Veh (ostrvo)
Veh ostrvo je malo aktivno vulkansko ostrvo severozapadno od Sumatre. Prvobitno je bilo povezano sa kopnom Sumatre ali je morem odvojeno od njega nakon poslednje snažne erupcije vulkana u pleistocenom periodu.[1] Ostrvo se nalazi u Andamanskom moru i predstavlja najsevernije ostrvo Indonezije. Najveći grad na Vehu je Sabang.
Ostrvo je poznato po svojim ekosistemima. Vlada Indonezije zaštitila je 60 km² ostrva i more oko njega kao oblast u kojem žive nekoliko primeraka retkih životinjskih i biljnih vrsta. U vodama oko ostrva stanuje Megachasma pelagios, ugrožena vrsta ajkula, a u Vehovim šumama rasprostranjena je posebna vrsta žabe Bufo valhallae. Koralni greben oko ostrva je prepoznatljiv po brojnim ribljim vrstama.
Stanovništvo uredi
Ostrvo Veh deo je provincije Aćeh. Po popisu iz 1993. godine na ostrvu je živelo 24.700 stanovnika.[2] Većina njih izjasnili su se kao pripadnici naroda Aćeha dok su ostali pripadnici naroda Minangkabau, Javanci, Bataki i Kinezi.[3] Nije poznato ko su prvi stanovnici ostrva.
Najzastupljenija religija je islam, ali među stanovnicima ima i vernika budizma i hrišćanstva.
Zemljotresom iz 2004. koji je 26. decembra pogodio Andamansko more sa 9.0 stepena Rihterove skale, imao je mali uticaj na ostrvo.[4] Iako je u Indoneziji tada poginulo oko 130.000 ljudi[5] nije zabeleženo koliko ih je nastradalo na Vehu.
Reference uredi
- ^ „Pulau Weh”. Global Volcanism Program. Smithsonian Institution. Pristupljeno 9. 1. 2011.
- ^ G.R., Gerald R.; Werner,T.B. (2002). „Coral Reef Fish Assessment in the ‘Coral Triangle’ of Southeastern Asia”. Environmental Biology of Fishes. 65 (2): 209—214. doi:10.1023/A:1020093012502.
- ^ „The people of Weh Island”. Aceh Tourism Office. Arhivirano iz originala 28. 11. 2006. g. Pristupljeno 9. 1. 2011.
- ^ „Waves of Mercy Says Goodbye to Pulau Weh”. Indonesia Relief. 11. 6. 2005. Arhivirano iz originala 04. 10. 2006. g. Pristupljeno 9. 1. 2011.
- ^ „The Human Toll” (Saopštenje). UN Office of the Special Envoy for Tsunami Recovery. Pristupljeno 23. 11. 2006.
