Geštalt psihoterapija
Geštalt psihoterapija je psihoterapijski pravac koji je zasnovan na fenomenološkom egzistencijalizmu, koji se odlikuje holističkim shvatanjem čoveka. Ona predstavlja kreativnu integraciju ideja koje je zastupala geštalt psihologija, njenih saznanja nastalih proučavanjem percepcije, filozofije egzistencijalizma, teorije polja Kurta Levina, određenih postavki psihoanalize i elemenata zen-budizma.
Geštalt terapija je pristup čija se teorijska i filozofska osnova bazira na uverenju da će se povećanjem svesnosti klijenata u odnosu na njihove probleme istovremeno povećavati i njihova snaga kojom mogu sa njom da se izbore. Svesnost se odnosi na probleme „ovde i sada” putem ličnog doživljaja koji obuhvata senzomotorna, kognitivna i druga zbivanja sa ciljem razvijanja samopodrške klijenta kroz njegove svesne i odgovorne izbore. Najpoznatije tehnike u geštalt terapiji su: igre dijaloga, preuzimanje odgovornosti, igre projekcija, preokretanje, ponavljanje, ukazivanje na očigledno, korišćenje fantazije, „prazna stolica“ i igranje uloga.
Osnivač geštalt terapije, nastale 1950ih godina, jeste Frederik Perls.
Sama reč „geštalt“ označava celinu, konfiguraciju i kohezivnost i naglašava orijentaciju geštalt terapije ka posmatranju psihičkih pojava kao složenih celina, a ne kao zbira elemenata iz kojih su sačinjeni.
Osnovni metod geštalt terapije je dijaloški metod, koji je zasnovan na buberovskom Ja-Ti kontaktu i dijalogu između dve osobe, u kojem postoji međusobni uticaj jedne osobe na drugu. Taj odnos se određuje kao stanje povezanosti između osoba koje stvara sponu u njihovom međuprostoru.
Literatura uredi
- Ovaj članak ili njegov deo izvorno je preuzet iz Rečnika socijalnog rada Ivana Vidanovića uz odobrenje autora.
