Živko Branković
Živko S. Branković (Požarevac, 29. januar 1847) bio je srpski protojerej i rektor prizrenske bogoslovije.
Biografija
urediOsnovnu školu i Gimnaziju završio je u Požarevcu, a bogosloviju u Beogradu 1868. godine. Posle završetka školovanja neko vreme je radio kao učitelj u Batočini, a potom je kao odličan đak, poznati pojac i krasnopisac postavljen za praktikanta beogradske konzistorije. Za beogradskog đakona biće rukopoložen 22. marta 1870.[1] godine, gde će pored đakonske dužnosti biti još i učitelj crkvenog pojanja i pravila u beogradskoj bogosloviji i Učiteljskoj školi.
Rukopoložen je za sveštenika 14. septembra 1881. godine i po svojoj želji upućen u požarevačku parohiju, gde će ostati sve do 1885. Za to vreme predavao je i veronauku u požarevačkoj Gimnaziji.[1]
Kraljevskim ukazom postavljen je za sekretara u niškoj konzistoriji, ali je takođe radio i kao učitelj crkvenog pojanja i pravila u niškoj učiteljskoj školi. Za vernu službu odlikovan je od strane Arhijerejskog Sabora protskom kamilavkom, a kasnije 1893. godine naprsnim protojerejskim krstom.[1]
Godine 1895. postao je član Niškog Duhovnog Suda, a iduće godine proizveden je u čin protojereja. U tom činu će 1897. biti izabran za rektora prizrenske bogoslovije.[1] Kao rektor u Prizrenu boravio je dve godine, a po povratku u Beograd postavljen je za predsednika beogradskog Duhovnog suda u kom će ga zvanju zateći i izbor za Nastojatelja srpskog podvorja u Moskvi.
U Prizrenu protojerej Živko je prevodio „Izvestie učitelnoe“, objavljeno 1901. godine, promenio je samo naslov dela u „Liturgičko uputstvo“.[2]
Vidi još
urediReference
urediLiteratura
uredi- A. Marković Novakov, Pravoslavna srpska Bogoslovija u Prizrenu (1871-1890), Jasen, Niš, 2011.