Zanzibarski leopard
Zanzibarski leopard (Panthera pardus adersi) je izumrla podvrsta leoparda sa ostrva Zanzibar (današnja Tanzanija). Povećanje sukoba između ljudi i leoparda u 20. veku dovelo je do njihovog masovnog ubijanja koje je doprinelo do potpunog istrebljenja. Postojali su napori da se razvije program zaštite leoparda sredinom 1990-ih ali su kasnije odloženi kada su istraživači za divlje životinje zaključili da postoje mali izgledi za dugoročni opstanak životinje.
| Zanzibarski leopard | |
|---|---|
| |
| Montirani primerak u muzeju Zanzibar | |
Naučna klasifikacija 
| |
| Domen: | Eukaryota |
| Carstvo: | Animalia |
| Tip: | Chordata |
| Klasa: | Mammalia |
| Red: | Carnivora |
| Podred: | Feliformia |
| Porodica: | Felidae |
| Rod: | Panthera |
| Vrsta: | |
| Podvrsta: | †P. p. pardus
|
| Trinomijalno ime | |
| Panthera pardus pardus | |
| Sinonimi | |
|
P. p. adersi Pocock, 1932[1] | |
Istorija evolucije
uredi
Istorija evolucije ovog leoparda ide paralelno sa ostalim endemskim vrstama sa Zanzibara (Zanzibar Servaline Genet,Zanzibar Red Colobus). Smatra se da su se evoluirali u izolaciji od afričkog leoparda od kraja Ledenog doba kada je ostrvo odvojeno od kopna Tanzanije zbog porasta nivoa mora. Prilagođavanje lokalnim uslovima stvorilo je manjeg leoparda u odnosu na njegove kopnene rođake kojem su se brojne rozete delimično raspale u tačkice.
Biologija i ponašanje
urediBiologija i ponašanje zanzibarskog leoparda se slabo poznaju. Samo šest primeraka kože ove životinje se danas nalazi u muzejima, uključujući i tip uzorka Prirodnjačkog muzeja u Londonu i mnogo izbledelih primeraka postavljenih u Zanzibarskom muzeju. Zanzibarski leopard nikada nije proučavan u divljini i poslednji istraživač je tvrdio u štampi da je video jednog leoparda još ranih 80-ih. Većina zoologa pretpostavlja da je ovaj leopard izumro. Međutim, Zanzibarske statistike vlade pokazuju da su leoparde ubijali lovci sve do sredine 90-ih godina prošlog veka od kada se više nijedan zanzibarski leopard nije mogao naći na tom ostrvu.[2]
Demonizacija i istrebljenje
urediRuralne zanzibarske opise leoparda i njihovih navika karakteriše široko rasprostranjeno uverenje da veliki broj ovih zveri čuvaju veštice koje su ih poslale da naude seljanima ili da ih na neki drugi način maltretiraju. Ovo verovanje dolazi zajedno sa razrađenim paketom ideja o tome kako su leopardi uzgajani, obučeni i poslani da urade zle naredbe njihovih vlasnika. Za lokalne poljoprivrednike ovo predstavlja uredno objašnjenje za opasnost od ovih leoparda, i uopšte za njihovu pojavu u blizini farmi i sela.
Rast ljudske populacije i poljoprivrede u 20. veku bio je u velikoj meri odgovoran za ovakvo stanje stvari, jer ljudi dolazeći na staništa leoparda postaju njihov plen. Povećanje sukoba sa leopardima i straha među stanovništvom dovelo je do niza raznih kampanja da se oni istrebe. Posle Zanzibarske revolucije 1964. godine osnovana je organizacija sastavljena od kampanje u borbi protiv veštica i kampanje za ubijanje leoparda pod vođstvom zanzibarskog najpoznatijeg u to vreme pronalazača veštica, Kitanzija. Kao rezultat ove organizacije dovelo je do klasifikacije ovih životinja u štetočine zbog čega su leopardi bili dovedeni na ivicu istrebljenja.[3]
Očuvanja i ostali predlozi
urediOzbiljna pažnja nije posvećena stradanju zanzibarskog leoparda sve do sredine 90-ih godina, za koje vreme su već neke organizacije za zaštitu životinja stavile ovog leoparda na listu izumrlih. Program zaštite leoparda je izradio projekat pod nazivom Jozani-Chwaka Bay Conservation Project koji je napušten 1997. godine kada istraživači za divlje životinje nisu uspeli da pronađu dokaze za nastavak prisustva leoparda u i oko Jozani šume, šume u kojoj su bili saterani poslednji leopardi.
Reference
uredi- ^ Pocook, R. I. (21. 8. 2009). „26. The Leopards of Africa.”. Proceedings of the Zoological Society of London. 102 (2): 543—591. doi:10.1111/j.1096-3642.1932.tb01085.x.
- ^ „Patermas”. Arhivirano iz originala 27. 4. 2015. g. Pristupljeno 4. 6. 2015.
- ^ „Istrebljene životinje”. Arhivirano iz originala 10. 06. 2015. g. Pristupljeno 04. 06. 2015.
