Episkop vršački Vikentije
Vikentije Popović (1711— 16. decembar 1785) bio je episkop Srpske pravoslavne crkve.[1]
Biografija uredi
Rodio se u Požarevcu, u Srbiji 1711. godine. Pred Turcima se njegova porodica sklonila u Srem. Opismenio se u Vukovaru, kod tamošnjeg magistra (učitelja) Bogića.[2] Nije se ženio i kao takav je došao u manastir Šišatovac gde je postao manastirski đak. Pošto se spremio za monaški čin, 6. oktobra 1728. godine postrižen je rukom jeromonaha Gligorija. Zatim je 29. juna 1734. godine rukopoložen za đakona u Hramu svetih apostola Petra i Pavla u Severinu. Prezviter je postao 18. aprila 1735. godine u manastiru Lepavini. Rukopoložio ga je u oba čina episkop Simeon Filipović.
Za šišatovačkog igumana je imenovan 12. avgusta 1739. godine od strane Patrijarha Arsenija IV Šakabente u Hramu svetog Nikole u Karlovcima. Postao je arhimandrit u manastiru Šišatovcu 28. maja 1751. godine. U tom manastiru je 12 godina proveo kao iguman i još 24 kao arhimandrit. Bio je veoma vezan za Šišatovac i bratstvo, tada lavru fruškogorsku i neumorno je radio na njegovom blagostanju. Naročito je popunio manastirsku biblioteku knjigama tog vremena. Treću, sadašnju manastirsku crkvu je podigao o svom trošku za vreme dok je bio nastojatelj.[3] Temelji crkve su bili postavljeni 1758. godine, a završena je 1778. godine.
Episkop vršački uredi
Postavljen je 1774. godine na tron vršačkih episkopa, koji je ostao upražnjen 1769. godine. Potvrđen je od strane vladarke austrijske 24. avgusta 1774. godine. Posvećen je 4. oktobra 1774. godine u Karlovcima za episkopa vršačkog i karansebeškog i u tom zvanju ostao do smrti 1785. godine. U sedištu eparhije u Vršcu instaliran je 8. februara 1775. godine. Iste godine uspostavljena je konzistorija (duhovni sud) eparhijska u Vršcu. Njegovom zaslugom završen je vršački saborni hram, koji je osvetio 28. oktobra 1785. godine. Svake godine je izdvajao 140 f. za izdržavanje srpskih narodnih škola u Vršcu.
Veliki nemiri 1777. godine koji su potresali srpske sredine, nisu mimoišli ni Vršac. Povod je bilo državno mešanje u verski život pravoslavaca, koji je doživljen kao pokušaj unijaćenja. U Vršcu je na Mitrovdan, 25. oktobra 1777. godine gnevan narod napao na dvor i umalo nije vladika, ni kriv-ni dužan postradao.
Vikentije je nastavio da održava veze i pomaže manastir Šišatovac. Jednom prilikom (1778) je ostavio na mošti svetog Stefana Štiljanovića u Šišatovcu zlatni krst i lanac sa dragim kamenom, velike vrednosti.
Vikentije Popović je poživeo 76 godina, a umro je nakon kratkog bolovanja. Umro je 16. decembra 1785. godine i sahranjen u vršačkoj sabornoj crkvi. Prenesen je potom u manastir Mesić i sahranjen u novopodignutu grobnicu. Po treći put su mu kosti pomerane 1810. godine, kada je arhimandrit šišatovački Gavrilo Stefanović njegove mošti preneo u manastir Šišatovac. Tu je sahanjen u manastirskoj crkvi, u ženskoj priprati. Stogodišnji parastos mu je držalo kaluđersko bratstvo 1885. godine u manastiru Šišatovac.
