Grafologija
Grafologija je veština ili „nauka“ gde se, na osnovu analize rukopisa otkrivaju osobine ličnosti. Grafologija je prosuđivanje karaktera i povremenih duševnih stanja osobama iz njihovog rukopisa. Zasniva se na pretpostavci da između rukopisa i karaktera postoji pravilan psihofiziološki odnos. Često je samo stručna analiza datog rukopisa u kriminalistici i sudskom veštačenju koja se vrši jedino radi utvrđivanja da li je to original ili falsifikat, tj. radi utvrđivanja identiteta osobe kojoj se pripisuje neki rukopis.
Istorija
urediPrvi pokušaj da se formuliše zavisnost rukopisa i karaktera izvršio je polovinom 17. veka italijanski lekar Kamilo Baldo, ali bez ikakavih metodičnih pretpostavki. Veće interesovanje za grafologiju javlja se u drugoj polovini 18. veka Lavaterovim delima u kojima se iznose neke dogmatske tvrdnje o psihodijagnostičkoj vrednosti raznih rukopisa. Pretečom nove grafologije smatra se Mišon, koji je u svom delu „Sistem grafologije“, 1875. god. prvi pokušao da uvede sistem u analizu rukopisa, od koga i potiče reč grafologija. Mišonov rad nastavlja njegov učenik Krepije i na njegovu inicijativu osniva se grafološko udruženje koje izdaje i svoj časopis. U Nemačkoj su, 1917. God. interesovanje za grafologiju razvili psihijatar Majer i fiziolog Prever, koji su grafologiji dali značenje posebne psihologijske učenosti. (Enciklopedija leksografskog zavoda)
Ekspertiza rukopisa
urediEkspertiza rukopisa je stručno utvrđivanje identičnosti nekog rukopisa na bazi analize njegovih specifičnih grafoloških osobina, vrši se u pravne svrhe (testamenti, preteća pisma) ili književno-istorijske svrhe (rukopisi i potpisi nesigurnih autora). Rukopis ne govori uvek o svim aspektima neke ličnosti. On ponekad otkriva sam jedno duševno stanje vezeano za određeni trenutak i može da se menja ako je onaj koji piše umoran, napet, zabrinut, raspoložen... Takođe, nije isto da li piše svojoj verenici, rođaku, ili poslovnom prijatelju. Postoji 6 tipičnih rukopisa: nagnut nalevo, nagnut nadesno, zaobljen, zbijen, štampana slova i kržići iznad i ili j. Prilikom analiziranja rukopisa treba uzeti u obzir nekoliko važnih činilaca, a to su: iskorišćenost prostora, prostor između reči, pravac slova, oblik slova, karakteristična slova, vezivanje slova, detalji i potpis. Osim ovih činilaca, proučavaju se i drugi faktori koji utiču na rukopis, a to su: opšta veličina i struktura slova, debljina linija, veličina gornjih i donjih produžetaka, odnos prema vertikali, međusobna povezanost i usklađenost...
Literatura
uredi- Ovaj članak ili njegov deo izvorno je preuzet iz Rečnika socijalnog rada Ivana Vidanovića uz odobrenje autora.
