izrazito prepoznatljivog stila, dostižući svojim ostvarenjima domete kakvim se u predratnom periodu nije mogla pohvaliti ni jedna evropska zemlja. U prilog tome govori i činjenica da je dosta radova beogradskih autora objavljeno i u Francuskoj, mada je u to vreme američki strip apsolutno dominirao u evropskim izdanjima.

Kasniji uticaj

Sedamdesetih godina 20. veka grupa savremenih strip crtača, po ugledu na nekadašnji Beogradski krug, napravila je Beogradski krug 2. Inicijatori ove ideje bili su crtači Bojan Đukić i Vladimir Vesović. Vesović je pokretač i beogradske škole stripa „Đorđe Lobačev“, koju vodi od 1992, kao i jedan od pokretača Međunarodnog festivala stripa u Beogradu i nekoliko drugih stripskih manifestacija.

Vidi još

• Mika Miš (časopis)
• Đorđe Lobačev